Hoi allemaal,

ik was een beetje op internet aan het googlen en kwam daar deze site tegen.
Heb me ook maar aangemeld, zodat ik ook mijn verhaal kan doen.
Kan er wel met vrienden of familie over praten, maar dat is toch anders, die weten niet hoe je je nu echt voelt.
Ook gaat hun leven nu gewoon verder, terwijl dat van mij helemaal stil en op z'n kop staat.

Het begon allemaal zo'n 3,5 jaar geleden.
Ik was 22 en ging eindelijk het huis uit.
Dit wilde ik al zo lang, maar door veel ziek te zijn geweest kon het niet eerder.
Oh wat was ik blij dat ik nu mijn eigen stekkie had, eindelijk mijn eigen dingen doen, eindelijk overnieuw beginnen met mijn leven.

Ik had vrij snel een vrij grote vriendinnenclub en wat hadden we een lol met z'n allen.
Ik ontdekte ook eindelijk het stappen, geweldig vond ik het.
Was zo'n laatbloeier door mijn ziekte, ging nooit uit, leerde haast geen nieuwe mensen kennen, dus daardoor ook geen jongens.
Dus nooit een relatie gehad, geen sex, niks.
Maar daar kwam snel verandering in.
Eén van mijn vriendinnen zou voor een half jaar naar Suriname, dus wij het laatste weekend met z'n allen op stap.
Twee van die vriendinnen scharrelden wat met 2 jongens, zo leerde ik mijn nu ex ook kennen.
Ik wist wel wie hij was, maar had me nooit erg in hem verdiept, hadden nooit echt met elkaar gepraat, tot die avond.
M'n vriendinnen waren lekker klef bezig met zijn vrienden, dus stonden wij opeens met zijn 2en alleen en raakten aan de praat.
Was erg gezellig, hij vertelde me dat hij net 1 dag vrijgezel was na een relatie van 3 jaar.
Ik had niet zoiets van die jongen moet ik hebben, maar toch stonden we later die avond te zoenen.
De volgende dag gingen we echt afscheid nemen van onze vriendin en besloten een pact te sluiten.
2 van ons waren echte mannenverslindsters en de andere 2 (waaronder ik) waren nog maagd, dus besloten we dat de ene 2 in dat half jaar geen sex mochten hebben en wij moesten in dat half jaar ontmaagd worden, soortement American Pie idee, haha.
Nou diezelfde avond kreeg een vriendin van mij een smsje dat mijn nu ex graag mijn nummer wilde hebben en of zij dat even door wilde geven.
Nou prima geef mijn nummer maar!
En ja hoor, meteen een smsje van hem, hij wilde me graag weer zien.

Nou mijn vriendin was nog geen 24 uur weg of ik had al mijn aandeel geleverd aan ons pact, ik was ontmaagd!!
En het was helemaal niet bewust, het gebeurde gewoon.
Vanaf dat moment zagen we elkaar steeds vaker, bleven af en toe bij elkaar slapen (hij had ook zijn eigen huisje).
Maar ik had nog niet echt het gevoel dat ik hem leuk leuk vond.
Na 2 weken kwam hij al aan met cadeautjes en dat hij zei dat hij van me hield.
Ik vond dat wel erg snel, maar kwam wel gemeend over.
Ik hield eerst nog steeds wat afstand, maar helaas na 4 weken was het kwaad geschiet: Ik was verliefd!!!
En vanaf dat moment ging alles verkeerd.
Ging hij mij op afstand houden, zagen elkaar alleen voor de sex, enz enz.
Dit heeft nog 2 weken geduurd en toen wilde ik eindelijk wel eens weten wat er nou aan de hand was!
Hij kwam langs en het enige wat hij kon zeggen is het alom bekende : Het ligt niet aan jou, maar het ligt aan mij.
Pff, verschrikkelijk, belachelijk, zo maar opeens!!
Ik dacht eerst nog van ja het is ook wel erg snel zo na zijn verbroken relatie, dat is niet zomaar iets, maar daar vroeg ik hem ook vaak genoeg naar, of het niet te snel ging, maar nee hij hield echt van me.
Nou ok, misschien naief, maar goed je gevoel...

Maar goed het was nu dus uit en ik voelde me echt gebruikt.
Ook omdat ik toen ik met hem scharrelde vele verhalen over hem had gehoord, hij bleek niet te vertrouwen, veel te liegen, enz.
Maar ik had zoiets van ja lekker makkelijk, ik ken hem verder niet dus wie ben ik om hem daar op af te rekenen, maar achteraf gezien hadden ze gelijk.
Het was vlak voor de kerstdagen dat het over was tussen ons, dus ga je ook met een rotgevoel de kerst in, ook nog eens mijn eerste kerst alleen in mijn huisje.
Met de kerstdagen ging ik natuurlijk weer lekker stappen en kwam ik hem ook tegen!
Eerste kerstdag was hij met een ander meisje in de kroeg en 2e kerstdag was hij met weer een ander op stap!!!
Nou brak mijn klomp, hij had gewoon met ons alle 3 tegelijk een relatie!
Als er nog een 3e kerstdag was geweest had ik zeker mee gemogen???!!!
Oh wat was ik weer kwaad en ook omdat hij gewoon vlak voor mijn neus met hen stond te zoenen en mij aankeek..

