Op woensdag 9 mei was ik met spoed opgenomen in het ziekenhuis vanwege ernstige gezondheidsklachten. En toen begonnen die ellendige gevoelens weer op te spelen want wat miste ik hem enorm en hoopte ik dat hij via via te horen had gekregen dat ik in het ziekenhuis lag en hij me zou bellen of smsen. Maar helaas is dat niet gebeurd. En afgelopen zondag was het moederdag (ik lag daar in dat ziekenhuisbed) en dacht ik terug aan vorig jaar toen we rond moederdag in Turkye waren samen en het jaar daarvoor hij me verwend had met een champagne ontbijt. Alles kwam weer naar boven en voelde me vreselijk verdrietig. Ik keek elke keer naar de deur en hoopte zo dat hij binnen zou komen. Nu is die nieuwe vlam bij hem geweest met moederdag en wat zouden ze gedaan hebben die dag? O alles spookte door mijn hoofd die hele week lang. Nu ben ik sinds afgelopen dinsdag weer thuis en ik mis hem nog steeds enorm. Ik snap er helemaal niks van. Toen ik te horen kreeg dat hij een ander had was ik natuurlijk helemaal van slag maar ik was van plan om dan maar zo snel mogelijk proberen het boek te sluiten. Maar op een of andere manier lukt dat me gewoon niet. Het gemis naar hem wordt steeds groter en soms heb ik zelfs de neiging hem een mail te sturen en hem dat te zeggen. Maar dat kan ik beter niet doen. Ik vraag me af, waarom gaat hij opeens met iemand die er gewoonweg niet uitziet! Ze heeft een huisvrouwenkapsel en hazetanden en een hele zware mannenstem, dus ik begrijp het gewoonweg niet. Het is totaal zijn type niet, hoe kan dat dan? En hij wilde geen relatie meer na mij zei hij! En toch begint hij er weer aan. Ik heb zoveel vragen waar ik geen antwoord op zal krijgen.
De 26e is hij jarig en ik loop nu al te denken of ik uberhaupt iets van me moet laten horen, ik ben er nog niet uit.
Ik ben nu 5 1/2 maand verder na de breuk maar het gemis wordt alleen maar groter i.p.v. minder.
Weet me gewoon geen raad.
Wanneer gaan die klote gevoelens eens een keer weg.