Laat ik dan uiteindelijk toch maar mijn verhaal een keer doen...

De afgelopen 5 jaar heb ik hier meerdere keren rondgestruind na liefdesverdriet. Echter is deze keer voor mij echt het hoogtepunt omdat ik ditmaal het meisje trof die naar mijn idee echt de ware was...

Via een datingsite heb ik haar 2 jaar geleden leren kennen, ze is Parisienne, en ondanks de afstand was ik direct verkocht. Ze was mooi, lief, slim, puur en had alles waar ik naar op zoek was. We hebben in het begin veel contact gehouden via msn, email en telefoon, en ze had een abonnement genomen voor 7 euro per maand om gratis met mij te kunnen bellen. Na een aantal maanden intensief te hebben gesproken wilde ik haar in het echt ontmoeten. We hebben een datum geprikt en afgesproken om een week met elkaar in Parijs door te brengen.

We hebben in die week zoveel leuke dingen samen gedaan en het klikte op alle vlakken supergoed. Na een maand of twee is ze naar Nederland gekomen om Kerst te vieren samen. Ook dit was een groot succes en we besloten dat het nu toch echt serieus was.

Om een lang verhaal kort te maken; we hebben elkaar sindsdien meerdere malen bezocht, om de 4 á 5 weken en uiteindelijk waren we beiden op zoek naar een baan voor haar in Nederland, danwel voor mij in Parijs. Uiteindelijk heeft ze een goede baan weten te krijgen hier waar ze met haar Frans goed uit de voeten kon. Dit betekende dat ze in maart van dit jaar bij me is komen wonen.

Het is lastig om uit te leggen maar dit is het moment waar het eigenlijk allemaal mis ging, met name door mijn toedoen. Natuurlijk was het een grote stap om van elkaar iedere 4/5 weken te zien, te gaan naar 24 uur per dag bij elkaar te zijn. Dit is ook waar mijn probleem omhoog kwam, hetgeen ik in het verleden meerdere malen heb meegemaakt. Ik heb een bepaald soort van destructrief gedrag, wat betekent dat ik het enthousiasme en de energie laat varen op het moment dat ik "de buit binnen heb". Op het moment dat ik weet wat ik heb, slaat bij mij het nonchalansme toe; ik doe mijn eigen dingen, geef weinig speciale aandacht meer aan degene die ik voor me heb gewonnen en ben het grootste deel van de tijd geirriteerd wanneer er dingen van mij worden verlangd of verwacht, als ik daar op dat moment geen trek in heb.

Juist in een relatie is het belangrijk dat je geeft en neemt, en dingen doet waar je misschien in eerste instantie zelf eigenlijk helemaal geen zin in hebt maar waar je de ander mee tevreden stelt. Zoals bijvoorbeeld naar de stad gaan op zaterdagmorgen, winkelen, een stukje lopen in het bos, naar de film gaan etcetera. Terwijl ik in het weekend juist dacht van: "Nu is het weekend, de werkweek zit erop en ik ga lekker relaxen, een beetje tv kijken, xboxen, een biertje drinken en een joint erbij, voor de rest van de dag doe ik waar ik zin in heb. Waar zij zin in heeft kan altijd later nog wel..." Daarbovenop komt nog dat ik zeer geirriteerd kon raken wanneer zij het daar niet mee eens was. Dit meisje heeft huis en haard verlaten voor mij, ze was zo ontzettend gek op mij om dat te doen en ik ben daar totaal verkeerd mee omgesprongen.

Waarom besefte ik niet dat ik het lot uit de loterij had, aangezien ik in eerste instantie niet op Nederlandse vrouwen val, en ze daarnaast ook nog eens puur en vol overgave voor mij ging. Ze is zeer aantrekkelijk om te zien en ze ging voor 100% voor mij. En toch dacht ik, toen het allemaal geregeld was: "Zo, dat is voor elkaar, nu kan ik weer lekker mijn eigen ding doen" Ze heeft gesnakt naar aandacht en ze heeft mij zoveel kansen gegeven, na momenten dat ik haar zwaar teleurgesteld heb.