Er gingen ongeveer 2 maanden voorbij en kwam hem gelukkig heel weinig tegen.
Totdat ik weer op stap was en hem tegenkwam en hij zijn verjaardag vierde.
We raakten weer aan de praat en eigenlijk vond ik hem toch nog steeds leuk.
Ook hij had dat gevoel en ja hoor ik lag later weer bij hem in bed.
Dit ging een tijd zo door, dat we eigenlijk alleen sex hadden en verder niet en ik vond het ook wel prima.
Totdat ik er dus achter kwam dat hij al die tijd dat ik bij hem in bed lag of hij bij mij, hij een vriendin had en nu dus vreemd ging met mij, ze zouden zelfs gaan samen wonen!
Maar dat ging uit, niet omdat zij wist van zijn vreemdgaan maar (nu ik achteraf weet) omdat hij heel veel tegen haar loog (vreemdgaan is ook liegen).
En wat bleek nog meer, hij had nog een stiekeme relatie, kwam ik ook pas later achter, maar goed ik had op dat moment alleen een sex releatie met hem en verder ging het niet.
Totdat hij weer tegen mij begon dat hij van me hield en wilde dat we weer samen waren.
Ik wilde het wel weer opnieuw proberen, maar dan wilde ik ook zeker weten dat hij met wie hij nu verder nog bezig was brak en dat ik in het begin ook zijn telefoon daarop zou mogen controleren.

We begonnen echt met frisse moet, alles was leuk en geweldig en helemaal dat we ook echt goed bij elkaar passen, want dat was eerder nooit tot uiting gekomen omdat het daar de kans niet voor kreeg!
Echt ik zag de wereld echt door een roze bril, was zo verliefd en gelukkig!!
Totdat ik er achter kwam dat hij heel veel loog, over hele kleine dingetjes, echt niet heel belangrijke dingen, maar als die zich opstapelen kan er wel eens een uitbarsting komen.
En ja hoor ik trok het niet meer, want nu kwamen er ook nog eens grotere leugens bij.
Een voorbeeld : Hij had mij altijd verteld dat hij een rijbewijs en een auto had, maar die auto had ik nog nooit gezien.
Dat kon hij elke keer wel verklaren, want de ene keer was het dat zijn ouders hem hadden en de andere keer stond hij bij de garage omdat hij stuk was.
Ondertussen moest hij zelf steeds op de fiets naar zijn werk (zo'n 25 km per dag) en dat doe je niet voor de lol lijkt me als je een auto hebt.
Maar goed ik dus weer geheel ter goeder trouw.
Totdat ik een keer met uitgaan met zijn zusje in gesprek was, zij leende volgens hem ook wel eens zijn auto, maar wat bleek zij was bezig met haar rijbewijs en was gezakt!!
Toen vroeg ik haar of hij wel een auto had en zij wist zeker dat dat niet zo was.
Dus ik hem daarmee geconfronteerd.
Loog zijn zusje volgens hem!!
En ik vertrouwde hem niet en daar werd hij heel boos over, dus had ik het gedaan!
Nou omdat ik geen ruzie wilde had ik zoiets van laat maar, maar ook dat hield ik niet lang vol, want de leugens werden alleen maar meer en erger.
Toen liep het weer uit op ruzie en nu wist hij niet meer of hij verder wilde, dus hadden we zoiets van we laten elkaar even een weekend met rust en praten dan wel weer verder.
Ik ging met wat vriendinnen op stapen hij zou moeten werken (hij werkte toen in het weekend nu ook als barman in de kroeg waar we elkaar leerden kennen).
De volgende dag ging ik naar een andere vriendin om maar even niet thuis te zijn en even afleiding te hebben.
Kom ik maandags thuis, allemaal mailtjes van mensen die mij vertelden dat hij vreemd was gegaan dat weekend.
Het was nog niet eens officieel voorbij!!
En wat nog het ergste was dat het met een vriendin van mij was die ik nog niet zo lang kende en die ik altijd me op sleeptouw nam omdat ze niet zoveel vrienden had!!
Zij had mij dus ook bedrogen!!
Ik was er zo kapot van.
Kon het zo niet snappen, terwijl ik altijd het beste met hem voor had, er gewoon over wilde praten en het helemaal niet erg vond dat hij wel eens loog omdat er diep van binnen bij hem waarschijnlijk iets dwarszit waardoor hij zo was/is.
En iedereen bemoeide zich er ook mee.
De hele stad (het lijkt hier ook meer een dorp) had er wel een mening over en iedereen wist het beter.
Daardoor kon ik mijn verhaal niet kwijt en hoe ik overal over dacht dat ik helemaal doordraaide en geen zin meer had in het leven, heb ook een poging gedaan om het te beïndigen.
Toen zag iedereen pas hoe ik me voelde en wilden ze opeens wel luisteren.
Het was ook niet alleen dat ik met hem zat, maar ook dingen van eerder zoals de tijd dat ik heel veel ziek was en totaal geen begrip kreeg van de buitenwereld, vond alles oneerlijk, terwijl ik wel altijd voor anderen klaar stond!
Ik ging daarom ook geheel vrijwillig in therapie en het ging wel steeds beter met me.
Maar hem kon ik toch niet vergeten.
Ook omdat ik zoveel over hem wist en hem ook zo graag zou willen helpen en zelfs voor dit alles nog begrip kon opbrengen omdat hij gewoon zo met zichzelf in de knoei zat/zit.

