Ik heb al 1,5 jaar het gevoel dat er twee jongens aan me trekken. De ene kant mijn vriend waar ik 3 jaar mee samen ben, en aan de andere kant een jongen waar ik een grote aantrekkingskracht bij voel en stapel verliefd op ben (en hij op mij)

De relatie met mijn vriend is niet verkeerd, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat ik bij hem iets mis. Ik ben van mezelf vaak al negatief, maar mijn vriend kan het soms erger maken dan me opvrolijken. Hij is geen doener, hij onderneemt niks. Hij wil vaak alleen maar thuis zitten. Hij heeft ook niet echt veel vrienden en vindt dat ook niet nodig. Hij is heel lief voor me en heeft ook alleen maar oog voor mij, maar echt aantrekkingskracht heb ik niet meer, en ik weet niet of dat er ooit wel is geweest. Seks is voor hem niet belangrijk, hij doet het omdat ik het wil, maar echt goed is hij er niet in en heeft ook geen behoefde daar aan te werken. Verder geeft hij me nooit uit zichzelf een knuffel of een kus of iets anders intiems. Hij is heel lief, en geeft me veel zekerheid in mijn leven, maar over het algemeen is hij misschien toch wel "saai" aan het worden.

2 jaar geleden kwam er een jongen in mijn klas te zitten waar ik spontaan een klik mee had. We raakten bevriend, heel erg bevriend, en op gegeven moment zijn we smoorverliefd op elkaar geworden. We hebben wel eens wat gedronken en elke keer was er zo'n enorme seksuele spanning, dat we met moeite van elkaar konden afblijven. Ik heb nooit iets verkeerd gedaan, omdat ik dus een vriend had (ook al zat dat voor mijn gevoel niet meer goed). Mijn vriend en ik zijn op gegeven moment uit elkaar geweest met de gedachte dat het niet meer goed tussen ons zou komen. Die tijd heeft mijn crush zo veel voor me gedaan. Spontaan langskomen, me meenemen om wat te drinken als afleiding, ik kon met hem praten en hij liet me zo vrolijk en positief voelen. 4 weken later kwam hij met een bosje rozen aan met een kaartje waarop stond dat hij echt verliefd op me is en of ik zijn vriendin wilde worden. Op dat moment heb ik in een vlaag ja gezegd, omdat hij me op dat moment zo goed deed voelen en zo lief voor me was. Zoiets had ik nog nooit gevoeld voor mijn (ex)vriend en hij had nog nooit zulke dingen voor me gedaan. Ik dacht op dat moment ook echt dat ik met hem een relatie wilde aangaan.

Een week heb ik dus wat met hem gehad, daarna kwam mijn ex smekend bij me terug dat alles zou veranderen. Ik hield ergens nog van mijn vriend en wilde ook niet zomaar 3 jaar samen weggooien, dus ik gaf toe en nam hem terug. Mijn crush was laaiend (begrijpelijk) en ik heb hem maanden niet gesproken. Eén keer nog heb ik hem gesproken en mijn gevoelens geuit, dat ik echt gek op die crush was maar mijn relatie niet zomaar kon en durfte weg te gooien. Uiteindelijk snapte hij het en vergaf hij me, maar we hebben alsnog een flinke tijd geen contact gehad.

Inmiddels zijn we een paar maanden verder en ben ik weer in contact met hem gekomen. Na een paar keer whatsappen tot 's avonds laat vertelden we elkaar dat we nooit echt elkaar zijn vergeten en nog heel vaak aan elkaar dachten. Op school keken we beiden stiekem naar elkaar en stiekem waren we beiden ook nog verliefd op elkaar en baalden we dat we geen contact hadden gehad. We besloten het contact nu in stand te houden.

Nu zijn we inmiddels alweer 2 weken constant aan het whatsappen en het begint elke keer intiemer te worden, zelfs met whatsappen hebben we zo'n enorm aantrekkingskracht naar elkaar toe. We voelen ons zo op ons gemak bij elkaar dat de gesprekken heel snel "een verkeerde kant" uitslaan om het zo maar te noemen.

Natuurlijk weet ik dat dit heel slecht is tegenover mijn vriend en daarom vind ik dat ik nu toch echt een keuze moet maken.. Ondanks dat ik niet echt zeker meer weet of ik deze saaie relatie met mijn vriend wel kan volhouden, waar ik vanalles in mis, staan we toch op het punt samen te gaan wonen...

Alles bij elkaar zit ik al 1,5 jaar met dit dilemma. Kies ik voor de zekere relatie, het huisje, het hondje wat we binnenkort willen kopen, maar wel een saaie relatie zonder echte spanning en lust, zonder dat we dingen ondernemen of hij spontaan lieve dingen voor me doet. Of kies ik voor een nieuwe crush met een eigen leven, soms wat weinig vrije tijd, maar wel een positief persoon die me enorm vrolijk maakt, heel erg veel om me geeft en enorm verlangens naar me heeft (en ik naar hem)..

Ze zeggen wel eens als je verliefd bent op een ander moet je afstand nemen, dat hebben we dus al gehad met al die maanden.. Het is ook niet de spanning van "iets nieuws" want we hebben het 1 keer gedaan in die maand dat mijn vriend en ik uit elkaar waren, en de spanning met mijn crush blijft.. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, mijn verstand en hart botsen zo erg op dit moment.