Ik weet niet eens waar ik moet beginnen maar ik hoop dat jullie mij echt kunnen helpen ik ben zo radeloos... het zal een hele lange tekst worden omdat ik niet eens weet hoe ik dit allemaal moet verwoorden. Mijn relatie van 6 jaar is 4 November 2014 beëindigd door mijn vriend. Wij waren verloofd en waren twee handen op één buik. Ik heb nog nooit zo mijzelf kunnen zijn met alles wie ik was en deed met deze man. Hij is 40 en ik ben 29. verschil in leeftijd merkte wij niet. We deden alles samen en hadden vrijwel de zelfde interesse. We lieten elkaar vrij in wat we leuk vonden maar toonde ook interesse in elkaar. Ik heb hem leren kennen op de sport school ik werkte daar al een aantal jaar en gaf les. Zelf was hij mij nooit opgevallen. Toen ineens sloeg de vonk over hij ging mijn lessen volgen ect ect. We raakte in contact ik zelf wilde geen relatie omdat ik er genoeg van had. (ex die vreemdgaan enz enz) de eerste keer dat hij me dan ook mee uit vroeg sloeg ik af, geen zin en ik stond niet te wachten op weer iemand die mij zal kwetsen. toch hield hij vol, we bleven in contact en van het één kwam het ander. Alles rustig aan lekker eten wat praten enz enz.. daaruit kwam ook dat hij een relatie van 10 jaar heeft gehad maar dat zo goed als voorbij was (geen intimiteit ect ect van haar kant) Zo heeft hij iemand anders leren kennen ook via de sportschool waarbij hij 4 jaar was. Hij verliet zijn relatie van 10 jaar. Degene met wie hij 4 jaar was (Zij verliet hem) De liefde was over voor haar. Hij vond haar nog steeds leuk maar zij niet meer. Nu 4 a 5 maanden erna leert hij mij kennen. Ik was daar bang voor, ik dacht als je zo kort een relatie hebt verbroken ben ik dan niet misschien die opvulling voor jou leegte? Toch kon ik mijn gevoel niet naar hem verdringen ik heb hem dan ook wel gevraagd of dat het geval was. Ik wilde namelijk geen opvulling zijn voor zijn eenzaamheid. hij zei als dit niet goed voelde dan begon hij hier niet aan, voor mij voelt dit goed. We hadden veel gepraat en kregen een relatie. ondanks mijn onzekerheid leerde ik een andere kant van een relatie kennen. vertrouwen, liefde je weet wel.

De eerste tijd was super. Ik werd steeds meer open met mijn gevoel. Ik kon me hart luchten hij wilde praten over vanalles en nog wat. Mijn onzekerheid werd minder enz enz. Naar een tijd hadden we wel eens een discussie, normaal, wie heeft dat niet maar ik schrok er wel van. Ik kon soms terug kruipen in mijn schulp en de onzekerheid kwam weer naar boven. Na goed, ik merkte dat hij er daarom ook steeds minder zijn best deed om het te proberen, praten enz.. Daar schrok ik weer van en besefte dat ik dit niet wil we waren immers nog steeds met elkaar en buiten onze communicatie ging het super. Sex, liefde, hij was echt goed voor mij en alles wat daarbij hoort. Toen kwam het gedeelte over zijn ouders. Beide dronken zijn vader meer dan zijn moeder en hij wist niet of hij mij wel wilde voorstellen aan hun. Ik vertelde dat ik hun toch die kans wilde geven ik ben namelijk iemand die zich wel kon aanpassen. We zijn toen één keer op bezoek geweest en dat liep slecht af. Thuis gekomen sloeg hij nog een gat in de deur uit frustratie. ik heb hem toen gezegd dat hij dat niet moest doen maar gewoon erover moest praten met mij. Hij had hier ontzettende moeite mee en ik stelde voor dat hij met iemand ging praten. Er kwam toen naar boven dat hij vlak voor onze relatie dit ook had gedaan maar er uit was gekomen dat er niets met hem was, Hij wilde zijn ouders veranderen maar dat ging niet.

