Hallo allemaal,

Ik ben nieuw hier en zal m'n verhaal kort proberen te houden.
Ik heb 4 jaar lang een relatie gehad. In die 4 jaar is het twee keer uit geweest, omdat mijn vriend niet zonder zijn vrijheid kon. Uiteindelijk konden we toch niet zonder elkaar en hebben we het weer geprobeerd. Tot het weer mis ging en we alleen maar ruzies kregen, hij kon me geen bevestiging geven dat hij echt voor me wilde gaan.
Het is nu 4 maanden uit en we hebben elkaar nog om de week gezien omdat we probeerden het contact te verbreken maar op een of andere manier zaten we toch elke keer weer bij elkaar op de bank.
Op een dag besloot ik tegen hem te zeggen geen contact meer te zoeken. Als hij alleen al hallo hoe gaat het met je?, ging er iets om in mn hersenen dat ik alles moest laten vallen waar ik mee bezig was en naar hem toe moest.
We gingen ook nog steeds met elkaar naar bed en dat was weer heel spannend en romantisch.
Maar goed, ik had hem gezegd geen contact te zoeken met me. Ik werd niet ongesteld op een gegeven moment. Acht dagen later belde ik hem op om te vertellen dat ik dacht dat ik zwanger was. Wat ik ook echt dacht. Hij zei tegen me dat ik naar hem toe kon komen om dit samen met hem te doen, samen hierdoorheen. We wilden het allebei niet houden. De volgende dag deed ik een test en bleek ik niet zwanger te zijn. Ik genoot zo erg van al die aandacht en dat hij bij me wilde zijn! Toen deed ik het volgende.
Ik zei tegen hem dat ik zwanger was, hij schoot enorm in de stress, maar hield me in zn buurt we zouden dit samen aanpakken. Ik loog en loog en loog. Ik loog mezelf zo erg de problemen in dat ik zelf ziekenhuisbezoeken begon te faken. Dat ik naar een abortuskliniek moest, maar omdat ik hem er niet al te dichtbij kon hebben omdat het niet waar is werd hij wantrouwend. En terecht. Ondertussen bijna anderhalve week later en bij hem geweest te zijn, belde hij me op dat we moesten praten. Ik wist het dit was het. Nu was het stuk.
Ik ging daarheen en hij liet me een gesprek met een arts horen waarin verteld werd dat sommige dingen niet klopte aan mn verhaal. Hij was laaiend, schold me uit en wilde me natuurlijk nooit meer zien. Die stress waarin ik hem heb laten zitten is onvergefelijk bovendien wordt je ook nog zo gekwetst door de persoon waar je het allermeest om geeft. Ik zou hetzelfde doen.

Ik heb hem alles opgebiecht en hij heeft me duidelijk gemaakt me nooit meer te willen spreken wat heel terecht is. Ik begrijp niet hoe ik zo ver heb kunnen gaan om hem naar me toe te trekken, om mezelf interessant te maken.
De volgende dag ben ik naar de huisarts geweest en heb haar alles verteld. Zij adviseerde me alles eruit te huilen rust te nemen en na te denken, ze gaf me oxazepam mee voor de paniekaanvallen. Ik heb hem miljoenen keren gezegd hoe het me spijt en dat neemt hij nogal logisch niet van me aan.

Het is nu echt over, ik moet verder alleen. Door mijn schuld.
Hoe heb ik dit kunnen doen? het enige wat ik weet is dat ik dit deed omdat ik hem bij me wilde hebben en zoveel van hem hield, maar mag je eigenlijk wel zeggen dat je zoveel van iemand houd als je iemand dit aandoet?
Ik ben dus blijkbaar echt één van de vrouwen die misbruik maken van 'de macht die een vrouw heeft'. Met dit soort dingen dan.

Ik wilde dit heel graag aan jullie kwijt omdat ik niet meer weet wat ik moet doen, ik kan hem nooit meer spreken door mezelf.

groetjes,

Melanie