Beste lotgenoten,

Ik heb er heel lang mee gewacht om zelf iets te schrijven op deze site, maar wil dat nu doen omdat ik hoop begrip en steun te vinden, om mijn hart te luchten en misschien ook vriendschappelijke contacten te leggen on-line. Ik ben een vrouw van 35 jaar uit Amsterdam. Ik ben hier komen wonen toen ik een jaar of 20 was en heb sinds die tijd altijd op mezelf gewoond en korte periodes met een huisgenoot. Ik had en heb hier werk, studie, familie redelijk in de buurt en een aantal goede vrienden en was zogezegd nooit het ‘relatie-type’. Ik heb nooit verlegen gezeten om de aandacht van mannen en had zo nu en dan ‘vrijblijvend’ een vriendje, maar ik voelde mezelf altijd redelijk onbereikbaar voor echte liefde en er gewoon niet helemaal op mijn gemak bij.

Dit veranderde ongeveer 4 jaar geleden toen ik zomaar verliefd werd op een vrouw. Ik schrok er aanvankelijk een beetje van en was lichtelijk verbaasd over mezelf, maar heb het eigenlijk vrij snel met genoegen omarmd. Ik voelde me beter en meer mezelf. Met de vrouw die dit allemaal in me losmaakte is het nooit iets geworden, maar ik werd wel nieuwsgierig. Na een beetje daten via het net en een fijne ‘eerste ervaring’ werd ik 1,5 jaar geleden ontzettend verliefd op een vrouw die ik had ontmoet via online-dating. Het was ongelofelijk hoe de vonken oversloegen en hoe we ons thuis en op ons gemak bij elkaar voelden. Zij deed vele registers bij mij opengaan. Ik was dan altijd wel een spontane, sociale meid geweest, maar in een heel intiem contact was ik tot dan toe altijd heel gesloten gebleven. Het was een heerlijk gevoel om mezelf te kunnen ‘geven’ aan iemand. Ik zat minder in mijn kop en voelde me heerlijk in mijn lijf. Het intieme contact met mijn vriendin speelde een belangrijke rol daarbij en was fantastisch. Het ging bijna vanzelf en was zeer vertrouwd, passioneel, hartverwarmend, emotioneel, speels, vrolijk, gezellig en voor ons beide heel bijzonder. Daarnaast konden we uren achtereen praten, deelde in veel dingen elkaars smaak en hadden lol samen. Binnen de kortste keren was ik dagen achtereen bij haar en moeiteloos genoten we van elkaars gezelschap in haar kleine flatje in de buurt van Den Haag. Helemaal gelukkig dus, maar ook een hoop heftige gevoelens in een korte tijd. Ik was op dat moment ook een studie aan het afronden en niet erg gelukkig in mijn werk en daardoor veel aan het tobben over mijn toekomst. Daarbij zat ik ook nog een beetje in de cultuurshock van ‘ik ben dus nu lesbisch’ wat eigenlijk weer overschaduwd werd door een grotere cultuurshock ‘ik heb dus nu een serieuze relatie…!’ Afgezien van wat reserves bij mijn moeder (wat later helemaal omsloeg) en oudste zus, kon ik rekenen op heel veel positieve reacties van mijn omgeving; mensen waren blij voor me. Maar zoals gezegd, ondanks alle blijdschap, ging het me ook allemaal een beetje snel. Mijn vriendin was ook een laatbloeier, maar 12 jaar ouder en een leven lang relaties achter de rug. Haar eerste relatie met een vrouw had 6 jaar geduurd en was heel belangrijk voor haar geweest uiteraard. De relatie veranderde echter na drie jaar omdat haar partner geen behoefte meer had aan seks door allerlei omstandigheden. Ze hadden echter wel een goede band en een ‘goed leven’ en zo bleef het toch nog drie jaar voortduren. Mijn vriendin was echter niet erg gelukkig, al had ze ook moeite het op te geven. Uiteindelijk zijn ze uitelkaar gegaan, het huis waar ze samen woonden werd verkocht en ze zochten alletwee wat anders. Ze zijn toen echter wel in dezelfde flat gaan wonen en bleven ‘beste viendinnen’. Toen ik mijn (nu ex) vriendin ontmoette was dit al anderhalf jaar een feit en stapte ik ongemerkt in een vrij complexe situatie. Al was ik al de vijfde relatie sinds haar ex, het bleek dat mijn vriendin nog heel veel bagage had uit die relatie en nog heel erg ermee bezig was. Ik ben daar aanvankelijk vrij luchtig mee omgegaan maar half bewust, half onbewust, werd ik toch ook wel onzeker van de situatie. Bij mijn eerste bezoek bij haar thuis, was haar eerste zin: “daar woont M. (haar ex)” en dit bleek een veelzeggend begin. Ik moest zo snel mogelijk haar ex ontmoeten die mij bij een kort bezoekje aan de deur van top tot teen bekeek en zei: “wij gaan elkaar nog veel zien.” Ik kreeg geen hand of de tijd om me voor te stellen, maar in de lift kreeg ik wel te horen van mijn vriendin wat haar ex van me had gezegd: “ze heeft wel een jong koppie”
Ik voelde me wat ongemakkelijk, maar hield het luchtig. De eerste maanden werd ik voortdurend door mijn vriendin met haar ex vergeleken; meestal viel het positief uit maar toch voelde ik me een beetje onder druk gezet in een competitie waar ik niet om gevraagd had. Ik kon dit echter niet goed uiten aan mijn vriendin. Tegelijkertijd kon mijn vriendin regelmatig nog overstuur en verdrietig raken over dingen van vroeger en het nu met haar ex, waarbij ik haar trooste en naar haar luisterde, maar ik werd ook geconfronteerd met vervelende opmerkingen en spanningen. Zo wilde mijn vriendin de hond meer zien en kreeg te horen van haar ex: “jij hebt haar (ik dus), ik heb de hond”
Mijn vriendin was op dat moment werkeloos, en heel onzeker en ik begreep ook dat ze zich daar extra rot bij voelde, dus ik steunde haar, sprak haar moed in en hielp haar met sollicitaties en zo en meer voor haarzelf opkomen (en voor ons!). Zij zag haar ex minimaal 1x per week (om de hond op te halen en koffie te drinken) maar het kwam regelmatig voor dat ze daar ging eten en/of tv bleef kijken. Ik moet toegeven dat ik daar onzeker van werd, zeker omdat ik wist dat mijn vriendin alles met haar besprak, ook over ons, en tegelijk bij mij spuide als haar ex vervelend tegen haar deed. Kortom, het was verwarrend. Daarnaast ontstond er een situatie waarin ik behoorlijk wat omgooide en aanpastte in mijn leven om bij haar te zijn en bleef zij vrij passief en niet-flexibel hierin. Toen ik na een tijdje wat meer tijd op mijn eigen plek nodig had wilde ik dat meer in evenwicht brengen en besprak dat met haar. Zij vond het te moeilijk om in een ander huis te zijn zei ze en ze had een paard dat ze moest verzorgen en de hond één dag per week, dus het kwam er eigenlijk op neer dat zei niks ‘kon’ veranderen. Het kwam op mij neer om steeds in de trein te zitten, mijn studieboeken mee te nemen en mijn werktijden aan te passen aan haar vrije dagen omdat het volgens mijn vriendin ‘nu eenmaal praktischer was’. Ik ben een vrij flexibel persoon en kon ook niet klagen over haar enorme behoefte om voor ons in de huiselijke sfeer ‘te zorgen’ (koken, huishouden enz.)

