Sinds ik hem die brief heb gegeven, ben ik eigenlijk steeds aan het wachten op een antwoord, ook al verwacht ik niet echt een antwoord. Ik had hem gevraagd om het me te zeggen als hij me echt niet meer wilde, vanwege al zijn verschillende signalen, (naar me lachen, knipogen, zeggen dat hij heel veel van me houdt en het allemaal zo niet wilde, maar het dan vervolgens toch uitmaken vanwege zijn depressie) dan zou ik alles een beetje van me af kunnen zetten. of in elk geval proberen. Maar omdat hij niets laat horen voel ik me continu rot, blijf steeds hopen en als ik dan wakker wordt bedenk ik me weer dat het uit is, ben ik allemaal negatief aan het denken en moet steeds huilen, ben erg veel afgevallen terwijl ik juist aan wilde komen, alles lijkt moeilijk en zwaar. Alleen als ik iets ga doen die dag gaat het wel, maar dan kom je overal verliefde stelletjes tegen en dat maakt het allemaal alleen nog maar pijnlijker. Ik hoop gewoon zo erg dat het na de zomer beter zal gaan, dat hij me in de vakantie gaat missen, en me dan toch weer wilt...
Maar ik ben ergens ook zo bang dat hij in de tussentijd een ander leuk meisje tegenkomt en totaal niet aan me denkt. En dan bedenk ik me ook wel dat als hij zo depressief is, dan staat zijn hoofd helemaal niet naar meisjes, maar toch ben ik er bang voor. Ik zou zo graag willen weten wat hij allemaal denkt en wat er in zijn hoofd afspeelt, wat hij nu eigenlijk echt wilt...
Ook wil hem hem steeds bellen en smsjes sturen, maar ik denk dat ik dat beter niet kan doen... het ene moment wil ik hem uitschelden omdat hij maar geen antwoord geeft en me steeds in die onzekerheid laat zitten, en aan de andere kant wil hem vragen wat hij wilt, en of het nog goed komt tussen ons als hij alles iets beter verwerkt heeft.