Het stomme is dat ik me dit soort dingen pas realizeer wanneer het te laat is. Toen het minder ging tussen ons heb ik de stomme fout gemaakt door een account aan te maken op een datingsite. Daar heb ik voor de lol, en dat meen ik serieus, gechat met een meisje uit Engeland. Nooit had ik de intentie om daar iets mee te doen, het was uit verveling, uit gebrek aan aandacht. Terwijl ik op hetzelfde moment besefte dat ik het meisje van mijn dromen al in mijn bed had liggen. Waarom ik het gedaan heb, weet ik nog steeds niet...en als je dit leest zal het waarschijnlijk ook nergens op slaan, en dat doet het ook niet.

In ieder geval, ze is hier achtergekomen. Op een dag kwam ik thuis van mijn werk en zag haar met tranen achter mijn beeldscherm zitten, met de datingsite voor haar neus. Ze was zo ontzettend gekrenkd, teleurgesteld en vroeg me met totale onbegrip in haar ogen: "Waarom doe je dit, waarom heb je dit gedaan?" Dit sloeg vervolgens over in pure onmacht; alles wat er op tafel stond en in haar buurt was in aan stukken gesmeten en ze zat uiteindelijk diep gekwetst snikkend op de grond. Dit is iets wat ik nooit zal vergeten, omdat die datingsite voor mij niets betekende en ik er al een slecht gevoel over had omdat het juist weer beter ging tussen ons.

Ze is vervolgens de volgende nacht naar een hotel gegaan en heeft daarna wat spullen van haar opgehaald en is bij een vrouwelijke collega gaan slapen. Toen ze in het hotel was heb ik haar nog een boeket laten bezorgen met een kaartje erbij en daarna, toen ze bij haar collega was, een mail gestuurd waarin ik mijn gevoelens op papier heb gezet. Na het hotel en voor het verblijf bij de collega, sprak ik haar nog over de telefoon en ze liet me weten een grote klootzak te zijn, de grootste die op deze aardkloot rondloopt en dat ze me haatte. Daarnaast zei ze me dat ik er niet op hoefde te rekenen dat er ooit nog iets zou zijn tussen ons omdat ze zo ontzettend genoeg van me had.

Op dat moment besefte ik dat ik weer, net als de voorgaande relaties van de afgelopen 10 jaar, hetgeen ik zo lief had, kwijt was. En vergeleken met voorgaande meisjes was zij toch echt de hoofdprijs... Die dag liet ze me ook weten dus wat spullen te komen halen en te blijven slapen bij haar collega. Dit was een moeilijk moment, maar ik probeerde me zo meegaand mogelijk op te stellen. Helpen met inpakken wilde ze natuurlijk niet, want nee dat kon ze zelf wel alleen.

De twee nachten daarna en dagen op mijn werk waren een hel. Vooral ook omdat ik in de sales werkzaam ben en continu bedrijven moet benaderen om hen met enthousiasme te interessen voor uiteenlopende zaken. Als donderslag bij heldere hemel kwam er een emailbericht van haar.. In eerste instantie was ik bang om nogmaals een bevestiging te krijgen van hetgeen ze me reeds had verteld en las snel door de regels heen. Toen bleek dat ze vond dat ik het eigenlijk niet verdiende maar me toch duidelijk wilde maken dat ze me miste. Ik had haar vertrouwen beschaamd en ze wilde me laten weten dat ze diep was gekwetst. Verder vertelde ze me dat de verhuizing naar Nederland één van de grootste stappen was geweest die ze in haar leven had gemaakt, en dat ze dit puur en alleen om mij had gedaan. Ze benadrukte dat haar vertrouwen in mij weg was en dat ik dat terug moest zien te winnen. Daarnaast zei ze dat twee mensen in een relatie ervoor moeten zorgen dat, wanneer er ontevredenheden en problemen zijn waar je mee zit, je daar over moet spreken en samen tot een oplossing moet komen. Ze wilde me nog een kans geven en ik was op dat moment ontzettend gelukkig en er viel een enorme last van mijn schouders.

