Hoi Eva
zelf ben ik nieuw hier maar jouw blog heeft me even de aandacht getrokken...
Ik ken je niet en mijn 'antwoord' is alleen een beetje een spontane reactie op jouw schrijfsels, vergeef me als ik iets zou schrijven dat je kwetst...
je bent hier al een tijdje redelijk actief blijkbaar.
Er zijn ook al enkele 'ex-en' de revue gepasseerd.
Ik las dat je je uiterste best doet om het leven opnieuw in eigen handen te nemen maar merk tegelijk op dat je je nog stiekem afhankelijk stelt van je (laatste) ex?
Je doet er wel goed aan om je gevoelens te ventileren op deze site, ik denk dat je dat ergens wel een gevoel van gedachten-ordening kan geven. En dit zouden meer mensen moeten doen want inderdaad, dat werkt!
ik weet niet hoe oud je bent en eigenlijk doet dit er niet toe, maar ik vermoed dat je midden/eind 20'er bent? (maakt niet uit, moet je zelfs niet op antwoorden). Mijn punt is dat dit nog vrij jong is en dat er nog een heel lang leven voor jou open ligt! (no offence actieve 30'ers of '40'ers of ...)
Hoewel de smart, op welke leeftijd dan ook, heel erg hard pijn doet!

Tijdens het lezen van je blog merkte ik op dat je wel degelijk voor je relatie gaat. Dus dat is wel positief! Je 'vecht' voor je relatie... Je bent bereid om te investeren en tegemoet te komen... En dat is fantastisch, alleen moet het van 2 kanten komen en liefst ongeveer door beide partijen evenveel energie-investering:
je zit in een relatie altijd met 2 personen en nu klink ik misschien heel cru maar als de ene niet meer meewilt... Dan mag je hemel en aarde proberen verzetten... het lukt niet.

Ik vind het een beetje jammer dat je nu reeds ruim een jaar met je ex in je hoofd zit. Je hebt het blijkbaar heel erg moeilijk om de stap van aanvaarding te nemen? (en geloof me, been there, done that...)
En dat bedoel ik niet negatief, maar het helpt je ook niet echt.
Aanvaarding dat het over en uit is en dat je verder moet met jouw leven, dan pas kan je terug aan je eigen geluk werken. En als jij gelukkig bent, dan pas ben je weer in staat om gelukkig te zijn met iemand anders...
Het is makkelijk gezegd allemaal, ik geef het toe, maar ergens weet je hoofd perfect waar je aan toe bent, dat lees ik ook duidelijk in je teksten... Alleen het hart moet ook mee en dat is zo'n verdomd traag orgaan...
In 2011 (?) ben je ook vanalles beginnen doen (uitgaan, vakantie nemen,...). Doe je dit nu ook opnieuw? Je weet dat je hierdoor je zinnen een beetje kan verzetten en dat je de stap naar aanvaarding en verdere afhandeling kan maken. En ja hoor, scheiden doet lijden... Hier zit ook een gebroken, gelijmd, opnieuw gebroken, opnieuw gelijmd en opnieuw gebroken hart... Maar we moeten ook lessen trekken uit ons verleden.
Het is een cliché zo groot als een huis maar: de tijd heelt alle wonden... alleen definiëren ze 'tijd' niet verder...
Ik hoop dat je je gevoelens snel een plaatsje kan geven, je eventjes door je ratio laat overmeesteren om hier door te geraken? En inderdaad, professionele hulp kan baat bieden, maar uiteindelijk ben jij het die alles zal moeten doen.
Kan je terecht bij vrienden/familie?
Ik hoop dat je snel iemand vind, gewoon en vriend of een vriendin waar het mee klikt, soms een 'zielsgenootje' om lekker even 'zielig' tegen elkaar te doen. Dat helpt ook wel. Een avondje zitten kniezen, luisteren naar elkaars besognes om dan te merken dat je niet alleen bent met je verdriet. Samen erop uit, terrasje doen, wandeling maken en zo stilletjesaan terug genieten van je eigen leven...?

Hou je sterk, niemand zou zo hard moeten lijden (en al zeker niet door iemand anders).

Micarus