Een halfjaar geleden kwam ik een meisje tegen op een feest. Het was erg gezellig die avond; we bleken veel gemeen te hebben. De week erop afgesproken om naar Haarlem te gaan waar op dat moment verspreid over de stad allerlei bandjes optraden. Die avond gebeurde het onvermijdelijke. Na twee jaar happy single geweest te zijn was ik op slag verliefd. Het weekend erop kwam ze bij me langs; ze had muziek meegenomen. Omdat wij beiden een zelfde (IDM/indie/folk etc.) muziek smaak hebben, had ik ook meteen een maatje om die muziek te beluisteren. Ik vertelde haar vol lof over Patrick Watson. Die had ik net ontdekt. Niet veel later zette zij een cd van haar zelf op. Ze vond het laatste nummer helemaal te gek, maar ze kende het niet. En jawel, het was diezelfde Patrick Watson. We waren er allebei beduusd van; wat een toevalligheid! En aan de toevalligheden kwam geen eind. Het was zelfs zo, dat we er een lijst van gingen bijhouden. Ongelooflijk; dacht ik nog. Dit is m'n droomvrouw. Ik voelde het tot in iedere ader. Ook zij had dat zelfde gevoel, zei ze. We zouden ontroostbaar zijn als we elkaar zouden verliezen. Want dit waren wij en daar kon niets tussenkomen.
Het onderwerp 'elkaar vrij kunnen laten' kwam ter sprake. Geen probleem, vertelde ik haar. Ik was tenslotte twee jaar single geweest en dat beviel mij prima. Maar ze kwam steeds vaker langs. Binnen twee weken woonde ze zo goed als bij mij in. En ik vond het eigenlijk wel leuk ook. Ze ging af en toe naar huis om met vrienden af te spreken. Maar was de visite vertrokken, belde ze mij om te vertellen dat ze nog richting mij kwam. Dat was toch 40 km rijden. Hierop antwoordende dat het misschien beter voor haar was om in haar eigen bedje te kruipen. Maar nee; ze vond het veel te gezellig bij mij. En wikde graag bij mij zijn. Daar heb je, stapelverliefd, op dat moment natuurlijk niets tegenin te brengen!
Na een tijdje werd m'n nieuw gekochte huis opgeleverd. Ze had al te kennen gegeven bij mij in te trekken, maar tevens haar eigen appartament aan zou houden. Geen probleem en altijd handig als we daar in de buurt uit zouden gaan. Vloer en kleuren verf uitgezocht (ook daar waren we zeer snel uit). En toen kreeg ik de sleutel van m'n nieuwe huis. Dat op dezelfde dag dat zij jarig was; welke we bij haar thuis met vrienden en familie vierden. En toen ging het mis.........(voor mijn gevoel)
Ze hielp nog een drietal dagen en ging op de zondag naar huis. Woensdag ben ik er weer; zei ze nog. Maandags kreeg ik een mailtje; het voelde niet goed. Ze wilde die woensdag langskomen om het te bepraten. Ik voelde het al aankomen en op die woensdag vertelde ze mij dat ze nu vrij wilde zijn. We hebben een uurtje gepraat en tegelijker tijd gegeten. En weg ging ze, weg was ze...m'n tweelingziel.
Mijn wereld stortte werkelijk in elkaar. Ik was compleet de weg kwijt. Ik moest mij ziekmelden omdat ik constant moest overgeven op m'n werk. En m'n nieuwe huis; daar kon ik niet meer aan denken. Ik was er letterlijk en figuurlijk ziek van.
Ik stuurde haar nog een paar mailtjes, waar ik halve antwoorden op terugkreeg. Ze sms-te mij nog hoe het concert van Patrick Watson was (waarvoor ik een kaartje voor haar verjaardag had gegeven). Ze was alleen maar geintresseerd, zei ze. Na twee weken heb ik haar gebeld; ze wilde vrij zijn nu. En op de vraag hoe je je gevoelens zo ineens uit kan zetten (leek mij wel handig om te weten), vertelde ze me dat het gevoel voor mij niet was veranderd.
Twee weken later beslooot ik alle contact te verbreken, want een face to face gesprek zit/ zat er niet in. Een week nadien was ik jarig. Ze feliciteerde mij per mail, dat terwijl ik had aangegeven geen contact meer te willen hebben.
Toen ging ze een avond stappen met een vriend van mij. Hoewel daar waarschijnlijk geen betekenis achter zat, werd ik enigzins boos. Ik stuurde haar een vervelende e-mail, maar ik moest mijn gevoel kwijt. Sindsdien lijkt het erop dat we ruzie hebben (wat ook onmogelijk leek).
Ik heb haar nog twee keer gezien op een feest en hield ruim afstand om haar niet in verlegenheid te brengen. De tweede keer kwam ze gedag zeggen en hadden we een kort gesprek over de dj die daar op dat moment draaide. Ik heb daarop nog een mail gestuurd over die dj welke vriendelijk werd beantwoord en dat was het.
Het meisje waarbij werkelijk écht álles klopte (je kan het zo gek niet bedenken, echt) ben ik kwijt. En dat terwijl ik haar alle ruimte gaf, maar dat zelf niet nam. Ik kon er helemaal niets aan doen. Ze wil vrij zijn, nu. Niet te bevatten, niet te begrijpen. Ik heb het er af en toe nog flink moeilijk mee, want zo'n meisje als haar kom ik nooit meer tegen (dat is quasi onmogelijk; zij was m'n blauwdruk). Waarom praatte ze er niet over...
Ik begon te geloven in de god van de liefde, maar die god heeft me keihard laten vallen...