Hallo lieve mensen hier.
ook ik zou graag mijn verhaal willen doen. Zit al dagen hier jullie verhalen te lezen, en ik kom er niet goed uit.
Ik ben een moeder van 2 Kids 9 en 13. Ben na 16 jaar samen te zijn geweest met hun vader 7 jaar geleden gescheiden. Daarna leerde ik voor mijn gevoel de liefde van mijn liefde kennen, ik had het super fijn samen met hem, voelde me een prinses, maar buiten het zo kunnen genieten samen, had het ook een donkere kant, met steeds en veel verdriet. We zijn ( te) snel gaan samen wonen, we zouden trouwen na een jaar, maar 3 maanden van te voren liet hij me voor de eerste x zitten.
Ik was er kapot van, trouwjurk alles was klaar en geregeld en heb als alleen mogen afzeggen. Hij vond de verantwoordelijkheid voor mijn 2 Kids teveel, terwijl hij zelf ook 2 Kids heeft. Hij is toen ergens anders gaan wonen. Zijn gaan latten, maar dat vond ik lastig. Hij bepaalde wanneer hij kwam, hoelang en het liep weer fout. De 5 jaar daarna, is hij verschillende keren weg gegaan, altijd gaf hij mij de schuld, dan deed ik zus, dan deed ik zo, en iedere keer was ik super verdrietig en wilde ik hem alleen maar terug. Hij wilde in eerste instantie nooit praaten, negeerde en blokkeerde me. Julie willen niet weten wat ik van gekkigheid niet allemaal gedaan heb, het was Nog net geen stalken. .maar hij kwam wel altijd terug, soms na 2 weken, soms 6 weken, soms had hij in die tijd zelfs al een ander. ..een paar jaar geleden had hij zelfs zijn huur op gezegd om weer hier te komen wonen, maar nadat ik weer eens wat fout had gedaan in zijn ogen heeft hij zijn huis alsnog weer aangehouden. Wat ik dan fout doe?? Ik mag geen mens zijn. Als ik een baaldag heb en me eens enigszins op hem afreageer , vertrekt hij. Zijn de kids eens vervelend vertrekt hij, geef ik aan iets niet leuk van hem te vinden, vertrekt hij..keer op keer... Ik kan de keren niet meer op 2 handen tellen. 3,5 maand geleden vond hij me weer " lastig" en vertrok weer. Zei dat hij de dag erna terug zou komen, maar kwam niet, ook niet de eerste keer. Daarna heeft hij me genegeerd. Na 2 weken toch weer contact. Ik was toch ook zijn ware liefde, wilde er samen over praten..paar avonden ad telefoon gesproken en zou een week later komen praten. 5 minuten voor hij zou komen stuurde hij dat hij toch niet kwam..... Hij dacht dat het nooit zou veranderen. ............. Ik ben zo boos geweest. ..verdrietig. ..een paar weken later had hij al een nieuwe vriendin. ...met 3 kids!! Dat was de laatste klap. Iedereen in mijn omgeving zegt dat ik blij moet zijn dat hij weg is. Dat ik God moet bidden dat hij aub niet meer terug komt.. Omdat ik er kapot aan ga, en zo voel ik me. ..gesloopt! Ik heb de eerste weken alleen maar gehuild, kids naar school, ik terug in bed, koken voor hun, ik kreeg geen hap Door mijn keel. .. als collega was ik ook niks waard, had nachtmerries, moest huilen Tot ik moest overgeven. ..het is nu 14 weken later.....maar het slijt niet.... De eerste heftigheid is wel weg.
Maar denk Nog De hele dag aan hem, ergens hoop ik nog altijd dat hij terug komt. .. Ja heel erg... Ik weet het. .. ben bang om alleen te blijven, bang dat hij echt mijn ware was...en dan?
Ik heb nog nergens zin, doe alleen wat moet and thats it.... Ik ben vandaag 40 geworden... Zou dat eigenlijk met hem in Parijs vieren.... dus heb niks gevierd! !!
Hoe krijg ik mezelf weer op de rit, hoe kan ik weer genieten en hoe moet ik verder? ?
Morgen ga ik weer na de rouw mevrouw, zoals iemand dit hier zo mooi noemt.... Ik denk dat het nooit meer beter word. ...