Ik ben een jongen van 29 jaar oud.

Mijn ex is een meisje dat altijd goed voor mij is geweest. We hebben vier jaar samengewoond.
Ze had plannen die aansloten op mijn eigen, en we hadden samen veel kansen en mogelijkheden.
Ik was heel erg verliefd op haar. Toch ben ik niet goed voor haar geweest.

Ik heb een narcistische moeder, blijkt na recente gesprekken met een psycholoog.
Mijn moeder zet haar beide kinderen, mij en mijn zus, onder druk om te doen wat voor haar het beste is.
Er is vroeger veel gebeurd bij mijn ouders thuis dat door de maatschappij niet geaccepteerd zou worden.
Tussen mijn zus en mijn vader, en tussen mij en mijn vader, is vanalles gebeurd wat voor buitenstaanders genoeg had geweest om de kinderbescherming te bellen.
Zowel fysieke mishandeling als emotionele verwaarlozing, waar niemand in de buitenwereld iets van heeft opgemerkt.

Veel van die dingen zijn zodanig ernstig dat mijn moeder wenst dat ze nooit met de buitenwereld worden besproken.
Niemand mag er van weten, omdat dat de familie zou "besmeuren".
Haar grootste wens is dat "vroeger" "verdwijnt", alsof er nooit iets is gebeurd.
Mijn moeder leeft in een wereld die "perfect" is.
Mijn moeder (nu 60) had een mooie baan, en is vermogend.
Ze gaat vaak op vakantie, en heeft een vriendengroep die denkt dat alles altijd buitengewoon-super-goed gaat met haar en de familie.
Dat is precies wat ze wil.
Om mij en mijn zus in dat plaatje te laten passen, moeten wij ons verleden stil houden.
Ze wil er niet met ons over praten, en als wij er over beginnen loopt ze weg of klaagt ze dat we "zeuren".
Zij maakt "geen fouten" en doet "niets verkeerd".
Ze is heel aardig tegen ons als er buitenstaanders bij zijn, maar achter de schermen is er een wereld van leugens, bedrog en manipulatie waar ik samen met mijn zus lang in opgeslurpt ben.
Wat wij deden was niet gauw goed genoeg, en een ander was altijd beter.
Wat wij deden moest worden verborgen, en we moesten doen alsof het "goed ging".
Ze is een held in liegen en manipuleren.
Niemand heeft iets door, behalve mijn zus en ik, en mijn psycholoog.
De façade staat strak in de verf.

Vanaf mijn zeventiende werd mij wijsgemaakt dat het het beste voor mij zou zijn om nooit te praten over het verleden.
Ik heb dat lang geloofd. Ik ging er vanuit dat mijn moeder het beste met mij voor had.
Ik heb niet van mijn ouders geleerd om te praten over mijn gevoelens, dus het viel op mijn 17e niet buiten de verwachting dat dat "het beste" zou zijn.
Bij mijn vader had ik net veel ellende meegemaakt, en ik was allang blij dat mijn moeder me rust gaf.
Ik kreeg sinds mijn 17e maandelijks veel geld van haar, onder voorwaarde dat ik mijn mond zou houden.
Ik was blij met haar ondersteuning en het gaf me een vorm van vrijheid.

Vanaf mijn 24e ging ik me verzetten. Ik wilde mijn verhaal kwijt.
Ik had door dat ik mijn verhaal nooit bij mijn vader en moeder kwijt zou kunnen, ook zéker omdat het verhaal grotendeels over hen gaat.
Het ging beter met mij dan ooit tevoren, ik ging naar school, ging veel uit, had vrienden en deed álles wat ik wilde, behalve praten over mijn échte verleden en gevoelens.
Ik was gelukkig, alleen maakte het niet-praten mij erg negatief, en dat probeerde ik te verbergen naar de buitenwereld.
Voor mij was het een prioriteit om het een keer met -iemand- te kunnen delen, zodat ik los kon laten van mijn negatieve gevoelens en onzekerheid.

