Zelfs klonen maken niet dezelfde dingen mee. Van eeneiige tweelingen lopen de levens ook niet precies hetzelfde, tenslotte.

Toch denk ik dat je in het algemeen wel kunt zeggen dat liefdesverdriet over gaat, als je bereid bent om er afscheid van te nemen. Als je door blijft leven en bereid bent om te doen wat nodig is om erover te raken (bijvoorbeeld hulp zoeken), dan vermoed ik dat er uiteindelijk zelfs in de zwaarste gevallen verbetering zit.

Maar 'bereid zijn' en 'echt willen' zijn misschien ook wel dingen waar je geen invloed op hebt. Het raakt een beetje aan de filosofische vraag of er wel zoiets als een vrije wil bestaat (ik ben geneigd te denken van niet). Sommige mensen zijn misschien gepredisponeerd om bij de pakken neer te zitten. Als je die mensen als hopeloos geval aan de kant schuift, dan kun je voor de rest jubelen over hoe liefdesverdriet overgaat (voor alle mensen die het verdienen, omdat ze sterk zijn). Maar dan kies je er dus voor om te negeren dat het op een fundamenteel niveau oneerlijk verdeeld is in de wereld.

Ik denk dat het verstandig is om die oneerlijkheid in het dagelijks leven een beetje te negeren, trouwens, anders is er geen lol meer aan. Daarom denk ik dat het ook gewoon cool is dat zwaluw haar goede nieuws en haar bemoedigende woorden hier opschrijft. Jouw ontnuchterende kanttekening is misschien een wat al te koude douche.

Maar soms is het wel fijn om er even bij stil te staan dat we allemaal moeten roeien met de riemen die we hebben. Dan gaat een gelukkig mens tenminste niet naast zijn schoenen lopen en denken dat hij het allemaal aan zichzelf te danken heeft.

Maar goed, dat heeft allemaal niet met zwaluws post te maken. Dat is gewoon goed nieuws en dat is iets wat we hier ook kunnen gebruiken, toch? Ik ben blij voor zwaluw. (En ik voel met haar mee. Volgens mij heeft haar opperwezen mij ook op zijn mailinglijst van zegeningen staan. Ik ben volkomen verbijsterd van verliefdheid, dezer dagen.)