Pfff, het ging een hele tijd (redelijk) goed met me. Ik maakte plezier, merkte dat ik (veel) aandacht kreeg van andere mannen en heb zelfs iemand gekust!!! Nu, dat kussen is op zich maar iets onnozel, maar door die persoon besefte ik weer dat ik er WEL mag zijn en dat ik WEL de moeite waard ben. Maandenlang had ik het gevoel dat ik volledig was afgeschreven en niks voorstelde. 1 persoon veranderde dat allemaal, al betekent hij ook niet meer als dat en ben ik ook niet naar iets op zoek, maar toch ben ik die persoon enorm dankbaar (al zal ik dat nooit tegen hem zeggen)

Maar dus, nu weer even bergaf. Mn ex is...ik weet het niet. We zouden naar de therapeute gaan en 2x zegt hij een kwartier op voorhand af met een of ander belachelijk excuus. Om het "goed" te maken zou hij tot hier komen om te praten, resultaat hetzelfde: kwartier op voorhand afzeggen (altijd via sms)

Hij heeft uitvoerig met een vriendin van me gesproken, die hem op het hart drukte dat hij hier MOEST komen afsluiten, voor ieders welzijn. Hij snapte dit en zei haar ook onmiddellijk tot actie te zullen overgaan, dat is nu 3 weken geleden en van afsluiting is nog steeds geen sprake geweest. Mijn zoon is ondertussen zo gekweld door het hele gebeuren dat ik met hem therapie moet gaan doen, is het eind maart nog niet beter, wordt hij opgenomen in de eetkliniek van Leuven. (minstens 3weken) Ex pakt op geen enkele manier verantwoordelijkheid naar ons toe, zowel emotioneel, financieel of materieel. We zijn volledig aan ons lot overgelaten en enorm hard in de steek gelaten. Ik mag er tegen niemand iets van zeggen want dan is HIJ op zn tenen getrapt dat die dingen gezegd worden!!

En dit weekend kwam dan weer de zoveelste slag in het gezicht, meer een knie in het kruis al ben ik geen man. Hij heeft nu "iets" met een andere vrouw MET een zoon, dezelfde leeftijd als die van mij. Nog opvallender, zij is een Indische (ik Afro-Amerikaanse) Is hij ons nu echt aan letterlijk aan het vervangen? Op zoek gaan naar iets wat hij mist, wat in de buurt komt van hetgeen hij had? Ik heb hem gevraagd hier gewoon eerlijk op te antwoorden, hem gevraagd of het waar is dat hij hier iets mee heeft of iets aan het opbouwen is. Maar geen antwoord, enkel het smsje ineens dat hij niet naar de afspraak met therapeute zou komen. Durft hij de confrontatie niet aan? Durft hij ons niet onder ogen komen? Ik weet het allemaal niet meer.
Als hij ons echt vervangt is dat dan een goed of slecht teken?

Met momenten ben ik gedegouteerd door het hele gebeuren, ook door de manier waarop hij hier is vertrokken. (na 7jaar gewoon opgestaan en de deur uitgelopen na t avondeten) Ander momenten, zoals nu, ben ik enorm verward en gekwetst. Wij hadden geen moeilijkheden, niemand van ons is vreemd gegaan, we deden alles samen en kwamen altijd goed overeen. Nooit heb ik hem iets in de weg gelegd. Hoe kan iemand dan zo respectloos, zo nalatig omgaan met de personen waar je 7jaar bij hebt gewoond?

We zijn 4, bijna 5 mdn verder en nog steeds heb ik noch mijn zoon enig idee van zijn redenen voor vertrek, we weten niks, alleen dat hij niet "kon blijven" De vragen en de onzekerheid zijn er al wat minder, maar vandaag steken ze ineens weer de kop op. Persoonlijk denk ik nog steeds dat hij last heeft van het GIG-syndroom (gras is groener) en is dat ergens ook een houvast voor me, niet dat ik op hem lig te wachten hoor. Eerder dat ik stiekem een beetje uitkijk naar de dag waarop hij hiervan geneest en zichzelf voor de kop zal slaan. Maar ons vervangen, mij en mijn zoon, dat is teveel om aan te kunnen vandaag. Ik ben er helemaal kapot van.