Ik probeerde mijn steentje, praktisch en financieel, bij te dragen maar kreeg toch moeite met zo weinig in mijn eigen huis zijn. Daarnaast vond ik het vervelend dat ik haar ouders slechts heel kort had ontmoet bij haar thuis terwijl ik haar meenam en voorstelde aan allerlei familie. Zij liep best hard van stapel als het ging om toekomstplannen (samen wonen, trouwen, altijd bij elkaar blijven) maar in het hier en nu bleef ze erg gebonden aan haar verleden en weinig geinteresseerd in mijn dagelijkse omgeving. Na zes maanden kregen we ongelofelijke ruzie. Natuurlijk was de aanleiding iets stoms, maar veelzeggend; ze maakte een scène over een wasrekje dat ik in de gang wilde zetten en voor mij was het ff allemaal teveel. Ik was op alle fronten mezelf aan het aanpassen en zij wilde als een koningin blijven regeren over haar huis en haar regels. Ik was het zat, liep kwaad weg, van iemand waar ik niet van weg wilde lopen en ontzettend veel was gaan houden.

Na een paar dagen kregen we weer voorzichtig contact. Ik schreef een lange brief over mijn gevoelens en gedachten. Veel ging over haar ex, die voor mijn gevoel nog zo dicht op en in haar leven stond dat ze zich niet goed kon geven voor onze relatie. Ik had haar niet gevraagd het contact op te geven maar om een tijdje wat afstand te nemen. Ze vond de brief geweldig en alles zou veranderen. Maar het bleken al gauw slechts woorden. Ze bleef heel intensief contact houden met haar ex en ik voelde me meer en meer buiten spel staan. Ik ging er wisselend mee om. Aan de ene kant wilde ik haar ruimte geven om een geode vriendschap te behouden, aan de andere kant benadrukte ik dat ze ook zichzelf de kans niet gaf om zaken af te ronden omdat er momenten waren dat ze ineens nog heel erg baalde dat het allemaal voorbij was met haar ex en letterlijk uitriep: ‘was het maar allemaal niet gebeurd’ en aan mij toegaf nog dagelijks langs haar oude huis te rijden waar ze met haar ex woonde. Wat ze vooral mistte was het ‘rustige leventje’ wat ze toen leidde, wat vooral materieel een stuk beter was. Ik heb steeds wel getroost maar ook gezegd dat ze trots mocht zijn op haar flatje en dat ze zich staande had gehouden (ze was ook falliet gegaan vlak voor de scheiding) en dat ze nu een nieuwe baan had en dat het allemaal wel weer goed zou komen. Zelf had ik geen breed inkomen, was nog druk aan het studeren en kon haar niet in een keer een relaxed leventje bieden met een mooi huis met een tuin, wat ze zo mistte. Maar ik wilde een toekomst met haar en had alle vertrouwen dat we dat samen konden opbouwen.