Ik ontmoette mijn vriendin toen ik 24 was, en ik werd verliefd.
Ik had op dat moment net een aantal korte relaties achter de rug, die op voorhand nergens heen gingen.
In die korte relaties was alles "spel", en had ik niet willen praten over héle persoonlijke dingen.
Dit was de éérste keer in mijn leven dat ik me zó snel zó serieus over iemand voelde.
Dit meisje kwam héél sterk op mij af -- en ik vond in haar wat ik wilde vinden. De gevoelens waren wederzijds.
Ik wilde haar alles vertellen over vroeger, en over mijn moeder, zodat ik kon loslaten van mijn inwendige negativiteit.
Ik voelde me onzeker over mijzelf, en kon niet goed voor haar zijn, en mezelf niet laten zien, totdat ze mij zou accepteren met mijn achtergrond, en totdat die achtergrond besproken zou worden.
Het 'accepteren' van een ander, het 'begrip' van een ander, zou me zo veel goed doen. Dat heb ik nooit eerder gevoeld.
Ik wist niet wanneer of hoe ik moest beginnen aan het vertellen van mijn verhaal.
Ik zag de "bui hangen" omdat de kans op afwijzing om mijn verhaal reëel voelde, en juist omdat ik écht van haar ging houden, hield ik haar op "veilige afstand", en liet haar niet écht merken wat ik voor haar voelde, totdat ik haar alles zou hebben kunnen zeggen.

Vanaf mijn 25e veranderde mijn moeder de taktiek.
De relatie met mijn nu-ex-vriendin groeide, en ik had mijn moeder verteld dat ik er iets serieus' van verwachtte.
Ik vond dit meisje geweldig.
Mijn moeder was bang dat ik haar zou vertellen over de situatie.
Dat was ik inderdaad van plan, ik had haar al kleine stukjes verteld over de tijd bij mijn vader.
Ik wilde mijn plan om alles te vertellen en haar dichter-bij te halen doorzetten.

Ik heb nooit bij mijn ouders kunnen praten over mijn gevoelens.
Ik heb het altijd moeilijk gevonden om relaties lang in stand te houden, doordat ik werd gedwongen om te doen alsof het "goed met me ging".
Dat betekende namelijk dat ik moest liegen wanneer er iets niet goed ging, en dat ik moest zwijgen als er werd gevraagd naar m'n familie.
Ik zag op mijn 24e en 25e in dat dat moest veranderen om mezelf te redden.

Tot mijn 25e zat ik op school, en was bezig aan mijn eigen toekomstplannen.
Mijn vriendin was destijds ook bezig met school, en het voelde goed.
Ik was erg negatief tegen haar de eerste periode, en hield afstand, maar toch accepteerde ze me.
Daarom was het zó belangrijk om haar alles te vertellen, zodat ik los zou komen van mijn verleden, en dat ik kon veranderen.

Ik had nog niet één procent verteld van wat ik kwijt moest, toen mijn oom kwam te overlijden.
Toen kende we elkaar een half jaar. Ik had niemand om over mijn echte gevoelens te praten.
Met mijn nieuwe vriendin besprak ik het verlies van mijn oom wél, maar kon haar niet zeggen dat mijn moeder zei "dat ik me aanstelde".
De gevoelens van mijn moeder om het verlies van haar broer, waren "belangrijker".
Mijn gevoelens werden heen en weer geslingerd.
Ik ging een periode veel naar de kroeg, om mijn gevoelens weg te drukken.
Ik was tot sluitingstijd in de kroeg gebleven, was dronken, en moest de volgende ochtend vroeg op stage zijn voor school.
Ik kwam daar dronken aanzetten, en werd meteen ontslagen.
Ik moest op school komen praten met een maatschappelijk werker.
Ik was zó onder de druk van mijn moeder, dat ik daar niet kon vertellen wat er aan de hand was.
Omdat ik niet leek te kunnen praten, werd ik van school uitgeschreven en werd er hulp voor mij gezocht.

Ik moest bij een psycholoog gaan praten.
Eerst stond ik daarvoor open.
Mijn moeder werd geinformeerd door school.
Ze zei meteen "sluit je verleden af", "maar vertel niets over mij".
Ik mocht dus niet praten over de werkelijkheid.
Ik was bang dat mijn moeder zou horen wat ik bij de psycholoog besprak.
Dus ik hield ook daar, grotendeels mijn mond.
Er kwam een diagnose uit, "ontwijkende persoonlijkheidsstoornis", gebaseerd op het feit dat ik niet leek te kunnen praten, terwijl ik werd gedwongen om mijn mond te houden.
Dat alles terwijl ik veel sociale contacten had, en volgens mijzelf niet echt een probleem had, want ik wilde -graag- praten met mijn nieuwe vriendin.
Ik werd hier -direct- negatiever van, ik voelde me erg ongelukkig, een gevoel dat ik wel vaker van mijn ouders krijg.