Ik besloot toch om hem nu maar te gaan proberen te vergeten en lekker verder te gaan met mijn eigen leven, totdat zijn nieuwe vriendin (het meisje dat ik op sleeptouw had genomen) bij mij aan de deur stond.
Hij had haar hetzelfde geflikt, hij was nu met haar vriendin vreemd gegaan en die hadden nu een relatie.
Zo goed als ik was kon ik haar ook niet zomaar wegsturen en luisterde naar haar verhaal.
En bij haar deed hij precies hetzelfde, liegen en bedriegen.
Wel was ik ook nog steeds kwaad op haar, maar ze had er heel erg spijt van en ik besloot het maar te vergeten.
Maar hem kon ik nu weer niet vergeten, terwijl het zo goed ging.
Het meisje met wie hij nu ging was net zo'n type als hij, ging ook vreemd bij het leven, dus had echt zoiets die verdienen elkaar.
Maar toen kwam het duiveltje in mij naar boven, ik denk ik ga kijken hoe ver ik hem nu weer kan krijgen dat hij misschien wel weer met mij vreemd gaat?
Heel slecht natuurlijk, maar aan de andere kant...
Nou het ging eigenlijk heel makkelijk, hij hapte meteen en ik zag aan hem dat het gevoel van hem voor mij ook nog dieper zat.

