Welnu, mijn verhaal. Stay with me, dit is de korte versie...

Ik 'logeer' nu sinds een weekje bij mijn ouders. Mijn thuis is niet meer; mijn vriendin heeft de handdoek in de ring gegooid na 4 jaar. We leerden elkaar kennen, waren direct verliefd, ik trok na 3 maanden bij haar in. Snel? Ja, maar het werkte en het voelde goed. We hadden wat hobbels in de weg, maar ik liet haar niet los (ik voelde toen al dat zij het was) en dat wierp zijn vruchten af.

We zijn twee verschillende karakters met onze eigen, unieke eigenschappen die elkaar vooral heel sterk aanvulden, complementeerden. Zij doelgericht en georganiseerd, ik filosofisch en chaotisch. Zij outgoing, ik huiselijk. Zij snel gestresst, ik rustig en doortastend. Zij snel geneigd de boel de boel te laten, ik een doorpakker en probleemoplosser. Zij een vluchter, ik een vechter.

Vooral dat laatste lopen we nu tegenaan. Er waren genoeg dingetjes waarin we gewoon verschilden en die irritaties op konden wekken; ik nachtbraker en uitslaper, zij een vroege vogel. Ik een nestelaar, zij een vrij vogeltje met behoefte aan stapavondjes-tot-7-uur-'morgens-met-vriendinnetjes. Enzovoorts, enzovoorts. Maar dat waren, zijn, toch vooral trivialiteiten. Het soort dat elke relatie heeft.

Het mooie was, dat we zo intens van elkaar hielden omdat wij elkaar aanvulden als persoon. Haar leventje van fladderen, vluchten, zelftwijfel, drie keer per week drank & drugs en instabiliteit ging over in een leven van rust, zekerheid, liefde, zelfontplooiing, enzovoorts. Ik ben een prater en praatte veel en vaak met haar. Bracht haar tot rust als ze boos was. Had haar lief als ze verdrietig was. Ik heb vriendschappen gered en haar naar het HBO 'gepraat'. En elke keer als ze door de emoties wilde vluchten (dan kwam ze thuis van werk/school/vriendin, gooide haar armen in de lucht en zei 'fuck het allemaal ook maar, stik er maar lekker in, ik ben er helemaal klaar mee'), praatte ik net zo lang met haar tot het weer goed was, ze niet meer twijfelde, ze begreep hoe het zat. En elke keer, steeds weer, verzuchtte ze hoe veel ze van me hield, dat onze relatie zo fantastisch was door dit soort dingen.
Ik zat in de financiële penarie, zij hielp me het overzicht terug te brengen. Zij steunde me in het durven opkomen voor mezelf, doen wat ik echt wil, zei dat ze me het liefst gelukkig met haar in een huurhuisje zag dan dat we een droomhuis zouden kopen maar dat ik elke dag leeg en uitgeput van mijn kantoorpand thuiskwam. Zij geloofde in mij, ik geloofde in haar.

Enter een fase waarin het allemaal even wat minder goed ging, voorafgegaan door een periode van groei. En we weten allemaal, hoe hoger je komt, hoe harder je kunt vallen. Dat blijkt.

September vorig jaar; zij kreeg een nieuwe (hogere) functie bij haar werkgever. Ik kreeg een nieuwe functie bij mijn werkgever, allebei happy-de-peppy.

Aangemoedigd door nieuwe vooruitzichten en kansen, besloot ik ook om mijn chaotische, ongeordende natuur aan te pakken door in therapie te gaan - ik bleek ADD te hebben.

Op dit punt, medio november, liep zij enorm vast in haar nieuwe functie. Ze werd tegengewerkt, buitengesloten, eigenlijk gewoon gepest door mensen in het team dat zij aan moest sturen. Dit ging zo diep en ver dat zij in juli dit jaar is gediagnosticeerd met PTSS. Haar emotionele reserves waren op, haar energie was op, alles was op. En natuurlijk was mijn therapie inmiddels voorbij (er was een max van 12 sessies) en dacht ik mijn medicatie (dexamfetamines) af te kunnen bouwen. Ik kreeg een enorme terugval, werd gedemotiveerder dan ooit, sloot me af.

Eind Juli, paar maanden geleden. Daags nadat wij een bod op ons droomhuis hadden gedaan, waar we zo intens naar verlangden en waar we zo eindeloos over konden fantaseren, kreeg ik te horen dat mijn contract niet werd verlengd. Bam: baan weg, huis weg, toekomst onzeker. Het deed me geen goed.

