Ik zit al enkele maanden met groot ldvd, en pas nu vind ik deze website! Ik heb in de enkele uurtjes dat ik hier al ben, al veel heel herkenbare verhalen gelezen. Het is enorm therapeutisch. Zal zelf maar kort mijn verhaal doen, ik zie wel of er reacties op komen.

Toen ik 18 was, ben ik een relatie begon met een jongen, dat ging enorm goed, en heeft zo'n 4 jaar geduurd. We waren echt het beste stel uit onze omgeving, het klikte volledig, we zagen elkaar altijd. Ik bleef altijd van hem houden, maar na een tijdje minderde de obsessieve verliefdheid en begon ik ook aan andere jongens te denken. Spijtig genoeg hebben we daar nooit over gepraat. Doordat we er zo jong en onervaren aan begonnen, en alles vanzelf ging, waren we denk ik vastgeroest in een niet-communicatief patroon.

De stap die ik na vier jaar plots ondernomen heb, begrijp ik steeds minder. Ik had al een tijdje gevoelens voor een ander, en heb daar op een bepaald moment aan toegegeven. Na die kus, werden die gevoelens plots dolle, onbedwingbare verliefdheid. Ik bleef de jongen zien, en na een week heb ik alles opgebiecht aan mijn vriend, gezegd dat ik verliefd was op een ander, en het stante pede gedaan gemaakt. Met die nieuwe jongen is het enkele maanden enorm goed gegaan, ongelofelijk verliefd was ik. Maar plots begon ik mijn ex te missen. En dat is dan steeds erger geworden. Na veel gepraat en geruzie met zowel mijn nieuwe vriend als mijn ex, aan wie ik alles vertelde, is die nieuwe relatie ook gedaan. En nu wil ik dus niets liever dan dat alles terug goed komt met mijn jeugdliefde.

Mijn ex had, telkens we erover praatten, aangegeven dat hij het echt niet zag zitten, en geen aantrekkingskracht meer voelde. Maar onlangs zijn we dan toch na een feestje bij elkaar in bed beland, en moest hij toegeven dat er wel nog aantrekkingskracht was en hij nog steeds van me hield. Maar toen zei hij dat hij geen relatie wou, dat er teveel gebeurd was, en zei ik (vreselijk dom) dat ik nog steeds af en toe aan die andere jongen dacht. Dat was eerlijk.

Ik weet dat ik twee mensen veel pijn heb gedaan. En dat veel mensen op dit forum zelf gekwetst zijn door mensen die deden zoals ik. Ik heb de gevolgen nu zelf gevoeld, en loop al enkele maanden onvoorstelbaar verdrietig, eigen schuld. En hoe erg ik hetgeen dat gebeurd is, ook betreur, ik denk wel dat ik hierdoor volwassener ben geworden, en vanaf nu wél altijd zal praten, en nooit meer zou bedriegen.

Maar ik blijf verslingerd aan mijn ex en wil hem terug.
Ik vraag me wel af of het nog zou lukken, een tweede poging. Ik heb hem zo ontzettend hard gekwetst, en bovendien is het niet zoals bij en nieuwe verliefdheid, dat het lichamelijke verlangen heel groot is.
Ik weet niet wat ik het meest mis: hem als geliefde, of mijn volledige leven van hiervoor. Maar ik ben absoluut niet over hem heen, als ik denk aan hem met een ander, begin ik te huilen en voel ik me rotslecht. Ik fantaseer steeds over mooie toekomsten samen. Ik ken hem door en door, en hou zo van hem en weet niet hoe ik ooit over hem zou geraken.