We hebben toen zeker 3 jaar geen contact gehad, zijn vader belde hem soms dronken op waardoor je zag dat hij erg boos hierom kon worden, Begrijpelijk. Echter kregen mijn vriend en ik ook wel eens vaker ruzie, niet omdat wat met zijn ouders gebeurde maar omdat het leek alsof hij steeds minder zin had om een discussie goed uit te praten. Hij zei al naar één gesprek is het goed voor mij, maar voor mij voelde dat niet zo, ik dacht dit is vast een mannen ding. Ik raakte me baan kwijt naar een tijdje, de sport werd mij teveel en ik kwam thuis te zitten. Ik kwam terecht in een emotioneel spiraal. geen zin in iets, huilen onzekerheid enz. het heeft me veel moeite gekost om weer werk te krijgen, maar merkte dat dit ook invloed had op onze relatie. ik voelde me minderwaardig ik wilde net zo verdienen als hem. Hij heeft een goede baan en verdient goed, ik wilde helpen hiermee maar ik had niet veel. Hij vertelde mij altijd dat dat niks uit maakte, dat ik zo niet moest denken het was nu éénmaal niet zo en dat vond hij helemaal niet erg.

éénmaal mijn baan op gepakt ging het wat beter. echter toen ik stopte op de sportschool ging mijn vriend ook niet meer zoveel sporten. Hij kwam wat kilo's aan en dat vond hij erg. Het was ook zijn werk waar hij alles om geeft. hij klaagde wel eens dat hij het jammer vond dat ik geen les meer gaf, maar ik kon dit niet meer, fysiek had ik een baan bij defensie gehad wat veel had gevraagd van mijn lichaam, De sport school hetzelfde en nu had ik weer een baan die erg fysiek was. Toen werd de sex minder, Hij zei dat hij zichzelf niet lekker in zijn vel zat en daarom ook niet meer zo van de sex hield of kon genieten. Ik bleef herhalen dat mij het niets uit maakte. voor mij was hij nog even aantrekkelijk. Soms probeerde ik hem aan te raken maar dan had hij geen zin, het schrok af dus naar een tijd heb ik ook niets meer geprobeerd. Er was toen geen sex meer en ik ging twijfelen aan onze relatie. De rest was er nog, echt alles en ik dacht sex kan dan toch niet de reden zijn dat je gaat twijfelen of er een einde aan wil maken? Toch bleef ik bij hem, we kuste wel en hielden elkaar vast hij was de persoon die elke keer dat contact zocht maar geen sex. Daardoor was het moeilijk onze ruzies werden steeds heftiger en ik duwde hem daardoor weg. Ik gooide met de woorden dat hij niet van me hield als hij zo omging met ruzies en dan niets meer zei. Sorry accepteerde ik niet en kon vreselijk uit mijn slof schieten. Ik kon me niet meer rustig houden omdat hij soms gewoon zich kon omdraaien en kon gaan slapen. Nachten lag ik wakker, huilen enz. We hadden gesprekken om het goed te maken tot in de ochtend. hij zei zelfs nog, als we dan praten voel ik me opgelucht en voelt het goed. Ik bleef vertellen dat dat ook is wat we moesten blijven doen.

Hij was nooit zo'n prater, hij had een verleden en dat kwam soms erg omhoog, hij heeft altijd voor zichzelf gezorgd maar had nooit iemand om zijn problemen te delen. Ik wilde er voor hem zijn, hem goed laten voelen immers had hij dit ook in zijn vorige relaties. Een tijdje later raakte we in contact met zijn moeder ze wilde weg bij haar man, we hebben haar geholpen en ik kon heel goed met haar opschieten. Mijn vriend bekeek dit nog van een afstandje wat ik ook kon begrijpen. Ze kwam thuis bij ons enz enz. Echter nog geen jaar erna krijgt zij een ongeluk en beland in een coma. We hebben toen de machines stop moeten zetten wat een enorme klap voor ons was. Mijn vriend wilde nog steeds geen contact met zijn vader en dat begreep ik. We hadden veel stress met hem gehad ook nog toen zijn moeder in coma lag en of we hem wel bij de crematie wilde vanwege dat hij op genomen was. enz enz.. Ik vond het vreemd dat mijn vriend naar de crematie bijna geen traan gelaten heeft. iedereen verwerkt zijn verdriet op zijn manier. Maar wij hadden ervoor ook al zoveel mee gemaakt. Ik vroeg hem dan wel eens en hij zij ik kan er gewoon niet om huilen. Echter kon hij janken als er maar iets van een zielige film op tv was.

