Mijn vriend (26) heeft het een maand geleden na 4 jaar uitgemaakt.
Onze relatie is het afgelopen half jaar heel heftig geweest.
Vorig voorjaar heeft hij mij tijdens een vakantie ten huwelijk gevraagd. Ik was zo gelukkig! Ik was vanaf de eerste dag dat ik hem had ontmoet verliefd op hem en dacht ook echt dat ik samen met hem oud ging worden.

Ongeveer een jaar geleden ben ik heel zwaar depressief geraakt. Niet door hem, maar omdat ik heel veel oude wonden had uit mijn verleden die ik niet verwerkt had. Hierdoor ging ik door een ontzettend diep dal. Wilde niet eens meer mijn bed uit komen 's ochtends en vond mezelf zo walgelijk dat ik mezelf echt iets aan wilde doen omdat ik dacht dat iedereen beter af zou zijn zonder mij.

Uiteindelijk is hij met mij naar mijn beste vriendin gegaan en heeft me letterlijk gesmeekt of ik hulp wilde gaan zoeken. Hier was ik zo van onder de indruk dat ik dat toen gedaan heb.

Uiteindelijk klapte het echter oktober 2010 toch in elkaar door alle emoties. Hij kon het niet meer aan en we zijn uit elkaar gegaan. Ons huisje wat we samen hadden werd opgezegd en we gingen uit elkaar. De eerste periode heb ik gesmeekt, gekropen en gejankt dat ik hem terugwilde. Ik overlaadde hem met bloemen echt tot in het absurde aan toe, omdat ik gewoon simpelweg niet zonder hem kon. Uiteraard had dit een volledig averechts effect. Hij wilde dat allemaal niet omdat hij er niets mee kon op dat moment.

Toen een week niets van me laten horen en ineens belde hij me op. Hij wilde weten hoe het was. Daarna is het contact snel weer heel hecht geworden en kerst 2010 hebben we samen doorgebracht. Tot februari 2011 ging het fantastisch. Ik deed supererg mijn best om te laten zien dat ik een beter persoon geworden was en dat ik mijn depressie onder controle kreeg. Ook hij deed, dacht ik, heel erg zijn best.

Toen kwam ik halverwege februari erachter dat hij mij via internet en de telefoon belazerd had met een wildvreemd meisje wat hij kon via een of ander stom computerspel. Hij is niet met haar naar bed geweest ofzo maar ze stuurden elkaar allemaal seksberichten over wat ze met elkaar wilden doen enzo.

Toen ik daarachter kwam wilde ik uiteraard bij hem weggaan, ik was zo gekwetst en mijn zelfvertrouwen was nog lager dan dat het een half jaar daarvoor was.
Die avond heeft hij 2 keer gedreigd met zelfmoord omdat hij niet zonder mij kon en omdat hij zichzelf zo'n klootzak vond dat hij het niet waard was te leven. Daar was ik zo van geschrokken dat ik bij hem ben gebleven. Ik hield teveel van hem om hem te dumpen en durfde hem ook niet alleen te laten omdat ik vond dat ik er voor hem moest zijn.

3 weken heeft hij ontzettend zijn best gedaan om de relatie te redden. Ik werd overladen met bloemen en liefdesbrieven en ik voelde me heel speciaal.
Na een maand was ik wel heel achterdochtig geworden. Ik geloofde ineens niets meer van wat hij zei. Dit kwam ook omdat hij ineens over allerlei kleine dingetjes ging liegen zoals een lunch met een vrouwelijke collega. Dat verzweeg hij dan omdat hij bang was dat ik er, gezien het feit dat hij al een keer vreemd was gegaan, een punt van zou maken.
Vervolgens werd ik dan natuurlijk NOG bozer en NOG achterdochtiger want ja, als je niks van plan bent met diegene, waarom zou je er dan over liegen? dacht ik....

Ondertussen ging ik weer hulp zoeken omdat ik voelde dat mijn depressie weer de kop op stak hierdoor. Ik voelde me weer waardeloos en lelijk waardoor ik NOG achterdochtiger werd als ik al was.

Uiteindelijk kon hij er een maand geleden niet meer tegen. Hij zei dat hij na 2 maanden niet had verwacht dat het vertrouwen volledig hersteld zou zijn maar hij had wel meer verbetering verwacht. Uiteindelijk heeft hij heel emotioneel afscheid van me genomen. Hij heeft me geknuffeld en gekust (op mijn wang en voorhoofd) en zei dat hij zielsveel van me hield.
Hij gaf ook aan dat ik hem altijd mocht bellen als er iets was en dat hij heel graag vrienden wilde blijven maar dat er op dit moment niet meer in zat als dat.

Sinds die dag heb ik niets meer van hem gehoord. Ik heb dit keer ervoor gekozen om ook niet meer, zoals ik in oktober had gedaan, bloemen te sturen of zoiets omdat ik hoopte dat hij net als de vorige keer dan uit zichzelf wel zou komen met contact.
Niet dus, tot vorige week. Ik had op Facebook gepost dat ik een sexy fotoshoot had voor een blad, mede omdat dit echt een boost zou zijn voor mijn zelfvertrouwen.
Ineens begon hij op msn daarover tegen mij.
Over of ik het echt ging doen? en dat het allemaal wel helemaal nieuw was enzo.
Vervolgens ging hij vrij kort daarna ook weer offline en sindsdien heb ik niets meer gehoord.

Hij doet heel overdreven positief op Facebook ofzo, net alsof hij een statement wil maken van: kijk eens hoe leuk ik het heb zonder jou! maar ik denk dat het gewoon een pose is. Het weekend voordat hij het uitmaakte heeft hij de hele dag in de keuken gestaan om voor me te koken en had hij een bos bloemen gekocht omdat hij wilde dat het goed kwam tussen ons.....dat gevoel kan toch niet zomaar ineens weg zijn?

Wat zijn zijn beweegredenen? Houdt hij nog van me en wil hij daar niet aan toe geven en negeert ie mij daarom? Hij heeft wel gezegd 4 weken geleden dat hij met zijn hoofd aan het denken was en niet met zijn hart dus blijkbaar voelt hij wel nog iets. Ik heb wel nog heel goed contact met zijn ouders en die zeggen dat hij de afgelopen maand super opstandig is en alleen maar aan het feesten en zuipen is en niet eens meer fatsoenlijk naar zijn dieren omkijkt.....

wat denken jullie? is het een pose en denkt hij er toch diep in zijn hart anders over? Wat zou ik moeten doen? Langzaamaan contact zoeken of in zijn sop gaar laten koken? Ik hou nog steeds zielsveel van hem en zou nog steeds heel graag willen dat het goed komt, maar ik weet niet hoe ik dat kan bereiken.....