Vanaf dat moment heeft mijn moeder een serie dreigementen geuit die voor mij onacceptabel waren, maar ik werd zodanig gemanipuleerd dat ik ze niet kon weigeren.
Ik moest al het geld dat ik "gekregen heb" terugbetalen als ik zou praten over ´vroeger´.
Ze maakte mij wijs dat mijn vriendin me ´zou verlaten als je haar hier over vertelt´.
Ze zei dat mijn vriendin ´zou zien hoe waardeloos je bent, als je hier over vertelt´.
Dat maakte mij heel onzeker, en angstig.
Juist dat gevoel van angst dat ik al mijn hele leven ken, wilde ik ontvluchten met mijn vriendin, door te praten.
Ik wilde aan mezelf en aan haar bewijzen dat ik écht iets waard zou kunnen zijn voor haar.
Ik was overtuigd van mijn liefde.
De dreigementen van mijn moeder maakte me dat onmogelijk.

Ik wilde de gesprekken bij de psycholoog afronden en door gaan met school, en mijn vriendin alles vertellen.
Maar de druk nam toe.

Mijn studiefinanciering werd gestopt, omdat ik was uitgeschreven van school.
Ik had geen inkomen, en was afhankelijk van mijn moeder.
Mijn moeder dreigde de kraan aan geld per direct dicht te draaien als ik zou praten over ´vroeger´, of niet deed wat zij zei.
Ik moest (metaforisch gezien), haar facade opnieuw gaan verfen.
Ik hield mijn mond, want ik was sterk afhankelijk.

Ik wilde wat leuks doen met mijn vriendin, en vloog naar Budapest.
Mijn moeder belde me, 'als je nu niet terugkomt, krijg je niets meer van me'.
Ik had namelijk een afspraak bij de psycholoog, waar ik liever niet heen wilde.
Maar mijn moeder wilde dat ik ging.
Met hangende pootjes ben ik teruggekomen.
Tegen mijn vriendin heb ik gezegd ´dat ik het niet leuk vond, daar´.
Woorden die me door mijn moeder in de mond zijn gelegd.
Het leek alsof mijn moeder ervan genoot dat het ineens heel slecht met me ging, gevoelsmatig.
Ik ging stuk van de stress.

Er werd een behandelplan opgesteld voor mij, voor een diagnose die was gebaseerd op verkeerde informatie.
Ik moest daar aan meewerken, anders zouden er consequenties zijn.
Ik moest daar mijn verleden afsluiten, en mocht er verder met niemand over praten.
Ik mocht daar wél praten over wat mijn vader had gedaan (en hem dus zwart maken), maar niets zeggen over mijn moeder.
Mijn moeder hoopte dat de wens om "ooit te praten" zou verdwijnen, denk ik.
Omdat mijn moeder zich er direct mee bemoeide, heb ik nooit het idee gehad dat ik bij de psycholoog veilig en open kon spreken over wat er werkelijk aan de hand was.

Ik mocht mijn vriendin niet vertellen over de behandeling, want dan zou ik de rest ook moeten vertellen.
Ik -wilde- de behandeling niet, ik wilde naar school, en aan mijn eigen plannen werken.
Maar ik was zo afgetraind om te luisteren, dat ik dat deed.

Omdat ik op stage dronken was aangekomen, moest ik verplicht stoppen met uitgaan.
Men verwachtte een alcoholprobleem, wat schijnbaar wel voorkomt bij zo´n angststoornis.
Maar ik mocht niet zeggen waarom tegen mijn vriendin.
"Bedenk maar iets", zei mijn moeder.
Dus ik zei dat ik last had van mijn oren (wat ook echt waar is, ik was een festival en concert-frequentist als jongere).

