Houd hij me aan het lijntje?

afbeelding van CJ100

Hallo iedereen,

zoals ik al eerder hier een blog had geschreven dat mijn ex mij verlaten heeft na 8 jaar een paar weken geleden.
Nu heb ik een aantal keren contact gehad, was wel leuk.
Hij probeert mij te overtuigen dat hij geen ander heeft en wil, toch geloof ik het niet.
Tegen mij geeft hij soms twijfel en soms hoor ik van andere achter mijn rug om dat hij daar tegen zegt dat hij geen twijfel heeft en het niet meer goed komt.
Ik ben er ook achter gekomen dat ik al een tijdje zwanger ben, hij wil dat ik het weg laat halen. Hij is hier enorm boos over geweest omdat hij geen vader wil zijn, heeft hij altijd al gehad.
Nu vraag ik me ook af, doet hij daarom nu nog aardig naar mij als ik abortus maar doorzet?? En als ik het wel door zou zetten is hij helemaal pleitte. Ik heb geen idee!
Ik weet het niet. Ik wil graag dat we terug bij een kunnen komen maar dan anders als voor heen met meer vrijheid, ik vraag me steeds meer af of is dit nog mogelijk is.
Hij is nu zo blij met zijn vrijheid, hij gaat uit, doet van alles, gaat erop uit en enorm bezig met zijn vrienden en vreselijk beinvloedbaar, deze mensen hebben er mede voor gezorgd dat hij het uitmaakte. Wat ik erg laf vind maar achteraf begrijp ik dat ze hem van alles beloofde en op de mouw spelde en hij is hier blind ingelopen.
Wat mij ook pijn doet dat hij dat klakkeloos aanneemt en niet met mij over heeft gehad.
Ik denk steeds meer dat hij al even twijfelde en het pas heeft gezegd toen hij het zeker wist. Ik denk dat hij nog wel van me houd maar ook dat weet ik niet zeker want soms zegt hij wel anders.
Ik had nu bedacht een laatste brief te schrijven daar alles in te zetten en dan nog een kans te vragen en zo niet dat ik het moet proberen af te sluiten maar uit sommige reacties begreep ik dat dat misschien niet zo een goed idee is. Voor mijn eigen gevoel moet ik alles hebben geprobeerd en dat heb ik nu niet. Ik ben ook zo een vechtertje, als ik voor iemand ga doe ik er alles voor en geef iemand niet zomaar op. Maar wat is wijsheid nu op dit moment??
Het is zoveel en zo moeilijk, in een paar weken tijd en dan ook de keuzes die ik moet maken.
Wat vinden jullie van deze nieuwe situatie, wat kan ik het beste doen?? Het liefst wil ik natuurlijk nog steeds dat het goedkomt maar weet niet hoe.

Liefs

afbeelding van petals

mijn advies zou zijn: even

mijn advies zou zijn: even niks doen en afstand nemen. Hij weet echt wel hoe jij erover denkt, het is een actie van zijn kant en daar gaat een brief niets aan veranderen. Een ding heb ik geleerd en dat is ga nooit achter iemand aanlopen, ga nooit vragen om een kans, jij bent het sowieso waard daar zou jij niet om hoeven te vragen! Jij hebt al alles gedaan wat je kunt, je zegt dat je wilt vechten maar je kunt wel blijven vechten maar als hij niet wil, dan valt er toch niks te vechten? Laat hem eens voor jou vechten dan! Hij wil vrijheid, nou dan krijgt hij die hoe moeilijk het ook is. Als jullie al bij elkaar zouden komen, met meer vrijheid, wat dan? Ga jij je dan aanpassen aan hem en wat hij wil, maar wat wil jij? Op het moment zou je alles doen om het maar weer te proberen, ik weet hoe het voelt, maar neem even wat afstand. Richt je echt op jezelf, probeer verder te gaan en kijk naar wat jij wil.