Onze vakantie (3 weken Italië) ging gewoon door, maar we waren meer in onszelf gekeerd dan ooit. Logisch, zou je denken, geef het tijd. Zo dachten wij er ook over.

Anderhalve maand later: Mevrouw komt zondagmiddag nog halfdronken thuis, begint te janken, ze is vreemdgegaan. Ze was strontlazarus en heeft enorme spijt, maar geeft ook toe 'verliefd' te zijn op hem. Ze kent hem niet, alleen van een paar keer stappen, maar meneer heeft ook PTSS en geeft haar veel begrip, aandacht, het hele cliché-boekje.

Enter haar vluchtgedrag: opeens was er zo veel mis aan onze relatie, voelde ze 'het' niet meer, had ze toch altijd al twijfels, alles erop en eraan. Ze stuiterde hevig tussen 'fuck-die-gozer-jij-bent-de-ware' en 'het was toch altijd al gedoemd te mislukken'. De koek is op, het ligt niet aan jou maar aan mij... Alles. Na een paar dagen bij mijn ouders logeren merkte ze dat ze de 'rust in haar kop' toch wel heel fijn vond, ze zich nu op werk en studie (laatste jaar) kan storten en dat ze geen energie kwijt is aan 'ons'. Dus; plots staan werk en school ver boven onze gezamenlijke toekomst verheven.

Enfin, ik zit dus nog steeds bij mijn ouders, terwijl zij bij ons thuis voortvarend al mijn spullen aan het inpakken is, veel en vaak omgaat met haar enige single (party hardy) vriendin en moeder* voor 'advies' en mij gewoon zo uit haar leven knikkert.

*hele lieve, maar moeilijke vrouw met wie ze een enorm wisselende relatie heeft. Veel ellende, scheidingen, dwalingen en uitspattingen. Ze zet haar moeder regelmatig aan de kant als instabiele/stressopwekkende factor, maar het blijft natuurlijk ook haar moeder...

Mijn leven ligt nu dus aan diggelen. Zij is gevlucht, gooit doodleuk 4 jaar aan liefde, groei, stabiliteit en vooruitgang weg. En 2,5 maand geleden gingen we nog verhuizen, waren we zo blij, was ze nog diep teleurgesteld dat ik haar tijdens onze vakantietjes in Londen en Antwerpen niet ten huwelijk had gevraagd (maar haar wel op het hart gedrukt dat ik dat spoedig na deze roerige tijden zou doen).
En ik? Geen baan, geen huis en een geliefde die alles in de prullenbak kiepert.

Wel heb ik allang besloten hoe dan ook energie in mezelf te steken en weer sterk te worden. Mezelf aanpakken, doorpakken. Ik ben heel diep gaan kijken, ik pak mezelf aan bij die dingen die mij tot nu toe zo vaak hebben tegengehouden. Ik besef me heel goed dat ik niet goed (genoeg) heb gereageerd op haar PTSS diagnose en dat ik haar vaker het gevoel heb gegeven kritisch i.p.v. onvoorwaardelijk begripvol te zijn (was ik wel en zei ik ook vaak, maar ik reageerde soms ook sceptisch of kon door mijn eigen ellende haar behoefte aan aandacht/liefde/begrip niet goed inschatten). Maar come on, dat was nog maar een paar maanden geleden en ik heb juist al die tijd heel veel energie in haar gestoken. Kan ik me dan geen terugval permitteren zonder dat mijn leven bijna direct in de gootsteen belandt?

En ondanks dat ik besef dat dit allemaal noodzakelijk is, voor beiden, om de boel op een rijtje te krijgen, en een vriendin met vluchtgedrag, een drank- en drugsprobleem en nu zelfs vreemdgaan niet goed voor mij zijn, kan ik niet anders dan door en door beseffen dat ik met hart en ziel van haar houd. Bij een herkansing zou er veel moeten veranderen, maar ik ben wat dat betreft een vechter.

Ik beweeg, val af, praat heel veel, heb veel en goed contact met vrienden die ik uit het oog verloren was, dat zit allemaal wel goed. Maar verstoken van huis en haard is het gewoon heel erg moeilijk allemaal.

Lang verhaal, mea culpa - maar wellicht herkennen mensen iets, wil je een tip achterlaten, alles is welkom