Ik werd erg down, en achteraf gezien, misschien zelfs depressief.
Ik werd -verschrikkelijk- negatief tegen mijn vriendin, die dat allemaal van mij leek te slikken.
Ik voelde me schijnheilig, maar kon mezelf niet helpen.
Ik zoende haar niet, en hield haar op afstand.
Handjes vasthouden op straat wilde ik graag, maar ik kon niet, omdat ik me een huichelaar voelde.
Toch kon ik niet praten.
Want het mocht niet.

Ik verzette me tegen de behandeling.
Ik kwam niet opdagen, want ik had er geen zin in.
Er werd medio 2011 een wajong-uitkering aan me toegekend op basis van de diagnose en mijn gedrag.
Ik heb mijn vriendin wél verteld over wajong, maar zij had het idee dat ik dat zelf had geregeld, zodat ik aan een computerproject kon werken.
Ik heb veel stilgehouden, en heb haar zelf de losse eindjes laten invullen, zodat ik zo min mogelijk hoefde te liegen.
Ik heb haar aangeboden het verslag te laten lezen van de psycholoog, maar ze dacht dat ze "alles al wist" en heeft er nooit in gelezen.

Ik was op dat moment nog gewoon "mezelf" richting haar; Behalve dat ik erg negatief was (dat voelde slecht), en haar op afstand hield (dat voelde nog slechter), en ik vertelde haar álles, behalve over de dwang van mijn moeder.
Ze kende mij gelukkig héél goed, op een paar cruciale details na.
Een paar karaktereigenschappen die zij heeft gezien, hadden makkelijk verdwenen, door te praten.

Alles wat tot hier toe is beschreven was in het eerste jaar samenwonen.

Mijn moeder ging compenseren.
Ze nodigde ons vaak uit voor etentjes, gaf ons theaterkaartjes, en deed alles om de familie, en mijn vriendin, in te pakken.
"Het gaat zo goed met ons", "Ik ben zo'n fijne goede moeder".
Ik vond het wel fijn dat mijn vriendin dacht dat ik een goede moeder had.
Dat was beter dan dat ze mijn vriendin ook zou manipuleren.
Mijn vriendin vond mijn moeder waarschijnlijk heel normaal en zag niet wat er achter de schermen gebeurde.
Op zich fijn.

De behandeling sloeg nergens op.
Uiteindelijk ben ik bij de psycholoog wel gaan praten over de tijd bij mijn vader.
Ik heb het stilhouden deels losgelaten.

Ik ontwikkelde wel een extreme angst om te worden afgewezen door mijn vriendin, omdat ik niet meer was wie ik wilde zijn. Ik was niet blij meer met wie ik was, en met wat ik moest doen, en met het gebrek aan eigen keuzes.
Ik zat ineens thuis, tegen mijn eigen zin, en ze dacht dat ik dat wel best vond. Dat deed pijn.

Eens in de week, een uurtje een gesprek bij de psycholoog, en de rest van de tijd vulde ik achter de computer.
De computer werd een probleem.
Ik woonde samen met mijn vriendin, in mijn woning.
Heel klein, veel te klein.
We wilden gaan samenwonen, maar mijn moeder verbood dat (weer manipulatie en dreigementen).
Ik heb moeten meespelen en gezegd "dat dat niet kon met wajong", woorden die me door mijn moeder in de mond werden gelegd.

Mijn depressie werd dieper, al wist ik destijds niet dat het een depressie was.
Ik kon mijn tijd niet doorkomen en voelde me erg schuldig.
Ik ging steeds meer computeren, om mijn waarde te bewijzen aan mijn vriendin.
(Ik ben programmeur.)
Ik hoopte dat ik het verlies aan eigenschappen kon compenseren met het presteren op de computer.

Deze situatie heeft gesleept.
Uiteindelijk kwam ik - om te vluchten voor mijn gevoelens - niet meer achter de computer vandaan.
Mijn vriendin deed bijna alles in huis en daar voelde ik me erg slecht bij.
Ik moest praten, maar ik kon niet, ik mocht niet.
Ik werd aldoor negatiever en negatiever.
Er waren ruzies, die nergens over gingen.
Ik kropte alles op. Ik voelde me er letterlijk ziek van.
Ik werd ook vaak lichamelijk ziek - door de stress - denk ik.
Ik had nergens meer plezier in, en bleef liever thuis dan dat ik ergens mee heen ging.
Ze moest me het huis uit slepen om me mee te krijgen.