afbeelding van CJ100

Hij vecht zeker niet voor

Hij vecht zeker niet voor mij. Ook al zegt hij anders ik denk nog steeds dat er een ander is, dat zou zoveel verklaren.
Ja dat wel maar ook omdat ik vind dat we dat verkeerd hebben gedaan zou ik ook niet meer zo willen.
Ik probeer me op mezelf te richten om hieruit te komen maar het is zo moeilijk, ook doordat we nog contact hebben en ook door de zwangerschap nu

afbeelding van CJ100

Ik voel me ook zo naief en

Ik voel me ook zo naief en onzeker. Dat zullen jullie vast ook wel denken. Het is moeilijk niet naar je gevoel te luisteren en daarbij komt in hoeverre kan ik hem op zijn woorden geloven, dan twijfel ik ook weer en krijg ik soms weer hoop. Aan de andere kant word dat dan ook vaak meteen afgebroken door hem maar soms ook niet maar kan ik hem geloven dat is moeilijk. Nu sinds zaterdag geen contact meer gehad en daar heb ik het heel moeilijk mee.. Zaterdag hebben we nog wat leuks samen gedaan en nu weet ik ook weer niet of ik wat van me moet laten horen of juist niet. Ik heb er zoveel moeite mee... Zoveel vragen en zoveel twijfels?!!

afbeelding van Hetlevenismooi

Hoi CJ,

De gevoelens die jij hebt, hebben veel van ons Ldvders ook, of gehad,
Hoort bij het liefdesverdriet.
Dat je je naïef en onzeker voelt is dan ook niet zo gek hoor en dan het weekend niks gehoord doet pijn.

Die pijn gaat jou als zijn (niet) handelen zo aanhouden, het op den duur wel anders doen inzien.

Doe wat je hart je ingeeft met die brief, misschien heb jij dat nog nodig.
Voor een gevoel dat je er alles aan gedaan hebt. Ik heb ook nog een lange mail in het begin gestuurd en gebeld en toen nam ik helemaal afstand. Ik kreeg dat gevoel van ik kies voor mezelf. Hij weet mij te vinden. Heb er geen spijt van. Hoorde bij mijn proces. Je denkt dat het dan goed komt weer maar was bij mij niet het geval.
Het is aan jou, ik laat zien hoe het bij mij verliep. Glimlach

afbeelding van CJ100

heb jij in die mail ook alles

heb jij in die mail ook alles open verteld wat je voelt, denkt en zou willen ect??

En ik vraag me dan ook af, zou hij nu we al dagen geen contact hebben mij ook niet zo missen?
Is het voor hem zo goed zo na 8 jaar, voelt hij dan niks of drang om mij te spreken of zien??

Wat doet dit pijn zeg.... ik mis hem zo enorm...

afbeelding van verlorenhoop

@CJ100

Ik heb mijn ex toendertijd ook een enorm lange brief gestuurd, waarin ik alles heb gezegd wat ik wilde zeggen. Zelfreflectie en fouten erkennen, ook aangeven dat ik er van wil leren en er voor wil vechten. Ook herinneringen aangegeven wat zij allemaal met mij doet, hoe we elkaar hebben ontmoet, onze eerste kus en dat ik zo enorm trots was dat zij in mij een waardige stiefvader voor haar zoontje van 3 vond. We hadden net een huis gekocht en waren bezig om samen zwanger te worden. Deze brief heeft mij helemaal niets geholpen, al blijf ik er bij dat het voor mij toen wel de juiste keus is geweest. Helaas was haar enige reactie op mijn brief " ik kan hier niets mee " Nu zijn we inmiddels al 10 maanden verder na onze relatiebreuk en een kort geding aangespannen om mij uit (mijn ouderlijk) huis te zetten verder. Deze heeft ze trouwens verloren. Maar het contact is tot op een dramatisch dieptepunt gekomen. Ik word genegeerd en zwart gemaakt bij mijn zogenaamde vrienden, die allemaal voor haar gekozen hebben. Ze haat mij en walgt van mij..

