Op het gevaar af dat Mariah (zwaaaiiiii)) hier 10cm boven de forum vloer binnen zwevend gaat roepen dat ik weer spelletjes op het forum aan het spelen ben.....

Zo lijkt het voor jou te werken. Door er zo over te denken, het zo te ervaren, weinig tot geen ruimte (uit angst/onvermogen?) latend om te voelen...

Maar, gelukkig vind ik, werkt het niet zo bij iedereen. Mensen verschillen, hebben allemaal een eigen persoonlijkheidsdynamiek.

Het zou alleen maar een wereld creëren vol mensen die vrij rationeel, hard (voor zichzelf en anderen) en een tikkeltje bitter relaties instappen en ervaren. Want er mocht toch ooit eens de kans zijn dat het stuk loopt en die partner je hele hebben en houden meeneemt en je alleen, ontredderd en verward achterlaat.

Hoe kan je überhaupt nog open en kwetsbaar een relatie instappen als je er al zo tegen aankijkt? Die potentiële partner zou bij wijze van spreken als kansloos zijn....want het mocht eens anders lopen.

Je lijkt met de, je noemt het rationeel/pragmatisch ik noemt het mentaal, benadering in je reacties structureel voorbij (erover heen te bulderen) te gaan aan de gevoelswereld en het persoonlijke verwerkings-/ervaringsproces wat de mensen waar je op reageert hebben te doorlopen.

Dat het anderen niet altijd lukt de methodiek die jij voorschotelt toe te passen of daar aan vast te blijven houden. Of als het een tijd wel lukt het alsnog als een boemerang weer terug klettert en men uiteindelijk het weggetje gaan bewandelen wat zij nodig hebben. Toch wel, nadat zij het hier hebben voorgelegd op het forum tegen jouw 'mogelijke' doom-scenario's in wel kiezen voor de het eigen 'jeukende' gevoel of behoefte.

En komt er toch wel dat 'kijken Whatsapp en FB', die 'laatste' mail sturen, het contact of gesprek aangaan ex, een ontmoeting, naar bed gaan met elkaar of zelfs de relatie opnieuw een kans te gaan geven. Ja en dan kan je onderuit gaan....

Hoort er allemaal bij en kan Waterman met al zijn goede bedoelingen mensen niet tegen in bescherming nemen.

Het lijkt wel alsof je niet instaat bent het verdriet, de (tijdelijke) dip of behoeftes waar mensen inzitten of mee worstelen te lezen, zien, voelen en vanuit een andere invalshoek te benaderen dan je nu steeds doet.

Dus is een beetje wat ik bedoel:

Dit is vermoed ik zoooooo wat Hamlett op dit moment totaal niet van je wil horen of uberhaupt aan wil denken (vul ik even in). En jij, met al je goede bedoelingen, verwerpt feitelijk gewoon het gevoel wat iemand heeft.

Even terugkijkend naar mijn eigen proces van verwerking van liefdesverdriet voel het als een bevrijding (erkenning van mijn gevoel) om te horen dat het 'oké' was wat ik voelde, hoe ik de relatie ervaren had en welke (roze wolk) droom ik had gehad en startte op dat moment voor mij mijn verwerking en de aanvaarding van dat het goed was zoals het was gelopen.

Helaas lijk je aan al menselijke emotie stukjes emoties steeds voor bij te gaan in je reacties.....

Wat dan weer de vraag bij mij opwerpt wat de Waterboy zou doen als 'Girl' ineens weer ten tonele zou verschijnen.

Zou je er zelf dan ook zo 'mentaal' mee omgaan zoals je nu doet, al die analyse's en theorieën op loslaten? Of zou je daar bij voorbaat gewoonweg al niet aan gaan beginnen uit angst om dat je iets zou kunnen gaan voelen en jezelf niet staande te kunnen houden?

Ah, daar ben je alweer. Tsja-tsjing.....

Dat ik achter een droombeeld aan loop, besef ik zelf ook wel. Ik zat namelijk in m’n hoofd al 3 stappen verder in die relatie dan werkelijk het geval was, maar ook dat is heel moeilijk om uit m’n hoofd te krijgen. Maar desondanks probeer ik mezelf te dwingen om het rationeel te bekijken. Want het is niet meer dan een luchtkasteel... Maar ook luchtkastelen kunnen enorm hardnekkig zijn. En het accepteren dat alles maar een waanbeeld is, doet ook best wel pijn.

Waterman, bedankt voor je warme woorden, het geeft me enorm veel moed.