Ik hou me groot. Wetende dat ik niet mijn zwakheid kan delen met m’n vrienden en familie. Ze hebben mijn verhaal al een tig keer aangehoord. En het wordt onderhand eens tijd dat ik erover heen kom. Standaard zeg ik dat het goed met me gaat. Terwijl diep van binnen, ben ik gewoon niet gelukkig. Ik weet dat ik niet mag klagen, er zijn meerdere mensen die slechter aan toe zijn dan mij. Maar dat maakt mij niet gelukkiger erop. Sorry voor mijn egoïstische visie. Maar ik kies er niet bewust voor om me ellendig te voelen.

Een belangrijke les wat ik heb geleerd, is dat je nooit aan iets moet gaan wennen. Wen nooit aan het gevoel van gelukkig zijn. Want ooit gaat dat gevoel weg. Mijn ex gaf mij het gevoel van gelukkig zijn. En dat maakte mij afhankelijk van hem. Wen nooit aan mensen om je heen. Niet iedereen zal daar klaar voor je staan in moeilijke tijden. Heb veel vrienden gemaakt, maar ook veel vrienden verloren. Niet zozeer dat ik moeilijk in omgang ben, maar gewoon om het feit, dat uiteindelijk iedereen zijn eigen kant op gaat, en uit elkaar groeit.

Vind het moeilijk om een partner te vinden die ik kan vertrouwen, en waarbij ik mezelf kan zijn. Ik val weer in hetzelfde patroon als toen ik een vroeger was. Onzeker over mezelf, kieskeurig en veeleisend zijn over hoe de ‘ideale vriend’ eruit hoort te zien. Ja ik weet, ik ben zelf niet perfect. Verre van dat zelfs. Maar ik kan me niet forceren verliefd te worden op jongens die mij wel leuk vinden. Want ik ben niet van plan een relatie aan te gaan, wetende dat het uiteindelijk toch op niets uitloopt. Het single leven bevalt me niet slecht, maar af en toe mis ik wel een arm om me heen.

Ik zit nu in een fase, dat ik mensen moeilijk kan vertrouwen, zit niet lekker in m’n vel, en heb ook geen zin om sociaal te zijn. Sluit mezelf op in m’n eigen wereldje en ben de laatste tijd ook op mezelf gewend. Probeer van kleine dingetjes te genieten, zoals dat de zon schijnt, en m’n nieuw gekochte boek uit te lezen.

Ik vraag me af, of ik ooit nog een keer verliefd wordt, ondanks m’n kritische blik en eisen. Mijn ex was niet perfect, voldeed niet aan al mijn eisen, maar ondanks dat, was ik toch verliefd geworden op hem. En soms vind ik het moeilijk, dat het zo is afgelopen zoals dat nu het geval is. Hoor nog steeds niets van hem, en ik verwacht het ook niet meer. Ik weet zelf dat ik geen contact met hem moet opnemen, want telkens reageert ie steeds koeltjes. Of ik mijn liefdesverdriet verwar met mijn depressie, geen idee. Het enige wat ik weet, is dat ik me ellendig voel. Zonder enige reden.