Ik wil niet zeggen dat dit allemaal mede veroorzaakt is door het schrijven van een brief, maar het heeft mijn kwetsbaarheid wel vergroot en als gevolg daar van een diepe bres geslagen in mijn zelfvertrouwen. Langzamerhand krabbel ik weer op en het enige wat ons nu nog bindt is het verkopen van ons huis. En toch denk ik nog steeds het goede van haar te kunnen zien. Ja naief ben ik blijkbaar nog steeds want voor mijzelf heb ik de hoop nog niet opgegeven, terwijl elk normaal en helder denkend mens dit al lang geleden zou hebben gedaan. Ik weet niet waarom, maar soms kom je een persoon in je leven tegen waarvan je dacht dat het je true love is, alleen komt het maar van één kant.

Sorry dat ik mijn verhaal wat uitgeweid heb en er ook een stuk van mijzelf in heb verwerkt. Hopelijk neem je mij niet kwalijk, ik wil zeker je emotionele gevoelens niet negeren, maar zie erg veel overeenkomsten in jouw en mijn liefdesverdriet...

afbeelding van CJ100

Geen sorry zeggen, ik vind

Geen sorry zeggen, ik vind het juist fijn dat je reageert en je verhaal wil vertellen.

Jou verhaal lijkt me ook heel moeilijk, jij bent mij in dit verhaal.
Bij mij is het dan wel zo dat niks ons nog bindt, we hebben geen huis of iets samen verder behalve nu de zwangerschap en daarom is hij denk ik ook zo boos erover geworden dit past natuurlijk niet in zijn nieuwe vrijheid leven. Aan de andere kant is zijn contact niet negatief en komt soms ook van hem maar ik weet dus niet zeker of dat gemeend is of voor de abortus

afbeelding van crushed

Veel mensen hier begrijpen je helemaal

Beste CJ100,

Wat je vertelt, de behoefte om ervoor te gaan, alles gedaan te willen hebben om je later zeker niets te kunnen verwijten is volgens mij een gevoel wat veel mensen hier ook hebben of hebben gehad.

Mijn relatie (13 jaar) is nu net meer dan een maand uit, en ik doe precies hetzelfde als jij beschrijft. Ik heb haar niet meer gezien sinds ze weg ging, maar ik heb nog steeds de behoefte om naar haar te schrijven, mailen, whatsappen. Om maar uit te leggen wat ik denk in te zien als punten die ik moet/kan verbeteren, zaken uitleggen die ze misschien verkeerd opgevat heeft, maar vooral met de bedoeling om haar weer aan ons te laten denken.
Soms weet ik heel goed dat ik dit niet meer moet doen, maar vaak kan ik het niet tegenhouden want stel nu eens dat ik later te horen krijg dat als ik ... gedaan zou hebben, dat het dan misschien wel nog goed was gekomen.

Ik kan je niet vertellen wat je moet doen, maar ik ben het wel geheel eens met een van de vorige reacties: Doe wat je hart je ingeeft, in principe weten we allemaal dat het niet zo moet zijn dat we zo hard ons best moeten doen (het moet van twee kanten komen), maar het gevoel wil ook een uitweg en soms is dat tegen beter weten in toch zo'n brief schrijven.
Ergens moeten we natuurlijk onszelf in de hand krijgen en het niet meer doen (als blijkt dat het niet werkt), maar dat komt met de tijd en waarschijnlijk vallen we soms terug en maken we zo nu en dan toch weer een fout.

Heel veel succes toegewenst!

afbeelding van CJ100

Je begrijpt mij dus erg goed,

Je begrijpt mij dus erg goed, als ik u verhaal lees.
Ja als ik mijn hart volg dan doe ik het, doe er ik er alles aan. Dan heb ik het in ieder geval geprobeerd maar of het de juiste keus is daar twijfel ik nu over...
Gister kwam ik hem per toeval tegen, dan slaat mijn hart over en het liefst zou ik de auto keren en er achteraan gaan om hem vertellen hoe blij ik ben hem te zien maar dat zou niet goed zijn...