En het ergste is dat je je zoon bijna niet ziet. Een stuk of 8 keer sinds februari. En gelijk iemand die je rol overneemt. Zoiets krijg je toch niet verwerkt.

Stalk gedrag is heel erg vervelend. Dat heb ik ook meegemaakt ik moest altijd achterom kijken, het was gewoon eng. Dat gevoel zit er nog steeds in. Hier had ik er ook last van het is wel traumatiserend.

Eerst heel veel sterkte gewenst!!! Ik snap dat jij erg van slag bent. En zij zet heel zware middelen in om helemaal los van jou te komen. En dat gaat heel erg te koste van jou!!!! Van jouw leven, jouw huis, jouw contact met je zoon. En daar moet jij je allemaal tegen wapenen.... Jezelf op de been houden.

Ik denk dat jij daar andere mensen bij nodig hebt. Vrienden, familie, collega's. Waarmee je hierover kunt praten. Zodat je zelf weer wat perspectief krijgt, en wat afstand krijgt. Want als ik lees dat jij vast komt te zitten voor stalking, dan denk ik: Oeioeioei..... pas een beetje op daarmee, he. Ik snap de emotie er achter heel goed, waarschijnlijk snappen we die allemaal wel. Maar je moet oppassen met dat soort gedrag. Het werkt averechts. Het keert zich tegen je. Je bereikt erdoor niet wat je wilt bereiken. Komt vaak voort uit een soort paniek, of onrust, maar is vaak niet goed!!!! Daarom denk ik dat jij vrienden nodig hebt, Steun nodig hebt. Zodat je wat meer afstand krijgt, en beter kunt nadenken over wat je volgende stapjes zijn. Contact met je zoon. Huisvesting.... Leven op orde...... Krijg dat weer op orde. En ga dan pas weer proberen te snappen wat er met je ex aan de hand is.....

Rust zoeken, afstand zoeken, perspectief zoeken.... Hoe moeilijk dat ook is.....

Sterkte!!!!
Waterman

Heftig verhaal en ik snap dat bij jou de onmacht je wanhopig maakt.
Toch moet je juist voor je zoon (en je eigen kansen bij eventuele rechtzaken om bezoekregelingen) zorgen dat je alles op een rijtje houdt.
Ga inderdaad omdenken en ga positiviteit halen uit de kleinste dingen.
De zonnestralen, het gras en de vogels. Oftewel, de dingen die er altijd zijn en waar je situatie geen invloed op heeft.
Het feit dat je nu in de ziektewet zit snap ik heel goed, alleen ik vrees dat je het jezelf moeilijker maakt door alleen maar thuis te zitten kniezen.
De regelmaat van je werk geeft je een stabiele factor in je leven, die er verder even niet is.
En tegelijkertijd geeft het je afleiding die je keihard nodig hebt nu, om hier doorheen te komen.

Heel je leven is verandert... Niet alleen als vader maar ook als vrijgezelle man wat je nooit geweest bent in dat opzicht. Of in elk geval de afgelopen 18 jaar niet.
Probeer uit je zoon de motivatie te halen om dingen op te pakken.
En probeer stukje bij beetje dingen weer op de rit te zetten.
Dit kost tijd en enorm veel energie en moeite, maar gaat uiteindelijk veel energie opleveren, die je weer in de leuke dingen van het leven kunt stoppen.

Het leven is te kort om je lang ellendig te voelen, en te kostbaar om niet meer mee door te willen.

Hou vast, want het wordt echt minder, ook al denk je nu van niet....

Sterkte! En ik vind het top dat je zoveel van je zoon houdt... Er zijn genoeg vaders die zelfs 2 weekse bezoekregeling al teveel gedoe vinden....