Hij heeft tegen mij gezegd dat hij het eerst thuis uit moet zoeken.. Goed, zoek jij het thuis maar uit, dacht ik.. Wat hij er mee bedoelde snapte ik niet.. Het zal wel, ik was klaar.. Ga maar weg..

Tot hij de volgende dag toch weer op de stoep stond.. Me kuste.. me knuffelde, iets wat ik op dat moment echt kon gebruiken... Achteraf echt een moment van zwakte.. Hij smst me doordeweek, als hij op het werk is, heel erg veel.. Elke pauze wil hij me zien.. Ik probeer te verzetten..

Ondertussen geeft ie aan dat ik niks meer van hem moet verwachten.. Weekends hoor ik niks van hem..

Ik probeer los te laten, verder te gaan, maar het is zo moeilijk.. Ik hou zo van hem.. en ik weet dat hij ook van mij houdt alleen dat hij er geen ruimte voor heeft op dit moment..

Ik probeer veel te sporten.. Maar als ik mezelf dan naar de sportschool trek kom ik al zijn familieleden tegen, zijn kinderen, zijn beste vrienden.. en dan kan ik het niet meer.. dan is al mijn kracht weg en kan ik alleen nog maar instorten..

Ik ben zo klaar met hem.. maar ook zo met mezelf en mijn gevoelens.. Ik ben zo klaar met dat elke dag huilen.. Ik moet het afsluiten maar ik weet niet hoe en ik weet niet of ik het kan.