toch graag even een reactie. Ik was 15 jaar samen met een 'twijfelaar'. De laatste jaren groeiden we wat uit elkaar (kleine kids). Maar ik dacht dat hij daarin berustte en dat maakte me soms kwaad. Blijkbaar reageerde hij niet meer daar hij twijfelde over zijn gevoelens voor mij. Hij twijfelde eigenlijk aan alles ... wat hij voelt , wat hij wilt , ... Vorig jaar zou hij me verlaten maar ... twijfelde ... Hij bleef ... maar twijfelde nog steeds. Dit was voor mij onleefbaar. Dagelijks sta je op met de vraag 'wat zal het zijn?' Een jaar later en 15 kilo lichter is hij eindelijk vertrokken. Hij heeft nog getwijfeld tot de laatste minuut ... tot de verhuiswagen voor de deur stond. Ik voel me nu opgelucht , moet niet meer piekeren , ken rust. Ik kan alleen maar de tip geven dat een twijfelaar je leven stuk maakt. Ik heb hem losgelaten en denk dat zo'n mensen eigenlijk niet weten wat ze willen en niet weten wie ze zijn. Ze hebben hulp nodig. Nu zijn we een maand uit elkaar. De regeling verloopt moeizaam , ik moet alles alleen doen daar hij over alles en nog wat twijfelt. Hij heeft de kids al gezegd dat mama en papa misschien ooit nog samen komen. Iemand die zijn vrouw verlaat en een maand later zoiets zegt is niet goed bezig ... Als je nog geen kids hebt ... laat twijfelaars voor wat ze zijn aub. Ga verder met je leven anders blijf je door hun twijfel ter plaatse trappelen.