Hallo allemaal,

Ik ben een mee- lezer, maar vandaag wil ik graag mijn verhaal kwijt. Ik voel me een beetje rot, misschien dat het van me afschrijven wonderen doet.

Acht maanden geleden heb ik een geweldige man leren kennen. Hij was zo'n beetje alles wat ik zocht in een man en tjonge, wat was ik verliefd.
We hadden een goede klik en alles liep eigenlijk vanzelf. Na 6 maanden daten heb ik hem om duidelijkheid gevraagd. Ik vroeg hem voorzichtig of we nu eigenlijk een stel waren of niet. Hij wist niet waar hij het moest zoeken: hij kreeg het benauwd, stress en stuurd

e me letterlijk naar huis. Met een gebroken hart heb ik een week niks van me laten horen, tot hij me belde: hij had spijt en wou graag doorgaan. Dit hebben we 2 maanden vol gehouden. Deze 2 maanden verliepen goed, al had ik soms mijn onzekerheden. Als ik een dag niks van hem had gehoord, werd ik bijvoorbeeld erg onzeker. Ik heb in deze periode al zijn vrienden ontmoet, maar niet zijn ouders.

Na 2 maanden doorgaan met daten heb ik in een grapje de vraag laten blijken of we er voor gaan of niet. Het antwoord? Nee. Op sommige momenten kon hij voor me gaan, op sommige momenten wist hij niet wat hij met me wou.
Vrijdag hadden we het nog over de toekomst, zaterdag was het over. Misschien heb ik het wel verpest. Ik moet zeggen dat ik nooit hem heb beladen met berichten of telefoontjes. Helemaal niet zelfs.

Ik voel me rot en heb een gebroken hart. Telkens als ik zijn naam ergens voorbij zie komen maakt mijn hart een sprong. Het doet zeer. Ik dacht echt even dat hij het was. Tegelijkertijd voel ik me bedrogen. Hij doet kei en kei hard tegen me, alsof het hem niks uitmaakt. Ik snap er niets van. Iemand tips hoe ik dit het beste los kan laten?

Ik heb hem nu een week niets laten horen.. maar niets. Ik voel me zo rot, ik kan aan niks anders denken. Al die beloftes, teokomstplannen.. alles lijkt een leugen. Ik ben er kapot van. En ja, ik ga uit, ik zie mensen, ik kwijn niet weg op mijn kamer, maar toch. Ik begrijp het niet.

Liefs.