We voelde ons toch tot elkaar aan getrokken en sterk, ondanks al het verdriet hij was me ook zo dankbaar voor alles dat we besloten op de vakantie ons te verloven. Ik had hem ook verteld dat ik het erg vond zijn moeder dit nooit zal mee maken. Mijn vriend wilde eerst niet trouwen maar is hier over gaan denken. Nog voordat het allemaal super ging kreeg ik mijn moeder aan de deur. Zij vertelde me dat ze naar 39 jaar huwelijk uit elkaar ging met mijn vader. Een enorme klap vervolgd. mijn vader had een ander. Mijn vader was ook ijskoud tegen mij en ik besloot even geen contact te hebben. Erg zwaar als je altijd een warm gezin was of bleek te zijn. Naar een tijdje van touw getrek kwam mij vader naar huis hij wilde zijn huwelijk redden en me moeder wilde dat ook. Toch bleef er nog een hoop verdriet en als ik vroeg hoe het ging hoorde ik "goed" Weer een hoop verdriet en dit alles gebeurde in datzelfde jaar. Tussen mij en me vriend ontstond een achtbaan van verdriet, liefde en ruzie. Ook hij gaf nu aan we houden er mee op als we weer eens ruzie hadden. Dan hadden we weer een gesprek en het voelde weer goed. Nu dit jaar zijn wij in Juli nog op vakantie geweest we hadden het nodig en de vakantie was super. Maar ook hier geen sex, wel alles wat daarbuiten valt. Ik vroeg me af hoe nu verder en op de laatste dag vroeg ik het. Er kwam uiteindelijk uit dat hij wel van me hield maar niet genoeg om met me te trouwen. Dat deed me ontzettend pijn. Ik heb mij spullen gepakt en naar me hotel gerent huilend op deze mooie vakantie. We hebben toen weer gepraat en hij zei dat hij dit niet meende. Dat hij dit deed omdat hij zo gefrustreerd was en ik hem zo in een hoek dreef. uitgepraat bleef ik toch met het gevoel rond lopen wat hij me had gezegd.

In September ben ik naar een vriendin gegaan even bij komen een paar dagen. Ik heb hem gevraagd eens goed naar te denken wat hij nou wilde. verder met ons of niet omdat we elkaar zo'n pijn doen. Thuis gekomen met een knoop in mij maag vertelde hij mij toch dat hij door wilde gaan. Ik was op gelucht en tot verwondering viel mijn twijfel over onze relatie langzaam weg. We hadden ook minder ruzie en ik probeerde meer te accepteren hoe hij was. Niets aan de hand en het ging goed maar nu komt het In Oktober dit jaar had hij een cursus voor zijn werk. één week moest hij hiervoor naar Amerika, we belde, schreven berichten en ik merkte niets aan hem. éénmaal weer thuis hebben we elkaar goed vast gepakt en gehuild, hij had cadeautjes mee genomen enz enz zo lief. Toch was hij nog niet net thuis of hij stortte zich alweer in zijn werk. Hij had lichamelijk pijn aan zijn handen en ik zei dat hij ook eens rust moest nemen. Ook nu weer in de nacht werken terwijl hij net terug was van Amerika. Ik zat hier erg mee en dit heeft hij altijd gedaan. Ik kon niet tot hem door dringen dat hij misschien wel tegen een burn out zat, ik had dat immers ook een keer gehad naar mijn sport verleden. Maar het leek wel alsof praten niet meer hielp. Die nacht toen hij naar bed kwam was ik nog steeds wakker ik huilde en naar een tijdje zei hij ineens dat hij niet meer van me hield, hij had niet meer dat gevoel dat hij oud met me wilde worden of met mij wilde trouwen. Ondanks dat er dit communicatie probleem was kwam dit als een enorme klap. Hij zegt wel nog van me te houden maar niet goed genoeg. Ik dacht heeft hij een ander maar dat was het niet ik vroeg wat hij zocht in een relatie hij zei ik weet het niet. Maar hij wilde mij niet mee kwetsen hij vertelde dat in Amerika hij hier over heeft kunnen bedenken wat hij nu wilde en tot de conclusie kwam dat dit het niet voor hem was en hier al langer mee twijfelde.

