haal er een leermoment uit. dus niet; wat erg, en waarom overkomt me dit. maar; ok, het is KL*&&& ! dit is me nu overkomen, wat kan ik er van leren, dan weet ik dat voor het vervolg. Als ik dan voor mezelf spreek. Ben natuurlij veeeel te lang onduidelij geweest. dat kan ik meschien nog goed maken, maar de kans bestaat ook dat ik die kans niet meer krijg. tja, niet leuk maar dan moet ik ermee dealen. dan heb ik geleerd van deze gebeurtenis. dus de volgende keer doe ik het anders....

Stel dat je een verklaring krijgt, wat zou er dan veranderen?
Buiten dat het erg kwetsend zou kunnen zijn schiet je er weinig mee op denk ik.......

Helemaal mee eens.

Dank je wel voor je reactie meis. Ja ik vrees dat jij en meerdere mensen hier niet helemaal begrijpen wat precies mijn probleem is momenteel.
Kijk, ik wil hem niet meer terug, dat meen ik echt want daarvoor is er echt veel en veel gebeurd.
Mijn probleem is dat ik soms het gevoel heb dat onze relatie van zijn kant 1 grote poppenkast was (al zegt hij natuurlijk van niet). Hij beweert echt van me gehouden te hebben maar door zijn problemen die hij niet meer aan kon er een punt achter heeft gezet. Zoveel gebeurd in die laatste maanden pfff. Al dat getwijfel, wellus nietus, beetje van me houden, veel van me houden, niet meer van me houden, elke keer was het weer anders allemaal. En elke keer als ik zei dat ik wilde vechten voor ons dan zei hij weer oke we gaan er voor! om vervolgens een week later na een klein woordewisselingetje of discussie weer te zeggen, laten we stoppen! Enfin zo ging het maanden door en ik maar vechten voor ons. En dat vrat energie bij mij, heel veel zelfs. Hij zei ook steeds als we met elkaar stoppen dan wil ik nooit meer een vrouw, dan blijf ik lekker alleen en dan heb ik rust in mijn hoofd en hoef ik me nergens meer druk om te maken, ook niet om mijn lichamelijke probleem. Hij zei steeds je bent echt de allerlaatste vrouw voor mij geweest dan. Je bent een heerlijke, lieve, lekkere, mooie vrouw etc. dus aan jou ligt het echt niet. Ik ben het probleem echt en jij niet. Jij verdient een veel betere man dan ik ben en niet zo een sukkel als ik. Nou zo kan ik nog uren doorgaan met vertellen. Dus op een dinsdagavond vroeg ik hem nog op de man af of hij er echt nog wilde gaan en hij zei toen dat hij echt onze relatie wilde redden bla bla. Dus ik was echt heel blij dat hij er nog voor ging. Om vervolgens mij 2 dagen via de telefoon te melden dat het over was......
Ik ben in december in een hele zware depressie geraakt wat velen van jullie hier wel weten allemaal.
Hulp van huisarts en psycholoog gekregen (waar ik nu nog steeds loop trouwens). Ook kreeg ik paar weken later te horen dan mijnheer weer vrolijk aan het stappen was, terwijl hij altijd tegen mij zei dat hij het wel gehad had daarmee. Maar goed niets was minder waar. Ja tot afgelopen vrijdag ik dus te horen kreeg dat ie met een ander zou gaan of te scharrelen, dat weet ik niet. En ja toen stortte natuurlijk compleet mijn wereld weer in, waardoor ik dus ontzettend nu aan het twijfelen ben of hij al die tijd wel eerlijk tegen me geweest is. Ik vind hem ronduit een grote leugenaar. En daar, lieve Senzy, daar heb ik zo ontzettend veel pijn van, heel veel zelfs dat ik echt weer aan het begin sta van begin december. Het was weer een klap bovenop, hoppa, zoals ik er van hem al velen heb gehad. En dat is de reden dat ik met hem eens om de tafel wil om de waarheid boven die tafel te krijgen. Ik loop hem niet achterna als een hondje want ik wil hem echt niet meer, maar de pijn van al het gelieg en mij bedonderen (misschien niet eens bewust of expres) maar ik zou dat gewoon graag willen want hoe kom ik anders nu verder? Soms heb ik nu een idee waarom hij zo snel wilde samenwonen met mij en alles zo snel ging! Hij was aantal jaar geleden zwaar bedrogen door zijn ex en die heeft hem in de steek gelaten. Ik krijg nu een gevoel dat hij mij genomen heeft en in huis gehaald heeft om haar een oog uit te steken door haar te laten zien dat hij haar niet meer nodig had en niet meer op haar zat te wachten, dat hij weer een vriendin had waar hij gelukkig mee was en zelfs mee ging samenwonen, soort van lekker puh, ik kan wel zonder jou hoor. Maar dat ie nooit echt heel veel van me gehouden heeft maar wel hoopte dat dat wel zou kunnen gaan komen,maar helaas niet voldoende kwam. Misschien zie ik het fout maar dat gevoel krijg ik nu steeds vaker. Misschien was ik zelfs zijn rebound wel, alhoewel ik dat wel eens aan hem gevraagd heb, maar was niet zo zei hij, maar ja wat moet ik allemaal nog geloven he. Is het daarom echt zo raar dat ik nog een keer de echte waarheid wil horen? Ik zelf ben een goudeerlijke vrouw en zal nooit iemand belazeren en ik wil dat een ander mij dat ook niet doet. Ik hou van een vent met een ruggegraat, die gewoon op het moment als hij het niet meer ziet zitten of twijfelt gewoon zegt ermee te willen stoppen, en niet het balletje bij mij neerlegt van laten we ermee stoppen, in de hoop dat ik ja had gezegd. Helaas heb ik dat niet gedaan omdat ik zo zielsveel van hem hield en gevochten heb tot het bittere einde. Maar o my god wat doet dat pijn allemaal.
Nou een heel verhaal, sorry maar moest ik even kwijt.

Liefs
Vlinder
xx