Twee dagen later waren we weer samen en heb ik mijn best gedaan om mijn enthousiasme en liefde voor haar te tonen. Toch kwam zo nu en dan mijn negatieve eigenschap qua nonchalansme etcetera weer omhoog. Na drie weken kwam ik erachter dat ze naar een eigen appartement op zoek was. Dit is vrij snel gegaan en uiteindelijk heeft ze me het geheel opgebiecht. Dit gebeurde toen ze me vroeg om samen naar de bank te gaan om wat zaken te regelen betreffende haar nieuwe pinpas. Ik voelde al nattigheid toen ze niet wilde dat ik, na een tijdje samen in de wachtruimte te hebben gewacht, met haar meeging naar de balie. Toen ik haar daarna buiten vroeg waarom ze 2000 euro cash op had genomen, zei ze dat ze dit op een spaarrekening wilde zetten. Natuurlijk ben ik niet op mijn achterhoofd gevallen en geloofde dit niet. Uiteindelijk vertelde ze me dat dit natuurlijk niet waar was en dat ze dit geld nodig had om haar nieuwe appartement via een woningstichting te betalen.

Uiteraard was ik erg verdrietig en kon dit bericht niet bevatten. We zijn vervolgens naar een cafe gegaan waar ze me liet weten dat ze dit echt wilde en nodig had. Ze kon gewoon niet meer met mij in één huis leven en had een plekje nodig voor zichzelf. Aan het tafeltje van het cafe vertelde ze me dit in tranen en liet me weten dat dit uiteindelijk misschien echt beter zou zijn voor de relatie. Natuurlijk, gezien mijn stomme domme eigenwijze ego, kon ik hier niet direct in meegaan maar hebben we vervolgens samen wel in een ander cafe de voetbalwedstrijd gekeken, waar ze dicht tegen me aankroop.

Dit is nu 3 weken geleden en afgelopen weekend is ze in haar nieuwe plek ingetrokken en hebben we een groot deel van haar spullen verhuisd. Daarmee kom ik direct tot de huidige situatie; ze is blij om haar eigen plek te hebben en vindt het eigenlijk maar beter zo. Ze heeft me laten weten, ondanks dat ze 3 dagen geleden nog wat anders zei, dat ze niet verder met me wil. Het plan was om de eerste week van augustus samen naar Zuid Frankrijk te gaan met haar ouders, de tickets zijn al gekocht. Toch liet ze me weten dat ze "gewoon alleen gaat" en ze dit niet meer wil en rust en tijd nodig heeft.

Op de dag van de WK finale was ik hierdoor zo ontzettend verdrietig en hulpeloos dat ik na een x aantal biertjes in slaap ben gevallen, om vervolgens om 2 uur 's nachts wakker te worden, wetende dat ik de wedstrijd had gemist. Toen ik opstond voelde ik me zo raar, me realizerend wat de huidige situatie is en dat ik ook nog eens de finale had gemist waar ik (samen met haar) erg naar had uitgekeken, en die ze uiteindelijk toch liever zelf keek in haar nieuwe appartement. Vervolgens heb ik pen en papier gepakt en opgeschreven wat ik voor haar voel, hoeveel spijt ik heb en hoeveel ik besef wat ik heb verkloot. Deze brief heb ik de volgende ochtend bij haar in de bus gedaan en haar daarna ook een mail gestuurd. Hier komt ook weer één van mijn negatieve eigenschappen omhoog... wanneer het te laat is dan weet ik niet van ophouden. Ondanks dat ze me heeft laten weten rust en tijd nodig te hebben, blijf ik contact zoeken. En wanneer ik contact zoek, in de vorm van een brief of email, dan verwacht ik daar natuurlijk ook een reactie op. Waarschijnlijk voel je het al aankomen; die kreeg ik niet.