Zolang ik mijn hersenen tot het maximum belastte, door te programmeren, was er geen ruimte voor nare gevoelens.
Ik kon niet meer tv komen kijken met mijn vriendin, 's avonds, omdat ik dan ineens werd overladen door rotgevoelens.
Alléén praten, had dat op -hoog- tempo kunnen oplossen.

Ik heb bij mijn moeder gepleit om te mogen praten. Om tenminste te mogen vertellen dat ik ergens voor werd behandeld.
Mijn moeder wilde dat niet. 'Ik heb je toch gezegd dat ...'
Ik wilde mijn moeder niet teleurstellen.
Dat ik een rotjongen werd genoemd, had een groot effect op me.
Ik wilde dat ze trots op mij zou zijn - dus ik gehoorzaamde, weer.
Ze was binnen mijn familie het beste dat ik had.

Mijn vriendin bleef herhaaldelijk vragen om te verhuizen. Ik mocht niet, ik kon niet. Ik bedacht méér fictieve redenen om niet te "kunnen".
Hierdoor werd ik héél snel, nog véél negatiever.

De vriend van mijn moeder weet van niets, die denkt dat 'alles altijd goed gaat'.
Hij vindt het een wonderbaarlijke familie.
Hij heeft ook kinderen, en heeft op een gegeven moment mijn moeder zo ver gekregen om ons te helpen.
Mijn moeder bood aan om al ons spaargeld te verdubbelen, en te helpen bij het zoeken naar een woning, als ik beloofde mijn mond "voor altijd" te houden over haar.
"We helpen je met je toekomst, als jij je verleden afsluit".
Dat kon ik niet accepteren.
Belachelijk belachelijk belachelijk!
Alles voelde dubbel - alles leek goed richting mijn vriendin - alles leek volledig kut in mijn ogen.

Dat was eind 2012. Ik kwam op dat moment amper het huis nog uit.
Ik verloor veel vrienden, doordat ik niets meer van me liet horen.
Ik was eindeloos down.
En ik was heel negatief tegen mijn vriendin, had nergens zin in, deed niets, liet haar de boodschappen doen, de afwas, en liet haar haar eigen ding doen, terwijl 99% van de tijd eigenlijk met haar mee wilde.
Ik ging me focussen op kleine rotdingetjes, om mijn frustraties te lozen.
Mijn vriendin delfde het onderspit. Terwijl ik toch écht gek was op haar.
Ze zal op den duur niet meer gemerkt hebben dat ik van haar houd.

Begin 2013 is ze afgestudeerd. Ze kreeg snel een baan. Ik voelde me slechter dan ooit.
Ik had inmiddels een scala aan leugens moeten vertellen onder dwang.
Ik was verschrikkelijk trots op haar. Ik voelde me zo waardeloos, en zo teleurgesteld dat ik zelf niets bereikte.
En mijn moeder vond dat best. Aan tafel werd er nooit gesproken over mij.

2013 ging het snel bergafwaards.
Ik bleef maar thuis zitten.
Ik voelde me verschrikkelijk afhankelijk van mijn vriendin.
Zij was het resterende lichtpuntje in mijn dagen. Toch kón ik niet echt goed voor haar zijn door frustratie.
Ze zag niet, dat ik tussendoor, op de momenten dat zij naar haar werk was, door mijn moeder onder druk werd gezet.
Op den duur vroeg mijn vriendin ook waarom ik de uitnodigingen van mijn moeder niet beantwoordde.

"Je moeder vraagt of we komen eten", "Oh ok ja is goed hoor".

Dit werd een sleur. Ik was boos en gefrustreerd.
Ik kon nogsteeds niet naar school.
Dit jaar werd ik negenentwintig.
Ik ben amper verder dan op mijn 25e.

Mijn vriendin was het zat. Ik eiste een enorme tol op haar bestaan.
Ze had een baan, en was altijd weg overdag, en ik zat thuis.
Ik deed amper iets. Maar ik wilde héél veel. Ik was zó ongelukkig.
Ik deed zó veel tegen mijn eigen wil - voornamelijk "niets doen".

