Vanavond zag ik dat mijn ex online was op msn. En heb haar aangesproken, tegen alle afspraken in (inclusief die van mezelf). We hebben een kort gesprekje gehad, een normaal gesprek, geen lijmpoging.
Voelde ik mij daarna beter? Nee, integendeel, het gaat mij maar om één ding en dat is om van haar te horen dat ze mij terug wil. Ik merk aan haar dat ze al een stukje verder is. Het boek is gesloten.
Ik heb vanavond voor mezelf gekozen, na het gesprek heb ik haar geblokkeerd en verwijderd. Haar telefoonnummers uit mijn telefoon gewist (maar toch nog op een briefje genoteerd). Om niet meer in de verleiding te komen om toch weer contact op te nemen. Het is over en uit........ Nu kan het verwerken pas echt beginnen........Het gaat lang en zwaar worden, maar ik kom er wel! .....We komen er allemaal!
Sterkte aan één ieder die zijn/haar liefje ook moeilijk los kan laten!
Begrijpelijk...
Ja ik kan me voorstellen hoe dat voelt...been there done that...luckely not today
Aan de andere kant al is het hart het is nu wel duidelijk dat het echt niets nooit meer wat gaat worden en kan je aan jezelf werken.
Het is kut...zwaar en niet waar je op zat te wachten....maar het gaat beter worden.
Hang in there!
@jeroen
He Jeroen. Het blijft vreselijk moeilijk he om geen contact op te nemen. Ik heb na bijna drie dagen ook een sms gestuurd (omdat we nog steeds spullen van elkaar hebben en het dus niet afgesloten is). Gewoon een lief smsje dat ik hoopte dat we op den duur idd gewoon contact met elkaar konden hebben en ik kreeg bijna direct terug dat hij komende week wel even langs zou komen. Nu weet ik dat dit om zijn spullen gaat en dus idd weer pijn. Loslaten is zo moeilijk. Als alles weg is wil ik op hetzelfde punt komen als jij. Weg contacten en verwerken!! Hopelijk kunnen we elkaar en een beetje in steunen.
goed zo Jeroen.... ik maakte
goed zo Jeroen.... ik maakte eenzelfde proces door als jij en ik denk velen van ons. Het is bikkelhard en heel confronterend, maar je wordt op een gegeven moment met de neus op de feiten gedrukt. Ik probeerde keer op keer een normaal gesprek te voeren, uiteraard met de hoop dat hij zou zeggen dat hij me miste, maar al wat hij zei was dat hij achter de beslissing stond die hij had gemaakt, waarop ik soms zelfs verwijten maakte, soms ging huilen, en hij reageerde dan weer koel. Je wordt gewoon keer op keer weer geconfronteerd met je pijn, het is zout in de wonde strooien. Ook ik heb op een gegeven moment alle contactgegevens uit de telefoon gegooid, sleutel van het huis opgestuurd. In msn staat hij nog wel, maar daar komt hij nooit op. Ik heb zijn telefoonnummer dus echt niet meer, en ook niet genoteerd... in het begin was het echt heel zwaar, want hij belde mij dus ook niet meer (nu al een maand niet), en ik wilde hem steeds bellen maar wat ben ik nu blij dat ik zijn nummer niet meer heb en dat dus niet gedaan heb. Want het gaat een stuk beter met mij. Dit weekend voor het eerst echt blij een rondje door de stad gelopen, helemaal kalm en voelde me voor het eerst echt een beetje thuis bij de dingen die ik deed. Het gaat je absoluut lukken je bent sterker dan je denkt!!!
Naam en lotgenoot
Hey naam- en lotgenoot. Hou dit gevoel vast en probeer niet terug te vallen in hoop. Nu kun je echt beginnen om de energie weer in je eigen leven te steken. Het gaat je vast lukken ook al zullen er soms nog wat dalen zijn, denk aan dit punt, dat je nu voor jezelf hebt gekozen. Goede zet, je gaat er wel komen!
@iedereen
Bedankt voor de reacties. Zoals veel anderen hier zeggen, is het fijn dat je er niet helemaal alleen in staat, we zijn hier met zijn allen (lotgenoten).
Een aantal van jullie hebben je liefje al losgelaten, anderen zijn nog niet zover. Iedereen beleeft dit proces op zijn eigen manier. Ik sta op het punt om mijn lief los te laten. Dit zal niet gemakkelijk zijn en het woordje 'hoop' zal nog regelmatig in mijn hoofd rondtollen. Maar de eerste stappen zijn gezet........