Ook al valt het me soms zwaar, ik probeer door te gaan. Iedere dag verder is alleszins één dag verder verwijderd van het verdriet. Er zijn zeker al momenten van geluk geweest, van vreugde vooral met mn dochtertje, binnenkort is ze jarig --> feestje!!

Afgelopen week was minder goed. Niet mega-slecht of superrot, dat niet. Gewoon rot.
Ondanks dat ik en mn ex amper 1 straat van elkaar wonen komen we elkaar amper tegen. De laatste keer dat ik hem zag dateert van oktober. Van die rampdag toen ik pauze had, al zoenend kwamen ze om de hoek. Ik had mezelf toen absoluut niet in de hand, ik was superhard geschrokken. Bleek ze er al een maand te wonen..

Enfin die ervaring heeft ervoor gezorgd dat ik mijn middagpauze liever niet neem. Maar ik las in één v/d reacties op een andere blogger dat het goed kan zijn om jezelf met de feiten te confronteren. Niets uit de weg te gaan. Met dat in het achterhoofd nam ik deze week middagpauze. Eigenlijk durfde ik niet buitengaan maar het was prachtig weer en ik wou mijn leven niet meer door hem laten beheersen. Ik wou genieten v/d zon

Ik kocht een broodje in de supermarkt. Ik kwam er bijna dagelijks met mn ex en natuurlijk ken je de kassiersters na een tijdje wel. Zo was er Jessy, toffe madam. Ze was een tijdje afwezig en toen ze terugkwam vond ze dat ik erg afgevallen was. Het was nog veel te pijnlijk om er op in te gaan. Nu was ze er weer en ze zat aan de kassa. Het leek me wel leuk om dag te zeggen dus ik rekende bij haar af. "Nu weet ik waarom je zoveel bent afgevallen" Betrapt keek ik haar aan. "Je hebt hem net gemist, hij was hier 10 min geleden" Echt, heb ik hem net gemist?! Gelukkig! "Ja, met dat nieuw meisje." Was zij er ook bij? "Jaa, altijd he!" De manier waarop ze dat zei was echt geërgerd. Alsof zn lief aan hem plakte. "Ik denk dat het zo beter is voor je, ik ken je natuurlijk niet, maar ik denk het wel"

Het was fijn om dat te horen, zeker van iemand die erbuiten staat. Het geeft me alleszins iets meer zelfvertrouwen, wetende dat we toch de juiste beslissing hebben genomen. Dit weekend is mijn kleine oogappel naar hem en vandaag was ik aan het fietsen toen ik ze zag. Hij liep hand in hand met zn trien en onze dochter liep met familie voor hem. Hij was aan het lachen met onze engel. Zijn lief daarentegen liep er niet zo vrolijk bij. Mijn engeltje sprong van de ene streep naar de andere op het zebrapad

Ik was blij dat ik op mn fiets zat. Vroeger zou ik gestopt zijn, had ik mn kleine schat even hallo gezegd, zijn trien een opmerking en blik gegeven en dan verder gegaan zijn. Nu was ik opgelucht dat mijn dochter niet tussen mn ex en zn lief liep. Zo opgelucht!!

Ik ben rustig naar de stad gereden en heb er goed geshopt. Ondanks mn verwachtingen zat ik niet in zak en as, ik voelde geen drang om te huilen. Het voelt niet goed maar het is ook niet meer het einde van de wereld. Het lijkt alsof het scherpste eraf gesleten is. Nu ik weer thuis ben en alles nazindert doet het me wel pijn maar ik zit niet meer op de bodem zoals enkele maanden geleden. Met oudejaarsavond ga ik uit en ik hoop dat het tegen dan allemaal nog wat meer gesleten is. 2013 was een verschrikkelijk jaar, ik wil het zo snel mogelijk uitwuiven! Lang leve 2014!!!

In de tv-reeks Sex and the City zei Charlotte eens: "Het kost ongeveer de helft van je relatie om deze te vergeten" Daar geloof ik echt in. Volgens vele mensen is het eerste jaar hel, het tweede neutraal en het derde jaar normaal/beter. Op 11 februari zijn we 1 jaar uit elkaar, dat is niet zo lang meer. Dan is de ergste hel achter de rug hoop ik.

Ik tel allezins af naar die fuif, ben al weken op zoek naar hèt perfecte kleedje
Een ding staat allezins vast: ik ga me lazarus drinken en me super amuseren!

Just me, myself and I.