juli 2010.
Na een pijnlijke confrontatie met mijn vriend besluiten we dat het niet verder kan op deze manier. We hebben tijd en ruimte nodig voor onszelf. Hij trekt voorlopig terug in bij zijn ouders en we hebben een aantal gezellige "dates". Toch slagen we erin om weer ruzie te krijgen. Na erover gebabbeld te hebben, hebben we samen besloten dat we alle contact even moeten vermijden om na te denken over onze relatie. Ik vertrek op reis voor 3 weken. We zondigen en zenden wel nog smsjes en af en toe bellen of mailen we. Alles gaat goed, we denken in dezelfde richting. Ik besef dat ik de rest van mijn leven bij mijn fantastische vent wil blijven en alles wil doen om dit te doen slagen.

1 sept 2010
Ik kom terug van de reis en mijn vriend eindigt onze relatie zonder verdere uitleg. Na 2 dagen stilte komt hij langs en we babbelen erover. Een paar dagen daarna besluiten we dat we het niet mogen opgeven.

13 sept 2010
Na een week terug samen te zijn kom ik terug thuis om een briefje te vinden dat het toch niet zal lukken. Mijn wereld stort in en ik ben niet meer te troosten. ongelooflijk hoe gekwetst ik was!! Ik begon al snel te doen wat zovelen doen: veel bellen nr hem en smsjes sturen om uitleg te krijgen en toch maar contact te hebben met hem. Ongeveer een weekje later komt hij bij mij thuis om wat spullen op te halen. Na een week niet eten en slapen zag ik er natuurlijk belabberd uit maar kom . Hij vertelde mij dat hij een ander had!!! Alweer ontplofte een bom in mijn gezicht. Ik begon te hyperventileren en heb sindsdien frequent last van angstaanvallen. Blijkbaar is hij (3dagen!!!) na onze breuk uitgeweest en behoorlijk zat met een meisje nr huis gegaan. En nu zijn ze een koppel??? Is dit een rebound? Ze is mijn tegenpool, helemaal ander type meisje! Iedereen (onze gezamenlijke vrienden) zegt dat dit niet kan blijven duren tussen die twee, maar ik weet het niet...mijn ex is niet het type vent dat one-night stands doet of korte relaties heeft. Dus ik denk dat hij ondertussen echt gevoelens heeft voor haar...ik heb het gevoel dat onze relatie al overschreven wordt met een nieuwe.
Ik dacht dat het gedacht pijnlijk was, maar ik ben ze al in de bar tegengekomen...een gevoel dat ik nooit meer wil ervaren...daar stond ze...met mijn vent, ik vond het niet eerlijk en ik kon het niet geloven. Hoe kon hij me dit aandoen???
De volgende week heb ik me gestort op alle gevoelens, woede, verdriet, paniek, je noemt het maar. Hoop was er ook één van. Al snel begon ik sites te zoeken met tips om je ex terug te winnen. Ik vond het belachelijk van mezelf, maar ik kon het niet tegenhouden, en ze gaven me een beter gevoel. Maar tergelijkertijd vond ik dat ik geen hoop mag koesteren om meer pijn te voorkomen. Ik kon het niet tegenhouden, ik denk dat hoop er nu eenmaal gewoon bijhoort. Een deel van het verwerkingspreoces. Het is tenslotte geen knopje dat je aan/uit kan zetten...
Volgens de site mag je ineens géén contact meer hebben. Dat zou moeilijk worden, want m'n ex en ik hebben dezelfde vrienden. Toch ging ik de uitdaging aan. Inmiddels heb ik 2 weken geen contact meer met hem. En nu ben ik blij dat ik die onnozele site heb gelezen. Ik voel eindelijk aan mezelf dat ik begonnen ben met het verwerkingsproces. Mijn gevoelens hebben niet meer constant de overhand. Ik begon ermee in de hoop mijn ex terug te winnen, maar misschien zal het me gewoon helpen om verder te gaan met m'n leven.
Ik mis hem nog in alles wat ik doe. En dat zal ook altijd zo blijven op één of andere manier. Maar ik zal al blij zijn als ik hem mis zonder alle pijn die ermee gepaard gaat. En toch is er nog dat sprankeltje hoop dat ik niet WIL loslaten... hij is nog steeds de mooiste mens (vanbinnen en buiten) die ik ooit heb tegengekomen, en ik ben er nog steeds van overtuigd dat wij samen passen.
Ik vind het ongelooflijk mooi hoe liefde in elkaar zit. Ik ben héél hard gekwetst geweest, en mijn ex is zeer onredelijk geweest en er zijn harde woorden gevallen, maar m'n liefde blijft even groot en onvoorwaardelijk. Jammer dat ik nu die grote liefde voor hem moet doen sterven....