Ok, weer even een blogje.
Vandaag weer aan het werk na een leuk weekend met vrienden in het buitenland. Alhoewel ik ook in het buitenland 80% van de tijd met mijn koppie bij mijn ex was.

Gisteravond had ik een zwak moment en wilde mijn ex toch even spreken. Ik zag dat ze online was op Facebook dus sprak haar aan of ze even wilde bellen. Dat was goed.

We kletsen over mijn tripje en over werk en school. Erg gezellig al merkte ik wel dat de communicatie redelijk oppervlakkig van toonaard was. Het was een heel ander gesprek dan dat wij hadden als toen we samen waren, alsof we als vrienden met elkaar spraken en alsof er een soort van spanning hing. Ik merkte dat zij zich er ook ongemakkelijk bij voelde. Omdat ik het niet kon laten vroeg ik haar naar haar gevoel maar sprak eigenlijk, zonder dat ik naar haar luisterde mijn eigen gevoel uit. Ik sprak uit dat ik nog met een hoop zit, een hoop dat wij over een paar maanden elkaar weer zullen vinden. Dat ik het gevoel heb dat als we elkaar straks weer zien er weer een gigantische klik is. Daarbij gaf ik aan dat als ik deze hoop niet moet hebben ze dit keihard moet uiten. Dat ik ook het lijntje dan door wil knippen als ik geen hoop meer moet hebben. En dat ik heel erg twijfel of het wellicht beter is om het contact nu in zijn geheel te verbreken. Dat dit makkelijker is voor mij.(niet bellen, niet sms-en en haar ook van Facebook verwijderen. ) Ik gaf aan dat als ik dit punt bereik of ik dit ook echt wil doen, ik haar dit zou laten weten en gaf aan of ik dan begrip kon krijgen haar kant. (het contact is afgelopen weken heel summier geweest en als er al contact was kwam was dit meestal van mijn kant)

Ik ben heel open en eerlijk geweest over mijn gevoel richting haar en richting onze break-up. (de reden dat zij de stekker uit de relatie heeft getrokken: niet meer verliefd, meer vrijheid, meer tijd voor studie, meer tijd voor vriendinnen. Ondanks een groot houden van en een gemis.) Ik heb aangegeven dat ik me kan verplaatsen in haar gevoel maar dat ik het wel heel lastig vindt om hier mee om te gaan.
Ik vroeg haar of ik verder moest gaan met mijn leven en of ik alle hoop moest gaan laten varen. Ze reageerde voor mijn gevoel een beetje teleurstellend en zei ‘dit hebben we toch al besproken en dit was toch ook dit insteek, jij moet verder gaan met je leven’ Ik reageerde met ‘dus ik moet geen hoop meer hebben?’ ze reageerde ‘ik twijfel zelf ook, je hoeft de hoop niet op te geven, maar het komende jaar wil ik zeker geen relatie, ik wil tijd voor mijzelf en ik wil volgend jaar naar het buitenland, ik zie wel wat er vervolgens gebeurd, ik wil niet verder in de toekomst kijken ik zie wel wat er over 2 jaar is’

Gedurende dit gesprek heb ik ook aan haar gevraagd of ze nog langs mijn ouders gaat. Ik ben Inmiddels al bij haar ouders geweest en heb hier “afscheid” genomen. Ze gaf aan dat ze zeker nog langs wilt komen, maar dat ze hier een tijdje over heen wilt laten gaan. Ze geeft aan dat ze het ‘zo definitief vindt’ als ze nu langs gaat. Over een tijdje kan ik op een “vriendschappelijke basis” langskomen. Ik vind dit erg vreemd aangezien ze tegen mij uitspreekt dat het goed is nu…dan is het toch definitief?

Zoals jullie kunnen lezen heb ik het er nog altijd heel moeilijk mee. Na ons gesprek gister was ik enorm boos op mijzelf. Waarom heb ik nu toch weer contact gezocht? Waarom ben ik zon zwak eitje! Ik ben wederom geconfronteerd met het feit dat zij (nu) niet bij mij wilt zijn en voelde me natuurlijk enorm KLOTE. Mede omdat ik het gevoel heb dat ik haar tot een bepaalde uitspraak wilde dwingen en ik me daar nu schuldig om voel. Ze geeft aan dat ik de hoop niet hoef op te geven, dat als ze nu bij mijn ouders langs gaat het “zo definitief” is, en dat ze ook nog “twijfelt” maar daarnaast geeft ze aan dat ik mijn eigen leven moet gaan leven en dat het op korte termijn zeker niet goed zal komen.

Gedurende het gesprek heb ik overigens gevraag of ze het leuk zou vinden om binnenkort (met de kerst) iets af te spreken om eens over de kerstmarkt te lopen of zoiets. Ze sprak uit dit leuk te vinden. Daarbij gaf ik aan het einde van het gesprek aan (in een opwelling/uit gewenning) dat ik haar volgende week nog wel even zou bellen. Nu achteraf….ZO FOUT! Ik weet dat ik geen contact met haar moet zoeken en dat als zij contact wil ze wel contact zal zoeken met mij (al denk ik niet dat dit zal gebeuren) En ik heb zo’n spijt van mijn zwakke moment gisteren.
Ik ben heel erg op zoek naar handvaten. Ik heb het gevoel dat ze me onderbewust in een soort van wachtstand wilt plaatsen, mede omdat ze een twijfeling heeft (al weet ik niet precies waarover omdat ze wel al zeker weet dat ze geen relatie wilt het komende jaar/2jaar)

Ook Facebook blijft zo confronterend. Ik wil haar niet kwijt uit mijn leven, ook niet als “bekende/vriend” maar ik weet ook dat ik nu regelmatig kijk waar zij mee bezig is en dat is slecht voor mijn gevoel. Ook het uitspreken van afspraken over contact (afspreken met de kerst, nog een keertje bellen volgende week) geeft mij een belabberd gevoel.
Ik heb de zekerheid dat het niet goed komt op korte termijn maar waarom blijf ik hier zo aan vasthouden? Waarom denk ik dat zij straks terug gaat komen op dit hele verhaal? Why o why ;-(

Ik hoor graag wat jullie van dit verhaal vinden. Tips & advies is erg welkom!

(onderstaand sta los van bovenstaand maar wilde ik toch even van me afschrijven)

Sidestory: gedurende ons gesprek over stedentripjes kwam ineens naar voren dat mijn ex binnenkort ook een stedentripje gaat maken. Een stedentrip met een jongen die voor het werk naar deze stad toe moet. Er gaan ook andere mensen mee, maar goed. Een aantal weken voordat het uit ging had ze al contact met deze jongen, dus ze kent deze jongen ook pas sinds een maand of 3/4. Zoals ze zelf zegt “een vriend”. Nadat het uit ging heb ik haar gevraagd of er iemand anders in het spel was en ze zweerde bij hoog en laag dat dit niet het geval was. Ik weet dat ik er eigenlijk niets achter moet zoeken maar toch…het is een vervelend gevoel om te weten dat je ex-vriendin plezier gaat maken in een stad met andere mensen waaronder een jongen waar ze naar eigen zeggen op vriendschappelijke basis contact mee heeft. En ze gaan nota bene naar een stad waar ik in maart nog romantisch met mijn ex heen ben geweest. Naja de tijd zal leren of het inderdaad allemaal zo vriendschappelijk is.