Ik heb de voorbije periode iets heel vreemd meegemaakt, dat ik nog nooit eerder heb voorgehad.
Ik was dus samen met iemand heel lief, waar ik heel veel van hield. Hij was ook gek op mij, daar ben ik zeker van. In het begin voelde ik mij dus heel verliefd, ik dacht heel de tijd aan hem en verlangde er elke keer naar om hem te zien. Ik vond het altijd heel spannend om elkaar nog beter te leren kennen, nooit verveelde ik mij tijdens een afspraak.

Ik dacht dat dat gevoel nooit voorbij zou gaan, maar dat was dus toch wel zo.
Plots veranderde het na een tijd. Met hem afspreken begon hoe langer hoe meer als een verplichting te voelen, ik wilde eigenlijk liever andere dingen doen... Ik vond het plots veel leuker om gewoon met vriendinnen af te spreken in plaats van met mijn vriend. Soms was ik zelfs liever alleen thuis in plaats van naar hem te moeten gaan !
Ik begreep mijzelf niet, want er was namelijk niets speciaal gebeurd. Er was geen enkele reden waarom ik hem plots minder leuk vond, geen ruzies, geen ongemakkelijke voorvallen, niets !
En toch was het zo, ik voelde mij niet meer verliefd en ik miste hem niet echt als ik hem een lange tijd niet meer zag.
Zo kon het toch niet blijven duren ? Als je merkt dat het gewoon niet meer is wat je wil, is de beste keuze om er mee te stoppen, of niet ?

MAAR dit wilde niet zeggen dat ik het uitmaakte & dat het daarmee dan gedaan was, helemaal niet...
Nog heel lang ben ik er niet goed van geweest, ik voelde me rotslecht en heb ook gehuild tot ik helemaal leeg leek. Het was een vreselijke tijd en ik voelde me zelfs alsof ik nog liever zelf gedumpt werd, dan dit met hem te moeten doen. Ik had me in geen tijden nog zo slecht gevoeld, maar hoe kan dit nu ? Ik twijfelde er echt niet meer aan, ik was echt niet meer verliefd. En toch voelde ik mij dus zo slecht.
Ik wist gewoon dat dit hem heel erg ging raken. Omdat ik ooit zoveel van hem gehouden heb was het zo moeilijk om hem dit te moeten aandoen. Bovendien had hij al veel erge dingen meegemaakt en was hij al veel mensen kwijtgeraakt die belangrijk waren voor hem. Hij was daar dus heel gevoelig door geworden.
Dat is waarschijnlijk de reden dat het mij zo moeilijk viel. Ik voelde mij gewoon een onredelijk mens.
Ik wou zo graag dat ik nog van hem kon houden maar het was niet zo.

Zijn er nog mensen die dit meegemaakt hebben of voel ik me terecht zo raar ?
Wat zouden jullie in mijn geval gedaan hebben ? Hoe kan je zo'n geval het best aanpakken ?
Ik wil gewoon graag weten of ik wél redelijk was, pas dan kan ik mij waarschijnlijk wat beter voelen...