In een drukke april-maand belde ik haar een keer op toen ik heel down was en het zelf even niet zag zitten. Ze zei: “ik kan hier niks mee, ik ben niet zoals jij, ik ben sterk, bel maar iemand anders….” Ik was woedend en belde mijn ex-vriendje en stuurde een boze sms dat ik niks aan haar had. Er was weer even stilte maar we maakten alles toch weer goed. Maar ik kreeg meer en meer het gevoel dat ik niet aan haar eisen voldeed omdat ze zat te hameren dat ik meer moest werken en meer geld moest verdienen want zij wilde op vakantie. Ik kon het allemaal nog niet bolwerken en wilde dolgraag op vakantie waar ze steeds over fantaseerde, want ik was al in geen 5 jaar op vakantie geweest en had alleen maar gewerkt en gestudeerd. Ik wilde zo graag en deed zo mijn best om het goed te doen, maar voelde me steeds rotter over mezelf. Toen zou ze een zaterdagavond naar mij komen. Ze belde met stress-verhalen over haar werk, ik luisterde alles kalm aan, suste haarm doe maar rustig, neem even en wijntje en kom op je gemak naar me toe. Toen kreeg ik zo’n snauw van haar over dat zij wel de hele dag had gewerkt en niet te laat wilde eten, dat ik helemaal dichtgesloeg. Na het telefoongesprek was ik in tranen. Toen ze kwam heb ik het allemaal laten zien, gehuild en gezegd: ik wil alles voor je doen, maar ik ben je boksbal niet en zo voel ik me af en toe. Ze vond het aanstellerij en het moest toch kunnen dat ze af en toe ff uit de slof schoot. Daarna zei ze dat ze er eigenlijk tegenop zag om met mij op vakantie te gaan. Ik trok het niet meer, wilde een beetje afstand; voor mezelf en voor haar, voor haar dingen. Zij wilde dat niet; ze wilde gewoon samen zijn zei ze. We besloten het toch even wat ruimte te geven. Ik voelde me wel lekker in die week; kon even wat afstand nemen en ‘therapeut-af’ zijn en aandacht besteden aan mijn studie. Maar na een weekl belde ze me op; ze stond te koken voor haar ex dus had niet veel tijd. Ze wilde het uitmaken want het was allemaal te ingewikkeld en ze had het er over gehad met haar ex en tot de conclusie gekomen dat het enige goede in onze relatie de seks was.

Ik was helemaal overstuur. Ben naar haar toe gekomen met een bos bloemen en honderd en één vragen en liefdesbetuigingen. Ze zei dat ze nog van haar ex hield, dat ze dat leven terug wilde, dan maar zonder seks. De vraag of het überhaupt een optie was kon ze niet beantwoorden. Ik bleef bij haar die avond en nacht en we hebben gehuild en ik heb haar weer getroost. De volgende ochtend heb ik een liefdesgedicht op haar kussen achter gelaten. Ze belde me die middag om te zeggen hoe ze onder de indruk was maar ons gesprek werd onderbroken door een telefoontje op de andere lijn: haar ex…Ze zei: oh het is M., ik bel je strak wel terug. Ik vond het weer zo tekenend, dat ze haar voorrang gaf. ’s Avonds hebben we gepraat en ik heb nog een mail geschreven. Ze smste later dat haar liefde niet voorbij was voor me en dat ze ‘ervover wilde praten’ waarmee ze weer bedoelde ‘over haar ex’ Ik was er zo moe van maar stemde toch in. Ze zou het weekend komen en ik belde haar vrijdag omdat ik helemaal blut was en een tientje wilde lenen (om naar haar toe te komen). Ze deed koel en afstandelijk en zie: “mag ik er even over nadenken” Ik was woedend en zei: “denk er maar het hele weekend over na” gooide de hoorn erop. Ik stuurde een mail de volgende dag, vrij confronterend wel, dat ik haar gedrag niet trok en haar smeekte naar een therapeut te gaan omdat ik dat niet voor haar kon zijn en dat ik heel veel van haar hield. Een week later wilde ik praten, maar zij niet en de volgende dag kreeg ik een sms dat het uit was en ‘het ga je goed’ Later bleek dat ze toen al een week op lexa zat met een ad en al een date had gepland. Ze weigerde een gesprek met mij en zei dat ze op vakantie ging met haar zus om tot rust te komen en dat ze door mij geestelijk was leeg gezogen. Na de vakantie belde ze me en probeerde ik mijn kant te verduidelijken. Ze wilde me weer zien, was ineens weer van de lieve sms-jes enz. We hadden twee passionele weekenden maar wat ik niet wist is dat ze ondertussen heel actief op zoek was on-line. Ze grapte er wel over, als niet belangrijk, maar vlak na het tweede weekend had ze een leuke date gehad en dunpte mij alsnog, met een sms.

