Online gebruikers
- JosephUnlal
Een half jaar geleden voegde mijn ex, waar ik destijds veel liefdesverdriet om had, na 2 jaar radiostilte (doordat ik het contract had verbroken) weer toe op facebook. Hij sprak me regelmatig aan en hij vertrouwde me best veel toe. Ik merkte dat ik er onrustig door werd en heb dus toen toch, ook al was het contact positief, het contact verbroken zonder iets te melden. Dus hem van mijn facebook afgegooid.
Onlangs voelde ik me goed en ik dacht... Ik moet hem terug toevoegen. Niet omdat ik hem terug wil of wat dan ook, maar om mezelf toch ertoe te zetten dat we nu eenmaal gewoon op een punt zijn gekomen dat we vrienden zijn en ik voelde me sterk genoeg en geinteresseerd genoeg om dat te doen. Het leek me juist leuk om er nu wel positief naar terug te kijken en gewoon normaal contact af en toe met hem te hebben.
Dus ik voegde hem eergisteren toe op facebook, maar natuurlijk... Hij antwoordde dit verzoek niet. Dus ik voel me eerlijk gezegd een beetje stom... Misschien heb ik dit aan mezelf te danken, door destijds hem zonder iets te zeggen van facebook af te gooien, maar het voelt toch een beetje... Tsja weet niet. Ik heb het gevoel dat hij zijn respect voor me is verloren doordat ik dat heb gedaan, en heb juist dus mezelf weer een beetje terug gebracht qua gevoel door hem dus uit te nodigen. Blijkbaar wil hij dus niks meer van me weten... En heb ik dus een kostbare herinnering misschien wel uiteindelijk verpest in een respectloze situatie...
Of vinden jullie dat dit terecht is? Of vinden jullie dat ik niet te zwaar hieraan moet tillen en zal het ooit wel weer goed komen qua normaal contact? Moet ik dit inderdaad zien als een klap in mijn gezicht?
mayonaise
Volgens mij ben je allemaal doem scenario's aan het afspelen in je hoofd...Wie weet heeft hij nog niet weer op f.b gekeken..
Of denkt hij "ja zei wilde geen contact dus nu ik niet"
Denk niet dat het veel met jou als persoon te maken heeft en gooi jezelf niet helemaal terug je was zo ver...Zou zonde zijn meis..
Succes liefs 3tig
Mayonaise
En heb ik dus een kostbare herinnering misschien wel uiteindelijk verpest in een respectloze situatie...
Of vinden jullie dat dit terecht is? Of vinden jullie dat ik niet te zwaar hieraan moet tillen en zal het ooit wel weer goed komen qua normaal contact? Moet ik dit inderdaad zien als een klap in mijn gezicht?
Eigenlijk denk ik helemaal niet dat je een kostbare herinnering hebt verpest. De kostbare herinnering is van jou, he, en van niemand anders. En jij wilde proberen of je een volgende stapje kon zetten. En hij wil dat blijkbaar niet, heeft het niet gezien, is met andere zaken bezig, heeft er geen zin in. Weet je veel...... Maar jij hebt een stapje gezet, omdat jij er aan toe was.
Ik zou er niet te zwaar aan tillen. Hij was immers als weg, het was immers al uit, dus zoveel is er ook weer niet gebeurd. En als hij nog geen zin heeft in contact, nou ja, dan zie je later toch wel weer.
Ik weet dat ik mijn best doe jou te overtuigen het zeer luchtig op te vatten. Dat doe ik bewust, hoor. Ik snap dat dit vervelend is, dat hij niet reageert, maar probeer er over heen te stappen. Eigenlijk is het hoofdstukje al dichtgeslagen. Eigenlijk moet je vooruitkijken. En dat doe je ook......
Waterman
@ Waterman en @ verdrietig
Ik snap dat het mijn herinnering is en wat je ermee wilt zeggen... Blijkbaar hecht i kteveel belang aan hetgeen dat hij mogelijk van me kan denken, terwijl ik ook gewoon blij kan zijn met hoe het ooit was en hoe dat in mijn eigen herinnering zit. Die kan hij in ieder geval niet van me afpakken.
Het rare is ook dat hij een half jaar geleden zelf dus mij toevoegde, en ik dit dus zonder woorden heb stopgezet uiteindelijk na een paar gesprekken. Maar goed hij is sowieso al vrij snel het respect kwijt voor vrouwen door wat hij allemaal heeft meegemaakt thuis en met andere vriendinnen, dus ik had kunnen weten dat hij dan ook nu geen behoefte zou hebben in nieuw contact.
Toch is het misschien ook wel ergens goed, niet? Ik bedoel... Wat zou contact me brengen. Het brengt niks terug in ieder geval, dat gaat sowieso niet en dat zou ik ook niet willen. Wat toen was was toen, dat besef ik me tegenwoordig maar al te goed. Alleen toch blijf ik altijd ergens hopen dat hij ook aan ons verleden zal blijven denken. Misschien had ik het contact moeten aanhouden destijds, en tijdens dat contact het laatste kleine beetje moeten verwerken. Nu heb ik dat in de afgelopen maanden in stilte zelf gedaan en dat is allemaal goed nu. Ik ben ook gewoon gelukkig. Maa rhij zal altijd in mijn hart blijven. Cotnact of geen contact, ik vind het altijd een moeilijke kwestie...