Het was inmiddels 8 uur in de avond en nog steeds niks gehoord. Dus ik kon er niet meer tegen en heb de trein gepakt (ze woont ongeveer 20 minuten bij mij vandaan met de trein). Daar trof ik haar thuis en we hebben kort met elkaar gepraat, de brief (met kaartje) was opengemaakt maar nog niet gelezen, de email wel. Ze maakte me wederom duidelijk dat ze dit niet meer wil en dat ze van me houdt maar het zo vaak heeft geprobeerd, dat ze er nu geen heil meer in ziet.

Misschien stom, maar ik heb me ontzettend laten kennen, ik heb lopen janken daar op haar bed en haar in feite bijna gesmeekt om me nog één laatste kans te geven. Koeltjes staarde ze voor zich uit en toen ik het huis verliet in tranen wilde ze me nog vastpakken maar dat kon ik op dat moment niet. Mij eerst vertellen dat het klaar is om me dan vervolgens aan te halen...daar bedankte ik voor. Toen ben ik vlakbij haar huis bij het water gaan zitten en heb een biertje opengetrokken en haar weer gebeld.
Stom natuurlijk, want wat voor nieuwe informatie kan je verwachten... helemaal niks uiteraard...

En daar zit ik nu... verslagen, mezelf hatend voor wat ik heb laten gaan en me realizerend hoe ik het heb verkloot! Zo'n mooi, lief en integer meisje die voor de volle 100% voor mij ging en haar land, vrienden en familie heeft achtergelaten voor mij.

Mensen zeggen me dat ik haar met rust moet laten, geen contact moet opnemen en proberen de dag door te komen met mijn eigen zaken. Maar dat is zo ontzettend moeilijk! Vanmorgen heb ik haar gebeld en gezegd dat ze er waarschijnlijk misschien gek van wordt dat ik haar niet met rust laat... Haar antwoord was: "But?" /"Maar" ?? En dat doet natuurlijk ook weer pijn... alles wat ik probeer richting haar maakt hetgeen ik voel alleen maar erger..

Nog een laatste ding en dan zal ik stoppen met mijn ellenlange drama te verkondigen. Eergisteren heb ik haar aangesproken op het feit dat ze me aan de telefoon, ondanks dat ze geen relatie meer wil, me nog steeds aanspreekt met Cheri (liefje in het Frans) of Baby.. Het antwoord was dat dit een gewoonte is geworden voor haar en dat we hieraan gewend zijn. Verder vertelde ze me dat als ik dit niet meer wil, ze er rekening mee zou houden om dit niet meer te doen. Echter gebeurde het vanmorgen weer toen ik haar belde: "I really have to get ready go to work now, baby"... Maargoed dat zijn kleine details waar je op let als je in deze klotesituatie zit.

Wat kan ik nu nog doen...? Ik weet het niet. Waarschijnlijk proberen om haar zoveel mogelijk met rust te laten en proberen geen contact te zoeken. Het gevoel van binnen dat ik het zo ontzettend verpest heb met een meisje die op alle fronten perfect is voor mij, met wie ik een toekomst had kunnen opbouwen en de rest van mn leven had kunnen delen, maakt me gek en verscheurd me van binnen.

Geen flauw idee hoe ik nu verder moet met mijn leven. "Er zijn meer vissen in de zee" "Met de tijd slijt het allemaal wel" Flikker op! Dat is niet waar ik vrede mee kan hebben.. Ik heb nergens meer zin in, voor mij is er geen ander. Ze was de mijne en dat had nu nog steeds zo kunnen zijn, als ik het niet zo ontzettend naar de vernieling had geholpen, naar haar had geluisterd, en had gedaan wat "ieder normaal mens" doet in een relatie met iemand op wie hij of zij zo vreselijk gek is...

The End

(Kyteman "Sorry")