Hoi Valerie,

wat een ellende he! Maar wel een beetje herkenbaar, hoor. Die situatie waarin niet meer duidelijk is hoe je nu verder moet. Ik zal proberen mijn idee hierover te geven. Maar veel is al door Hort gezegd: soms is het moeilijk in een relatie te blijven, ook al hou je van elkaar. En wat je zelf ook al zegt: misschien houden jullie nog wel van elkaar, maar is de relatie gewoon uitgewerkt. De manier waarop jullie de afgelopen 12 jaar doorgekomen zijn, die werkt niet meer. Langzaam, heel langzaam is hij er achter gekomen dat het niet meer werkt, en het enige alternatief wat hij ziet is ermee stoppen. Het is heel zwart-wit geworden. Praten helpt niet meer, want er is niks meer om over te praten. Maar misschien is de boodschap niet dat jullie relatie over is, maar dat de relatie op deze manier niet meer werkt. Zaten jullie elkaar te dicht op de huid, claimden jullie teveel van elkaar, gaf je elkaar te weinig ruimte. Weet ik veel. Dat soort zaken. En langzaam, heel langzaam raakt een van beiden (of allebei) dan het gevoel kwijt van zichzelf te zijn. En dan moet er wat veranderen.

In die situatie is het heel moeilijk te zien wat er dan moet veranderen. Het is heel zwart-wit geworden: of je blijft bij elkaar of je kapt ermee. Maar eigenlijk denk ik wel eens: Nee, dat is niet de goede beschrijving. Jullie relatie is niet per se uitgewerkt, maar jullie invulling van de relatie is uitgewerkt. Je bent terechtgekomen in het schemergebied waarvan je denkt dat er te veel is om ermee op te houden, maar er te weinig is om nog door te gaan. Misschien, denk ik eigenlijk, komt dat omdat je geen alternatieve invullingen voor jullie samen meer kunt zien. Is het geworden: terug naar oude situatie, of ermee kappen. Maar de oude situatie bestaat niet meer: de relatie die jullie hadden bestaat niet meer! Dus daarnaar teruggaan kan niet meer!

Dus het enige alternatief: dan maar kappen. Ho, denk ik dan, dat is effe net te snel door de bocht. Te ongenuanceerd. Er is meer tussen hemel en aarde dan alleen de gesloten invulling van de relatie die hiertoe heeft geleid en het er definitief mee kappen. Hij houdt nog van je. Mooi. Das meegenomen. Maar hij heeft ruimte nodig. Of je hem het wilt geven of niet, hij gaat die ruimte ook nemen (hij is die ruimte ook aan het nemen). Dus dat is zo langzamerhand ook een feit.

OK. Daar staan we dan: Jullie geven nog om mekaar, maar de oude vorm van relatie is weg. Bestaat niet meer. Zo langzamerhand denk ik dan, jullie moeten mekaar losser gaan laten. Meer de mogelijkheid gaan geven eigen leven in te vullen. Andere invulling aan de relatie geven. Nieuwe vorm vinden van hoe gaan jullie met elkaar om. Wat ligt er wel vast, wat is vloeibaar geworden? Hoe ziet jouw beeld er uit? Wonen jullie daarin nog wel bij elkaar? Is dat noodzakelijk? Of kan je daar gaan experimenteren? Dat soort vragen. Hoe ziet zijn beeld er uit? Hoeveel ruimte wil hij zelf? En uiteindelijk ook de moeilijkste vragen: Wat doet die andere vrouw in het verhaal? Wat doen anderen in het verhaal?

Waar zitten de variatiemogelijkheden? Waar zitten de alternatieven? Waar zitten de grenzen? Allemaal heel moeilijke praat, maar zoek maar uit hoe dat allemaal zit. Wat wil jij eigenlijk met hem? Wat wil hij eigenlijk met jou? En komt daar een beetje een parallele lijntjes uit? Is er genoeg vloeibaar geworden om toch weer een basis te vinden?

Is er op die manier met hem te praten? Hij wil niet praten, zeg je, en hij wil er niet meer aan werken. Kan het zijn dat hij zo reageert, omdat hij niet terug wil naar de oude situatie? En er in zijn beeld maar twee oplossingen bestaan, en hij ABSOLUUT NIET terug wil naar de oude situatie? Maar als er de ruimte komt om over alternatieve invullingen te praten, dat hij dan best wil praten? En wil jij er over praten?

Let op, he: ik zeg hiermee niet dat jij maar moet accepteren dat hij andere vrouwen heeft. Ik zeg dat het over veeeeeel meer aspecten gaat. En dat voor al die aspecten er weer een hele hoop alternatieve invullingen liggen. En dat de zaak opengegooid moet worden om over die invullingen te kunnen praten.

Ik heb het hier vaker gezegd, maar ik merk bij mezelf dat ik ook volledig vastloop als ik mijn relatie te vastomlijnd definineer. Er ontstaat dan in mijn hoofd een situatie die ik onaanvaardbaar vind, en waaruit ik dus hoe dan ook moet ontsnappen. Geef ik mezelf meer ruimte in invulling van hoe ik de relatie definieer, dan wordt het makkelijker. Dan kan ik alternatieven zien, dan wordt de keuze groter dan de heel zwart-witte keuze van blijven of scheiden. En dan wordt de zaak weer hanteerbaarder.

Ik hoop dat je een beetje snapt wat ik bedoel. Probeer het gesprek dus zo te voeren dat het niet gaat over terug naar de oude, vertrouwde, jullie wel bekende, maar volledig uitgewerkte traditionele vorm van jullie relatie gaat. Maar dat het gaat over het vinden van vormen waarin beiden gelukkig kunnen worden, en jullie vriendschap de kans krijgt om zich te manifesteren. Houdt niet vast aan wat verdwenen is, maar zoek naar nieuwe invulling. Hoe die er uit ziet, ik weet het niet. Waar die over gaat, ik weet het niet. Moeilijke weg erheen, en geen enkele garantie op succes. Maar die oude, die veilige, die vertrouwde invulling die werkt niet meer.

Het eerste deel van het boek: Huwelijk 2.0 van Pamela Haag gaat hier ook over.

(Sorry, heeeeeeel veel invulling van mijn kant! Jij kan de situatie beter inschatten, hoor!!!!)

Sterkte!!!!!

PS 1 (later ingevoegd). Als ik jouw antwoorden lees kan het zijn dat hij al een definitiever besluit heeft genomen. Dan helpen dit soort dingen natuurlijk niet meer, als hij weg is kan jij geen alternatieve invullingen meer bedenken, maar zul je dat moeten accepteren.

PS 2 (later ingevoegd). PAS ERG GOED OP JE EIGEN GRENZEN!!!! Wat jij niet acceptabel vindt, vindt jij niet acceptabel. Hoezeer iedereen ook alternatieven aandraagt!