5 april hadden we ruzie, over niets. Ik was op, ik was kapot, ik was moe.
Ik heb lelijke dingen gezegd, die mij als kind ook gezegd zijn door mijn ouders.
Geen excuus, ik was slecht bezig. Toch hield ik verschrikkelijk veel van haar.
Het ging nergens over, het was een methode om mijn frustraties te lozen.

"Ik heb de knoop doorgehakt, ik kan je niet meer helpen, ik ga weg".

Ik begreep haar keuze om weg te gaan nog ook.
Ik had haar -jaren- lang iets willen vertellen dat alles zou veranderen.

Het was uit, ze ging weg. Spullen gepakt, en terug naar haar ouders.

Ik stortte compleet in.
Ik belde mijn moeder, die zei 'ja, je bent ook wel een rotjongen. je had gewoon moeten opschieten met je behandeling'.
Ik wist niet waar ik het had.
Ik heb me de eerste week zo gemixt gevoeld. Mijn vriendin wist überhaupt niet wat er aan de hand was, en ik mocht haar toch niet alles vertellen.
Toen ze wegging zei ze dat ze een half jaar rust wilde, en dat ze me niet meer wilde spreken.

Ik heb haar die week gewhatsapped, zonder te vertellen wat er werkelijk was.
Ik heb proberen vast te houden aan de situatie.
Eén brief op papier gestuurd, en daarna was het enkele weken stil.
Ik verloor op hoog tempo alle stabiliteit die ik nog had weten vast te houden.

Ik had contact met mijn moeder, die stuurde me recht op de afgrond.
Het leek alsof ze daar plezier aan beleefde, anders had ze me betere adviezen gegeven.

Ik sprak met haar vriend, en die zorgde voor verandering.
Hij weet wél van de periode bij mijn vader, maar niets van mijn moeders gedrag (of hij wil het niet zien).

"Heb je nooit iets over je vader verteld dan?!" - sprak hij verbaasd.
Mijn moeder zei, "ga dan maar over het alcoholprobleem van je vader vertellen".

Dat wilde ik niet - want ik zat niet meer met mijn vader. Ik wilde hem niet zwart maken.
Ik wilde zelf het HELE verhaal vertellen, maar het mocht niet, het kon niet, dus ik moest luisteren naar mijn moeder.
Mijn vriendin wilde me niet spreken, maar ik had hulp nodig van mensen die me niet instabiel zouden maken.
Ik had maar één methode om hulp te krijgen, en dat was door een deel van het verhaal te vertellen, in de hoop dat iemand me hulp zou bieden.
Ik heb het verhaal verdraaid, en vrienden verteld dat ik ZELF een alcoholprobleem zou hebben gehad, waardoor ik thuis ben komen te zitten, en daar voor behandeld werd.
Halve waarheid dus. Dat verhaal heeft mijn vriendin via-via bereikt. Via-via hoorde ik dat mijn vriendin boos was dat ik nooit iets had gezegd.
Deze informatie koppelde ik terug naar mijn moeder.

Mijn moeder zei "Je mag jezelf best voor gek zetten, maar hou de familie er buiten"
"Vertel maar over je persoonlijkheidsstoornis".
Gedwee, en hopend dat dat goed advies zou zijn, heb ik dat verteld in een email.
Ook al klopt het verhaal niet, is dat wel de diagnose die is gesteld.
Geen reactie.
Op advies van mijn moeder, bij haar ouders langsgegaan met het laatste spul dat ik van haar kon vinden.
Ik heb daar verteld over de diagnose die is gesteld is, en over de problemen bij mijn vader.
Ik heb ook ontkend dat ik zelf een alcoholprobleem zou hebben gehad.
Dat was een opluchting, want ik heb daar werkelijke feiten verteld.
Behalve dat ik niets over mijn moeder heb gezegd.
Ik heb mijn moeder zelfs opgehemeld, en beschermd, door te zeggen dat zij waarschijnlijk niets wist van wat er bij mijn vader gebeurde.
Klinkklare onzin dus.

