Lieve Preco,
Heb het zelfde gehad en nu nog bestaat mijn dag uit alleen maar denken aan hem! Na 8 mnd ging het met mij zelf wat beter, heb een beetje meer rust gekregen. Ben in het begin ook bij een arts geweest maar die vond het beter om niets in te nemen omdat je dan later weer moeite zal gaan krijgen om zonder verder te gaan. Wel heb ik iets voor de nacht gekregen.
Mijn huwelijk is ook deels stuk gelopen door medicamenten die mijn man moest in nemen na een missie in Irak. Probeer het nog even aan te kijken en dan kan je altijd nog terug gaan naar je arts. Begrijp heel goed wat je nu moet door maken. Veel sterkte, liefs Hera.

Ik zou je geen medicijnen adviseren. Er wordt steeds meer terug gekomen op het gebruik van anti-depressiva etc. Beter is om je verdriet en je pijn onder ogen te zien. Waarom heb je na 8 maanden nog moeite met je situatie en op welke manier kun je dit zelf verhelpen?
Wat je wel kan doen is contact opnemen met een psycholoog. Ik heb dat zelf gedaan. Mijn relatie is nu 2,5 maand uit en wij liepen samen in relatietherapie. Ik ben bij die psycholoog gebleven en dat heeft me wel geholpen. Zo'n persoon staat buiten jouw situatie en heeft er daardoor een heldere en ws een andere kijk op dan jij. Soms kan dat ineens je ogen openen! Want waarom zou je je leven laten verzieken door iemand die niets meer om jou geeft? Ik zie geen enkele reden!
Ik ben ondertussen ook alweer gestopt bij de psycholoog. We hadden beide het idee dat ik het alleen kon en dat is ook zo. Tuurlijk heb ik ook wel eens rotmomenten en voel ik me eenzaam en alleen. Maar wie niet? In mijn relatie was ik ook zeker niet de hele tijd zielsgelukkig! Dat gevoel moet weer komen en dat komt echt!!
Succes!!!

Hoi preco,

Ik herken jouw verhaal heel erg, naar de huisarts gaan, wel wat medicatie aangeboden krijgen, niets willen nemen en na zoveel maanden toch nog steeds er tegen aan lopen. Ik heb dit niet met liefdesverdriet meegemaakt, maar met andere persoonlijke problemen. Toch denk ik dat deze niet een afzonderlijke behandelwijze nodig zouden hebben, je hoeft je nergens voor te schamen dat je je nog steeds zo rot voelt over de breuk. Als ik jouw was, zou ik echt meer hulp gaan zoeken, want zo blijf je er nog lang mee lopen en je zegt dat je normale leven er nu al zwaar onder lijdt. Dan is het zaak er echt wat mee te gaan doen!
Twee mogelijkheden die ik je mee wil geven zijn deze:
- Ga naar de huisarts en vraag om een verwijzing naar een psycholoog! Daar kun je individueel of in een groep over je problemen praten en samen proberen het te analyseren en zo tot nieuwe inzichten te komen.
- Stichting Juvans, dit zijn maatschappelijk werkers. Ik vind er persoonlijk een luchtiger sfeertje hangen, niet zo zwaar als bij een psycholoog, het scheelt bakken met geld, en ik voelde me bij Juvans veel fijner dan bij psychologen. (en ja, dit baseer ik niet op maar 1 psycholoog, ik heb er 4 gehad!)

Sterkte ermee!
Groetjes Sanne

Dank voor jullie reakties
Ik weet nog niet goed wat ik ga doen. Ik voel dat de stap naar de dokter steeds groter word. Toen het net uit was had ik er eigenlijk veel behoefte aan en ben er 3 keer geweest. Bij haar kreeg ik er niet genoeg steun en had het gevoel dat ze alleen naar dr klokje aan het kijken was. Idd een maatschappelijk werker of zoiets zou het beste zijn. Mijn gevoelens laten analyseren en kijken wat mij nou zo dwars zit en waarom ik er zo in blijf hangen. Bij mij speelt ook een vorm van onzkerheid dat ik al een hele poos met mij mee draag. Ik houdt mij altijd erg onverschillig dat het me allemaal niet uitmaakt. Heb geen toekomstbeeld loop al bijna 15 jaar bij de zelfde werkgever. Bang in het diepe te stappen altijd maar 100 keer nadenken voor ik een beslissing neem. In mijn relaties is het altijd zo dat de andere partij de stap heeft genomen en steeds als ik er helemaal voor wil gaan en mij steeds veiliger en fijner voel loopt het mis. Ik kan heel goed genieten hoor van de kleinste dingen, ik vind veel dingen leuk en hoef mij niet te vervelen. maar door deze situatie kan ik niet goed meer genieten. Ik heb haar steeds in mijn gedachten en bedenk steeds van waarom wat heb ik verkeerd gedaan wat had ik dan moeten doen. Ze gaf mij niet duidelijk signialen waardoor ik mijn dingen deed die ik dacht dat ze goed waren. Deze 8 maanden zijn voor mij als een waas voorbij gegaan. Ik kan mij het gevoel van ons samen en onze dingen als de dag van gister voor mij halen of ik het nu wil of niet. en dat belemmerd mijn vooruitgang.
Ik moet voor mijzelf eerst aan een paar dingen werken waar ik al een hele poos mee zit. Mijn eigen leven op een gezonde manier leiden. Mijn huisje goed bijhouden zodat ik daar niet meer over in hoef te zitten. En als het mij dan nog geen verbetering brengt ga ik naar de dokter om een afspraak te maken.
Veel succes met jullie ellende. Ik lees erg veel en weet dat we samen in het zelfde schuitje zitten qua gevoelenspijn.
Succes mensen!!!
Gr. Preco.