Pfff, kon ik maar in zijn hoofd kijken, wat gaat er in godsnaam in hem om!?

Toen ik dinsdag mijn telefoon terug kwam halen, nog hele gesprekken samen gehad. Dat hij mij heel graag terug wil, en dat hij weet dat er veel problemen zijn, maar daar kunnen/moeten wij samen dan aan werken. Toen gezegt dat het te laat is nu. Dat ik niet gemerkt heb dat hij mij terug wil. Dat hij het alleen maar zegt, maar geen moeite doet. En dat hij met dat andere meisje bezig is, en dus heel oneerlijk bezig is. Hij blijven beweren dat het niets is, dat ze alleen maar vrienden zijn, en haar alleen maar helpt. En ik zou het zo graag willen geloven, maar toch doe ik het niet. Begon hij dat ik ook niet eerlijk bezig geweest ben, omdat ik ook met iemand gezoend heb (wat waar is), maar ik heb geen persoonlijke band met iemand, wat hij wel heeft. Dat hij ook niet wist of ik hem ook nog terug wou, en daarom geen moeite doet. Ik heb toen tegen hem gezegd dat ik hem ontiegelijk veel mis, en nog ontzettend van hem hou, maar dat er teveel gebeurt is om het weer goed te laten komen. En ik meen ook wel wat ik zeg, maar alsnog is er dan die twijfel. Die kut twijfel, want wat als het dit keer wel lukt? Wat als dit keer alles goed komt? Stomme gedachte, want mijn hoofd weet donders goed dat het toch weer fout gaat, maar mijn hart gelooft toch nog in ons.

En dus heb ik tegen hem gezegd dat we wel kijken hoe het loopt..
Maar wil ik dat eigenlijk wel? Ik haat dit namelijk zo. Hij zit nog constant in mijn hoofd, en als we zo doorgaan blijft dat ook. Heb ook niet veel meer van hem gehoord, alleen s'avonds wat berichtjes van "hoe was je dag?" en dat is het. Moeite doet hij nog steeds niet. Laat mij ook weer twijfelen of hij alles wel meent. Ik zit hier maar, met het gevoel dat ik alleen maar in zijn armen wil liggen, en hem graag wil zien. Maar van hem hoor ik niet veel. En ik weet dat ik verder moet, ik weet het, maar het lukt me niet. Het ene moment ben ik zo sterk, en denk ik, ik ga verder, ik kan het, en het lukt me! En het andere moment wil ik hem terug, en lig ik te janken als een klein kind.

Ga alsjeblieft uit mijn hoofd!