Ik dreigde mijn moeder; "als dit zo doorgaat, ben ik liever dood".
Haar reactie was: "Okee, vertel haar dan alles maar over je vader" "Weet je wat, schrijf het maar op in een email, beschrijf alle leugens die je hebt verteld, vertel haar precies wat er aan de hand was, dat je vader dat veroorzaakt heeft, en dat je een behandeling had waar je niet over durfde te praten.". "Plak het maar op facebook, van mijn part".

Ik heb geen flauw idee hoe ik me uit deze situatie kan redden, en hoopte op een goed advies.
Ik ging schrijven wat mijn moeder had gezegd, want ik kon mijn ex-vriendin niet bereiken. De telefoon wordt niet opgepakt, email niet beantwoord, en whatsapp geblokkeerd. Geen woord meer, sinds 11 april.
Ik schreef, en voldeed aan haar adviezen.
Elke dag controle van mijn moeder. Is je email al klaar? Ben je al klaar? Laat maar lezen.
Ze wilde zeker weten dat ik niet over haar zou schrijven.
Ik bereikte een staat van interne gekte.. Paniek eerder, een constante "ik wil dit niet", "ik wil dit niet", "ik wil dit niet".

Ik heb contact opgenomen met de psycholoog waar ik de afgelopen jaren kwam.
Ik heb daar op hoog tempo een boekje opengedaan over de werkelijkheid, en hem smsjes en email van mijn moeder laten lezen.

Ik stuurde nog een mail, en heb mijn moeder daarna verteld dat ik mijn ex-vriendin weer sprak, ook al spreken we elkaar nog steeds niet. Op die manier hoopte ik dat ze zou stoppen met de controle en de constante stroom aan sms, email en gesprekken.

Na gesprekken met de psycholoog en met mijn zus kwam ik op het punt dat ik het contact met mijn moeder heb verbroken.
Ik heb mijn moeder (van wie ik WEL houd), bedreigd.
Ik heb gezegd dat ik haar vriend, die van niets weet, ALLES zal gaan vertellen, als ze niet ophoudt met haar dreigementen. Sindsdien is het oorlog, en krijg ik ladingen en ladingen aan smsjes, waarin ik wordt uitgemaakt voor waardeloos rotkind, rotjongen, en waarin wordt gezegd dat mijn ex-vriendin "beter is" dan ik ben. En dat is dus mijn moeder, en daar ga ik kapot aan. Deze smsjes gebruik ik als "bewijs".

Sindsdien probeer ik de wereld precies te vertellen wat er is gebeurd.

Twee weken na het eind van het contact met mijn moeder (rond 1 juli) had ik in totaal één keer gebeld naar mijn ex, meerdere keren gewhatsappt, één papieren brief gestuurd, één keer bij haar ouders langsgeweest, één keer haar broertje ontmoet, één keer haar tante ontmoet op het station, en een stuk of vier emails gestuurd.

De werkelijkheid was er nog STEEDS niet uitgekomen.

Het advies, "probeer je ex alles te vertellen, en houdt het contact met je moeder af", is waar ik nu aan bezig ben.
Sinds 1 juli heb ik het aantal emailtjes extreem opgevoerd.

Maar ik wordt compleet genegeerd.
Ik kan veel meer dan wat ik heb laten zien.
Ik wil veel meer dan wat ik heb laten zien.
Ik ben kapot door mijn moeder.
Ik heb een EXTREME behoefte aan veiligheid, geborgenheid, en iemand aan wie ik mijn waarde kan bewijzen.
Ik ben -extreem- onzeker, voel me -extreem- waardeloos. Dat heb ik nooit eerder zo erg gehad.
Het is alsof mijn emmer vol is, en alsof ik niet meer kan.
Ik heb alleen mijn ex nodig om me vast te houden, om naar me te luisteren, en om haar te bewijzen dat ik mijn negativiteit kan laten verdwijnen als ze naar me luistert.
Ik wil voldoen aan de dingen die ik wilde, maar eerder niet kon. Ik wil haar laten zien dat ik wíl en kán wat zij van me verwachtte.

Sinds twee weken na het verbreken van het contact met mijn moeder, vandaag vijf weken geleden, heb ik mijn ex-vriendin vier keer gezien in de stad, en heeft ze me vier keer straal genegeerd.