Ik ben nog naar haar toegegaan, een week later, onaangekondigd. Ze liet me binnen maar nam ruimschoots de tijd het gesprek met een vriendin aan de telefoon af te ronden. Ze was – bijna manisch- stralend en vrolijk en terwijl ik mijn laatste hoop op het goedkomen tussen ons inzette zei ze dat ze alweer verliefd was op iemand anders, dat ze niet meer van me hield, dat ik teveel nadacht, het verkeerde sterrenteken had, te jong, te onrustig en niet stabiel genoeg. Deze vrouw pastte veel beter bij haar en ‘ik zou ook nog wel vinden wat zei nu had.’ Ik was sprakeloos. Ik realiseerde me dat er slechts drie dagen hadden gezeten tussen dat ze met mij in bed had gelegen en met deze ‘nieuwe liefde’ en dat dit dezelfde vrouw was die mij maanden lang had gezegd dat ze zo van me hield, dat ze zich nog nooit zo goed had gevoeld bij iemand, dat ze me nooit meer kwijt wilde en dat er niemand was die haar zo goed begreep. Het was allemaal weg. “ja, zo gaat het in de liefde” zei ze nog. Ze babbelde naar luchtiger onderwerpen en spark honderduit over het verjaardagsfeest van haar ex dat zo geweldig was geweest en hoeveel sjans ze had. Ze begon uit te sloven hoe goed ze in bed was en hoe gewild en toen moest ik toch maar gaan want haar niewe vriendin zou langskomen en ‘je weet wel waar ik zin in heb’ Ze doelde op sex uiteraard en dus kon ik maar beter gaan. We zouden vrienden blijven en het was allemaal beter zo. En dat was het dan.

Dit is 7 maanden geleden. Ik was kapot en ben nog steeds zo verdrietig. Heb mezelf heel veel verweten maar ook heel veel woede jegens haar gevoeld. Bij mij is het allemaal niet goed gegaan. Ik ben in een gat gevallen eigenlijk. Kreeg psychische problemen, verloor mijn baan en voel me heel erg mislukt en slecht over mezelf. Ik heb wel hulp gezocht en krijg ik nu ook. Ik ben ook alleen op vakantie gegaan en heb wel gezelschap en plezier en steun gezocht. Maar het moeilijkste is dat zoals iemand laatst schreef op een site: het was het mooiste en meest afschuwelijke dat ik heb meegemaakt. Ik mis de heerlijke dingen; het ‘thuis-gevoel’ en zo genieten van elkaar en een toekomst hebben met iemand. En ik huil en schreeuw om de pijn die ze me heeft gedaan. Ik heb haar nog een paar keer korte, luchtige berichten gestuurd via mail en sms en ook om te vragen hoe het met haar ging maar gaan enkele reactie gekregen. Ik voel me zo weg geworpen als een oud vod en ben bijna vergeten wie ik ben of was.

Ik wil weer grip krijgen op mezelf en me niet mee laten sleuren door verdriet. Wil mezelf terug maar verlang toch nog steeds terug naar haar. Al ontmoet ik nieuwe mensen en probeer ik terug te komen, ik blijf me schuldig voelen dat ik dingen niet goed heb gedaan en met zoveel vragen over alles. Vind het zo moeilijk om haar los te laten.

Het is een heel lang verhaal, dus bedankt als je de moeite hebt genomen dit te lezen. Ik wilde het kwijt. Kan iemand begrijpen dat ik nog steeds heel veel van haar houd en nog dagelijks aan haar denk? Nog steeds hoop dat het misloopt met die ander, dat ze verandert en bij me terugkomt? Ik vind het zo moeilijk die hoop los te laten, haar los te laten maar het fijne in mijn hart houden. Ik zou haar zo graag weer eens zien en spreken, al is ze met iemand anders. Het doet zo'n pijn. Hoe krijg ik weer grip op mijn leven en wie ik ben?

Bedankt,

Liefs

Louise