Eindelijk heeft hij toen alles eerlijk opgebiecht en het speet hem ontzettend en hij wist echt heel erg zeker dat hij mij nu nooit meer kwijt wilde.
Ik geloofde er nog niet zo in, maar was weer bereid om hem een kans te geven, ze zeggen altijd 3x is scheepsrecht.
Hij moest echt zijn best doen om mijn vertrouwen weer terug te winnen, dat ging niet zomaar.
Het ging ook met ups en downs.
Al vrij snel besloten we toen (nu1,5 jaar geleden) om te gaan samenwonen, hij zou bij mij intrekken.
Was financieel allemaal wat aantrekkelijker (ook hadden/hebben we beiden schulden) en kon ik hem natuurlijk beter in de gaten houden.
Vond het vaak wel heel moeilijk om hem te geloven, maar deed mijn best en zei ook vaak sorry dat als ik mijn twijfels had over iets.
De meeste tijd ging het eigenlijk helemaal super, behalve de kleine irritaties die je wel vaker tegenkomt in relaties, maar dat is normaal.
In September waren we een jaar bij elkaar, hij had vrij genomen en gingen lekker een dagje weg.
Daar heb ik hem ten huwelijk gevraagd, ook om te laten zien dat ik hem nu helemaal vertrouwde, hij was zo blij en zagen dit echt als overwinning voor onszelf en natuurlijk voor de buitenstaanders die niet konden wachten op een nieuw drama.
We werden echt gezien als het koppel dat altijd bij elkaar zou blijven en echt bij elkaar hoorden, waar hij was was ik en andersom.
Hij had niet veel vrienden, maar ik toen nog wel (nu ook niet zoveel meer omdat ik heb gebroken met hun) en gingen altijd met mijn vrienden op stap of gewoon lekker met z'n 2tjes.
Ook vaak lekker thuis, want ja we moesten ook wel rustig aan doen met geld.
Totdat hij op zijn werk gedonder kreeg, daardoor heeft hij een maand overspannen thuis gezeten.
Ik werkte eerst niet, was steeds werkzoekend, maar gelukkig op dat moment had ik wel een baan, dus zaten elkaar dan ook niet zo heel erg op de lip.
Ook had hij op dat moment ruzie met zijn ouders, wat ook een ontzettend lang verhaal is.
Maar goed we gingen ervoor, ik steunde hem waar ik kon, ging overal mee naar toe, heb dingen op papier gezet, enz enz.
Gelukkig ging het snel weer beter en had hij nieuw werk gevonden, hier in de stad.
Ideaal, hoefde hij ook niet meer zo vroeg weg op de fiets en was hij 's avonds ook eerder thuis.
In die tijd liep mij contract weer af en zat ik weer thuis.
Hij kreeg nu wat meer vrienden/collega's hier uit de stad, we kenden ze wel maar nooit echt veel mee gehad, totdat hij daar kwam werken.
Hij wilde wel vaker met hun op stap, nou prima, dat kon/kan ik alleen maar toejuichen, want dan had hij ook eens wat voor zichzelf.
Zolang het maar binnen de perken zou blijven met geld uitgeven vond ik het prima.
En nog 1 ding, zolang hij mij maar liet weten van hoe of wat, gewoon even een smsje van wat hij zou gaan doen en of het laat zou worden, want dan kon ik ook evt. zelf wat gaan doen.
Tot 3x aan toe had hij niet duidelijk laten weten van hoe of wat, dus zat ik tot midden in de nacht te wachten tot hij thuiskwam, hij natuurlijk vet bezopen en dan kwaad op mij omdat ik weer zat te zeuren.
Dan praatten we er over (nouja vooral ik dan, want hij is niet zo'n prater) en dan was het weer "ik hou van je" en hopend dat het de volgende keer weer beter zou gaan en hij het nu eindelijk eens snapte.
Het is niet zo dat ik hem wantrouwde, maar gewoon even die zekerheid van hoe en wat.
Maar omdat hij er zo moeilijk over deed en tegen mij zei dat hij van mij niet eens wat met zijn collega's mag gaan drinken bleef het tussen ons in zitten.
Tot 2 weken geleden ging het nog, maar toen flikte hij het weer, ben toen een nacht naar mijn ouders gegaan om hem te laten inzien dat het zo niet langer werkt.
Toe wilde hij heel erg graag dat ik weer thuis kwam en hij had zo'n spijt!
Dus weer poging tot praten gedaan en hij snapte nu eindelijk (zei hij) hoe ik me voelde en dat hij er nu echt alles aan zou gaan doen om het weer goed te maken.
Totdat ik vorige week 's avonds nog bij een vriendin was en ik geen beltegoed had en hij thuis kwam en mij daar niet aantrof.
Hij had geprobeerd mij te bellen, maar ik had geen bereik, hij had mij vriendin geprobeerd te bellen, maar die had het geluid uit staan, stond hij opeens bij ons.
Helemaal over de zeik!
Ja en ik moet wel laten weten waar ik ben en jij doet dat niet!!
Ja heeft hij enigzinds gelijk in, maar ik kon er niks aan doen en hij had me al gevonden, terwijl ik nog geen 10 minuten daar zat.
Nu wist meneer zelf niet meer wat hij wilde en praatte ook niet met me 2 dagen lang.
Toen bleef hij weer een nacht lang weg en had hij zijn besluit genomen, hij wilde stoppen!!
En dit vind ik zo oneerlijk, ik heb hem altijd de kans gegeven, tot meerdere keren aan toe en nu wil hij niet meer????
Hij had binnen 3 dagen een nieuw huis geregeld, heeft zondag zijn spullen hier opgehaald en nu zit ik hier in mijn eentje, zonder enige goede verklaring waarom???
Kijk de meeste mensen in mijn positie hadden waarschijnlijk allang gestopt, maar ik weet gewoon dat hij anders kan zijn, maar hij wil het nog niet.
En tuurlijk ik kan hem daar niet toe dwingen, hij moet het zelf gaan inzien.
Hij heeft nooit echt zijn gevoelens aan mij getoond en nu ging hij zondag weg en begint hij ineens te huilen toen we afscheid van elkaar namen.
Toen liet hij pas zijn echte gevoel zien.
Ik heb hem daarvoor ook nog geprobeerd over te halen, om het nu echt de kans te geven om het anders te doen, maar hij heeft het gewoon geen eerlijke kans gegeven.
Het enige wat hij kan zeggen is dat het beter is zo.
Hoe kan iemand dat in zijn eentje besluiten?
Hoe kan hij zo gemeen zijn?
Als hij echt zoveel van mij zou houden als wat hij altijd heeft gezegd dan wil je er voor vechten dat het goed komt, loop je niet constant weg en steek je je kop in het zand, nee dan ga je de confrontatie aan en laat je zien dat je ballen hebt.
Maar dit heeft hij altijd al gedaan, overal mee, weglopen, weglopen van zijn gevoel, welk gevoel dan ook!
De ruzies op zijn werk, de ruzies met zijn ouders, de schulden en de ruzies met mij.
Maar het grootste gevecht voert hij vast met zichzelf!

Liefs