Zelfs als ik haar aanspreek, loopt ze hard door, alsof ze bang voor me is.
Kan ik me héél goed voorstellen als iemand zijn verhaal steeds aanpast, ze zal twijfelen aan mijn geestelijke gezondheid. (Dat heb ik zelf ook gedaan).

Ik heb in de afgelopen drie weken (sinds 1 juli), 101 emails gestuurd naar mijn ex-vriendin.
De eerste dagen een paar lange met grote delen van het verhaal - met zo veel mogelijk bewijs - en wat voor invloed dat op mij heeft gehad.
Daarna steeds meer paniekerige mailtjes, met korte opwellingen.
Ik zie zelf goed in dat dit aantal email "ziek" te noemen is. Maar ik ben overtuigd dat ik iets te vertellen heb.
Ik heb de afgelopen weken niets anders ge-e-maild dan de waarheid over mijn moeder.
Ik heb liever een vriendin waar ik iets mee kan opbouwen dan een moeder die mij afbreekt.
Toch is het mijn moeder en houd ik van haar, en ik ben dan ook redelijk verward, al helpt het veel om op internet te lezen hoe "narcisme" werkt. Erg treurig allemaal. Voel een grote disconnect tussen mijn rationele gedachten, en mijn gevoelens.

Het beheerst mijn dagen, en ik heb geen andere sociale contacten meer (omdat ik geen contacten wil onderhouden, behalve het opbouwen van het contact met mijn ex-vriendin).
Ik wil alleen de -werkelijkheid- overbrengen.

Het voelt alsof zij mijn leven is, mijn leven beheerst, en mijn enige redding is voor mijn gevoelens.
Héél simpel; Luister één keer naar me, en laat me veranderen, en je overladen met positieve gevoelens en acties.

De vraag die ik wil stellen is misschien niet de slimste..
Hoe kan ik haar overtuigen wat me is overkomen?
Hoe kan ik mezelf laten zien, zonder me op te dringen?
Hoe kan ik bewijzen dat mijn moeder, die altijd deed alsof "alles goed ging" de schuldige is?
Is dit mijn eigen schuld?
Dit is mijn hele leven zo geweest, ik wil er vanaf.
Hoe kan ik haar aan het praten krijgen?
Hoe kan ik haar bewijzen dat ik niet gek ben, maar dat mijn moeder de schuld draagt?

Ik wil op éérste plaats, het contact met haar herstellen. Maar ik denk dat ze bang voor me is.

Ik heb begrip en respect, als ze boos op me is.
Maar ik kan de stilte niet verdragen.
Ik vind dit zelf "niet mijn schuld".
Ik wil de energie die ik nu gebruik aan woede en emails, aan haar geven in positieve zin.
Ik heb zó veel energie, dat dat veel zou kunnen veranderen.

[ Toevoeging post scriptum;
Ik ben bij een psycholoog, en heb daar een nieuw intakeproces doorlopen.
Er kan geen echte diagnose worden gesteld die duidt op een persoonlijkheidsstoornis.
Ik heb alle tekenen van depressie, en ik ben erg boos - is aldaar de conclusie.
Ik kom amper vooruit, en voel me mateloos down.
Maar ik moet mijzelf forceren om hieroverheen te stappen.
Nummer één prioriteit is mijn wensen uitwerken.
Mijn nummer één wens is een leven opbouwen met dit meisje.
Maar dat is onbesproken gebleven in vier jaar tijd.
Ik heb me ingeschreven voor een opleiding - maar twijfel aan mijn "kunnen" op dit moment.
Ik loop over van de vragen, "waarom doet mijn moeder dit?", "waarom negeert mijn ex me?" (omdat ze boos is)
Ik ben als kind veel genegeerd door mijn ouders, en het opnieuw negeren, dit keer door mijn ex, van wie ik veel houd, en voor wie ik niet heb kunnen doen wat ik ZELF wilde, is killing.
Elk onderdeel in dit verhaal heb ik inmiddels besproken bij de psycholoog (op één detail na, -- het aantal emails dat ik de afgelopen weken heb verstuurd - daar schaam ik me enorm voor).
Het advies daar (tot nu toe) is om contact met haar te zoeken. ]

Graag advies, meningen, structurele hulp.