Dat is erg moeilijk voor je! Ik kan je alleen vertellen hoe ik het ervaarde, want ik heb kortgeleden ook een einde aan een mooie relatie van bijna drie jaar gemaakt, omdat hij drie kinderen fulltime had (24/7). En ik moet je zeggen, dat valt echt niet mee!! Zelf heb ik ook 2 kinderen, maar wel een co-ouderschap. Door de 40 km afstand die tussen ons in zat en zijn fulltime vaderschap, konden we elkaar niet vaak zien. Samenwonen was ook al geen optie; ik kon niet bij hem gaan wonen, want dan moest ik mijn kinderen achterlaten en hij wilde niet uit zijn woonplaats weg. Maar eerlijk gezegd, zag ik dat ook niet zitten met zoveel kinderen in één huis. Ik weet niet of jij samenwoonde met hem? Maar het viel mij erg zwaar om hem altijd te zien met de kinderen erbij, dan woonde we nog niet eens samen!

Voor iemand zonder kinderen valt het echt niet mee om met drie kinderen van een ander samen te zijn iedere dag. Ondanks dat ik zelf ook kinderen heb, is het gevoel naar andermans kinderen heel anders, het is voorwaardelijk. Wat ik van mijn eigen kinderen wel kan incasseren, kon ik dat van zijn kinderen niet. En ze hadden nog wel dezelfde leeftijden! Dus we hoefden elkaar ook niet veel uit te leggen. Maar voor iemand die géén kinderen heeft, voelt het dat je nooit op de eerste plaats komt bij je partner. Het maakt zo'n relatie erg moeilijk door de omstandigheden!

Ondanks dat we nog steeds gek op elkaar zijn, hebben we nu allebei voor onze eigen kinderen gekozen. Beide konden we geen stappen maken om een leven samen te creëren. En op deze manier werd ik ongelukkig (momentjes elkaar zien en verder niets). Ik heb nu ook erg veel verdriet, want we zijn nog steeds stapel op elkaar. Ik denk alleen dat veel mannen anders met hun verdriet omgaan en sneller afleiding zoeken in een andere vrouw. Ik heb me in de relatie echt ongelukkig gevoeld door de omstandigheden, terwijl ik echt gek op hem was! Maar ik kon weinig uiting geven aan mijn gevoelens, omdat hij opgeslokt werd door zijn omstandigheden. Door de kinderen konden wij samen geen doelen stellen, dat is frustrerend. Je moet gewoon in staat zijn om jezelf weg te kunnen cijferen.

Ik moet er niet aan denken om op korte termijn een andere relatie te beginnen, ik heb wel heel veel pijn en verdriet. Ik krijg angstaanvallen, omdat ik besef dat ik hem kwijt ben. Ook wij hadden een pure en eerlijke relatie en we konden alles bespreken met elkaar en onszelf zijn. Een relatie met een ander beginnen, zou de pijn nu verzachten, maar dan stap je op een verkeerde basis in de nieuwe relatie en dan komt de verwerking vroeg of laat tóch de kop op steken. Waarschijnlijk komt het dan dubbel zo hard aan, want meestal houdt een relatie vlak na een verbroken relatie geen stand en moet je dubbel verwerken.

Ik denk dat hij voor zijn eigen gevoelens vlucht, niet alleen wil zijn en niet de pijn wil voelen. Zelf wordt ik verscheurd door emoties; ik wil hem niet missen, maar de omstandigheden maakte mij ongelukkig. Ondanks dat ik stapel op hem was (nog steeds!), was ik wel gefocust op andere mannen, omdat ik een andere situatie wilde. Ik deed daar niets mee, want mijn gevoel was bij hem. Ik dwong mezelf om alles te accepteren, maar je eigen behoeften aan de kant zetten, is op lange termijn niet bevorderlijk voor je gemoedstoestand!

Het is voor beide partijen erg triest, weet ik. Ik snap dat het je pijn doet, te weten dat hij een relatie heeft met een ander! Net of jij niet bijzonder genoeg voor hem was. Het is belangrijk dat je afleiding zoekt (vind ik nu ook moeilijk). Gelukkig houden je kinderen jou wel in je ritme, je moet door. Iemand missen doet pijn! Laat staan dat ie een ander heeft. Veel sterkte!! Ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt, ik snap jou ex wel, maar niet dat hij nu al een ander heeft (maar ik ben een vrouw). Een medicijn voor liefdesverdriet is er niet, helaas. Veel praten en varen op hoop en geloof in de toekomst...