Na 2 jaar is mijn relatie voorbij. Het is een aantal keren aan en weer uit en weer aan geweest, waarbij hij steeds degene was die het uitmaakte. We kwamen dan weer bij elkaar omdat we elkaar eigenlijk niet wilden missen. De laatste keer dat het echt uitging was in september 2007, we zijn toen weer bij elkaar gekomen en we hebben toen besloten om begin februari 2008 een week naar New York te gaan. Tijdens de periode die daartussen lag, ging het vaak niet goed en zijn er een heleboel dingen gebeurd die er toen voor zorgden dat ik vaak dacht "alles is beter dan dit" en graag wilde dat het uit zou zijn. Er zijn een paar hele erge dingen gebeurd waar ik nu niet op in zal gaan omdat het heel veel pijn doet om het allemaal op te rakelen. Ik weet dat hij me niet gelukkig maakte zoals ik dat graag gewild zou hebben en we hadden de laatste tijd ook zoveel ruzie maar ik hield en houd nog steeds heel veel van hem en ik denk nog bijna de hele tijd aan hem. En dan echt ook de hele dag. Ik probeer mijn gedachten te verzetten en andere dingen te doen zoals sporten, met andere mensen contact zoeken, praten met vriendinnen (ik ben bang dat die me onderhand ook wel beu zullen zijn met mijn gezeur) en familie maar dat helpt altijd maar even. Ik vind het verschrikkelijk om alleen te zijn en ik weet echt wel dat hij me als oud vuil behandelde (ik heb zelfs een lijst gemaakt met redenen waarom ik niks meer met hem zou moeten beginnen als steuntje in de rug maar ik mis gewoon het samen zijn, het samen slapen, het kletsen samen, samen dingen doen etc etc jullie zullen vast allemaal wel weten welke dingen je het meest mist als je relatie net uit is. Het ging op een gegeven moment zo slecht dat we hadden besloten om na de trip naar NY uit elkaar te gaan en daar was ik het toen mee eens. Maar nu word ik steeds geconfronteerd met hoe het is om alleen te zijn, en ik vind het zo klote! Ik ben ook de hele tijd bang dat hij iemand anders heeft of nog zal ontmoeten, en mij vergeet. Het is nu drie weken geleden dat we uit elkaar zijn gegaan en ik heb het er vooral als ik alleen ben heel erg moeilijk mee. Hij was mijn allereerste vriend en eigenlijk had het al veel eerder uit moeten gaan, maar ik kon hem niet missen (en eigenlijk nog steeds niet).
Vorige week belde hij me dronken op en vroeg of ik langs wilde komen en dat heb ik toen gedaan, wat natuurlijk heel dom was. We zijn toen met elkaar naar bed geweest (nog veel dommer) en voor mij was het eigenlijk alleen maar pijnlijk, te meer omdat ik de volgende dag een smsje kreeg dat het allemaal niet de bedoeling was geweest en of ik alsjeblieft geen valse hoop wilde krijgen. Ondertussen ben ik ook nog eens verhuisd naar een andere kamer waar ik nu nog bijna niemand ken en ik heb de hele tijd de tv aan zodat het maar niet stil is. Ik mis mijn ex zo! De eerste dagen dat het uit was heb ik zelf geprobeerd om weer met hem in contact te komen maar wilde hij niet. Nu doe ik zelf mijn best om hem niet te bellen en smsen en msnen, vaak lukt het wel maar ik heb ook wel eens een zwak moment. Vandaag kwam ik hem tegen (we hadden in aangrenzende zaaltjes college) en we hebben even over nietszeggende dingen gepraat. Ik had mijn gevoelens redelijk onder controle. Ik dacht wel de hele tijd nog aan hem. Hij belde mij toen op om te vragen of ik de dag goed was doorgekomen. Aan de ene kant vind ik het wel leuk dat hij zo nog eens belt maar aan de andere kant word ik daar alleen nog maar meer onzeker van.
Ik zit met een paar dingen: soms heb ik het gevoel dat ik er wel overheen zal komen uiteindelijk, maar ik heb ook van die momenten zoals nu dat ik gewoon even heel hard moet huilen en hem heel erg mis, en heel onzeker ben over wat er in de toekomst nog gaat gebeuren... Ook weet ik dat als we weer bij elkaar zouden komen het waarschijnlijk toch wel weer mis zou gaan omdat ik gewoon niet aan zijn eisen kan voldoen. Zoals wel een bekend probleem zal zijn, zegt mijn verstand dat ik hem uit mijn hoofd moet zetten maar zegt mijn gevoel dat ik naar hem toe moet gaan om hem te zeggen dat ik hem niet wil missen en van hem houd, en als hij ook nog van mij houdt, dat alles wel weer goed zal komen.... ach ja....