Het is nu drie weken echt uit, nadat we nog drie weken zogenaamd iets op zouden bouwen. En het gaat al iets beter met me, de pissigheidsfase is over en ik denk dat het zo beter is. Hoe kun je nu gelukkig met iemand worden die twijfelt. Ik heb nog een klein beetje hoop, maar dat zal wel slijten. Als we voor elkaar bestemd zijn kruisen onze paden elkaar wel weer. En zo niet, dan niet (deze gedachte doet trouwens wel zeer hoor). Gisteren lekker zitten brullen bij de CD van Marco, vooral het liedje denk aan mij. Zo mooi, bovendien lucht huilen erg op. Trouwens een super-idee dat ldvd-uitje, count me in. Ik kan allebei de dagen.