het is net uit tussen mij en mijn vriend en ik geef me daarvan zelf de schuld.

je moet eigenlijk altijd eerlijk zijn in een relatie, maar dat dat voor 100% moet blijkt achteraf onzin, die ene procent voor je houden mag best wel!

als ik namelijk niet had gezegd dat ik twijfels had en iemand anders leuk dacht te vinden, als ik dat een half jaar later ook weer voor me had gehouden en een half jaar terug voor me had gehouden dat ik wel geinteresseerd was in 'het' met anderen (wat gewoon natuurlijk is, maar niet dat ik daar wat mee gedaan heb!!!) en ook daarna voor me had gehouden dat ik twee maanden naar frankrijk was niet alleen om daar leuk animatiewerk te doen maar ook om over onze relatie na te denken had ik hem nu nog gehad en waren we nu nog steeds zo gelukkig geweest

Waar ik me echt klote om voel, is dat hij dus niets gezegd heeft dat hij ermee zat. als reden geeft hij dat als hij dat wel gedaan had, ik dan ws boos zou zijn geworden, wat ook wel weer waar is, maar dan nog kon er toch wel een andere manier zijn om het mij duidelijk te maken?!

hij is bang geworden dat ik hem weer iets zeg dat hem kwetst of hem laat denken dat ik er niet echt voor wil gaan, en dat snap ik heel goed, maar uiteindelijk moet hij die angst een plek geven, want ik denk en weet zeker dat als hij en ik stapje voor stapje rustig aan beginnen we heel gelukkig kunnen worden samen.

ik houd zoveel van hem en hij ook van mij, hij zegt dat hij me nog steeds hetzelfde ziet en nog wel wíl maar niet meer kan :'(...

ik haat mezelf dat ik dingen in mijn hoofd heb gelaten en niet heb gezegd.

een tijdje terug bleek hij ook (licht) depressief te zijn waarvoor hij nu medicatie neemt, die hadden eerst bijwerkingen waardoor hij zich soms best boos gedroeg, dat liet ik maar omdat ik hem wilde begrijpen en ik zelf weet hoe het is je down en boos te voelen.

hij zegt zelf dat het goed gaat wat oo kwel zo is, maar hij heeft zelf laatst nog toegegeven dat het wel goed zou zijn om met iemand te praten, maarja krijg m maar eerst eens naar een huisarts laat staan een psycholoog oid.

ik baal gewoon zo erg van mezelf, maar aan de andere kant denk ik verdorie, we pakken een schep en graven een gat, daarin gooien we alle stomme dingen en we gooien het gat weer dicht, zand erover. dan loopt vanaf daar de weg verder...

ik weet niet wat ik wil als hij niet verder wil, misschien moet k dan maar helemaal het contact verbreken, hem ook maar van fb verwijderen, want ik vind het nog erger om maar een deel van hem te hebben en niet alles, te weten wat het was en het nu niet meer is door mijn eigen stomme domme uitspraken die ik er maar even uitflapte zonder erbij na te denken :@

ik denk niet dat ik ooit nog zo een leuk lief mooi iemand als hem vind en dat wil ik ook helemaal niet, hij is mijn eerste enige liefde... ik voel me zo klote en haat mezelf echt heel erg!

ik hoop echt dat het goed komt, en zo niet weet ik nog niet wat ik ga doen.