Echter gaf ik aan nog steeds van hem te houden en niet te willen op geven, daar stond hij van te kijken en zetten hem aan het twijfelen. Hij zei dat hij het nu niet meer wist omdat hij er van uitging ik dezelfde gedachten had en ook niet meer verder wilde met hem. het gesprek duurde zo lang dat we in slaap zijn gevallen. De dag erna hebben ze mij naar huis gestuurd van het werk, ik kon niet werken alleen maar huilen, ik schreef hem een bericht en ook hij kwam naar huis. We hebben weer gepraat en in eerste instantie dacht hij dat het gewoon niet goed was verder te gaan, de pijn die hij mij veroorzaakte. Ik vertelde hem dat ik hem ook pijn had veroorzaakt maar dit nu inzag, we moesten eruit even een weekend weg uit de sleur van werk en ellende een andere atmosphere. Ik zag hem denken en hij zei deze dingen heb je me nooit verteld. Ik legde hem uit doordat dit kwam omdat we elkaar verloren hadden door alles was er was gebeurd. Hij besloot het toch nog te proberen en we hebben een week gepraat, maar het leek wel alsof hij niet meer zijn gedachten positief kon om zetten. Ik probeerde dat wel en niet terug te kijken maar vooruit. Jammer genoeg kwam hij dinsdag avond thuis en keek me aan, ik wist het hij zei ik weet het nog steeds niet. Ik stelde voor op een time-out. Hij twijfelde maar hij vond dat niet eerlijk naar mij toe dat ik dan moest wachten en misschien dan nog niks veranderde. tot de laatste dag heeft hij me getroost vast gehouden, zo stevig. het ergste is toen ik wat spullen pakte ik terug naar mijn ouders moest, deze zijn al op leeftijd en het gevoel ik terug mijn kamertje op moest is werkelijk verschrikkelijk, me vriend heeft me aan geboden met alles te willen helpen en me niet zal laten vallen. Maar het enigste wat ik denk is dat dit verkomen had kunnen worden, ik vroeg om een reden waarom hij het niet meer zag zitten het waren van die dingen waarvan ik dacht open te kunnen staan. hij wilde meer delen met zijn vrienden waar ik bij was misschien omdat hij geen contact met familie had en dit daarom met mij wilde. Hij wilde reizen. Maar dit vond ik geen dingen om een relatie te beëindigen. niet naar alles en 6 jaar. het is voor mij nog wel onduidelijk ondanks ik weet dat er niet iets lekker zat maar praten had kunnen helpen. Ook zegt hij nog steeds van me te houden en het verschrikkelijk vind dat ik nu weer terug bij niets ben. Ik heb niet genoeg geld voor op mezelf en weet niet waar ik moet beginnen. Ik kreeg nog diezelfde avond een berichtje dat hij het niet makkelijk vond deze stap te zetten en het hem pijn doet om mij zo te kwetsen. Misschien kom ik er nog achter wat ik heb weggegooid maar op dit moment was dat de beste keuzen voor hem. Hij zei nooit te vergeten hoe ik hem gesteund had met zijn moeder en dat ik altijd een plekje in zijn hart zou hebben. Ik weet niet wat ik er mee moet en heb niets terug gezegd.

Die dag erna ben ik al spullen gaan leeg maken en dozen gepakt, omdat het niet bij me ouders kan staat het daar nog, ik wilde eerst wachten maar wachten word ook moeilijker. Ik huil als ik zie wat we hebben opgebouwd. Hij stuurde me weer een bericht met dat hij zag dat ik het nodige al had leeg gemaakt. Ik stuurde terug dat ik dit moest doen niet omdat ik dit wilde. Echt iedereen staat er van te kijken en krijg ook steeds te horen als ik me verhaal uitleg dat hij erg met zichzelf zit. Dat is ook zo en ik ben bang dat dat een grote invloed op hem heeft gehad. Hij heeft me zelfs nog gister het internet geregeld op mijn kamertje. (Ik zorgde dat ik er niet was) Nu nog stuurt hij mij berichtjes dat hij me wil helpen maar is nu al wat zakelijker. Ik weet het niet normaal heb ik wel een idee het is klaar maar ik ben hier niet zeker van. Hoop wil ik liever niet koesteren al doe ik dat stiekem wel. Misschien omdat er geen duidelijkheid is en ik nog zo van hem hou. Ik geloof dat het een gedeelte te maken heeft met hoe hij in zijn vel zit, maar hij zegt geen hulp nodig te hebben. Toch ook andere zien hem langzaam wegglippen in zijn werk ect ect en dat wil ik ook niet zien gebeuren. wel 5 keer gevraagd is het een ander maar ook daaruit blijkt te zijn dat hij daar absoluut neit mee bezig is. Zelf heb ik wel al hulp gezocht en medicijnen. het gaat zelf ook niet goed met mij ondanks alle steun wat hij ook bijna niet heeft.

Ik vraag jullie echt om hulp, of tips kan ik dit nog redden? We moeten wel contact houden omdat er veel geregeld moet worden maar de eerste tijd kan ik hem niet zien. Ik wilde hem een brief schrijven met alles wat er tussen ons is gebeurd om zo tot hem door te dringen misschien. We hebben zoveel moois en ook ergs mee gemaakt. Ik heb mij hart en ziel in deze relatie gestopt.

veel liefs en ik hoop op antwoord een Arya, x