Hoi,

Na een huwelijk van 18 jaar,kwam er opeens een donderwolk voorbij die mijn droomwereldje liet instorten.
Ik voelde allang dat het niet goed ging,had alles op matrieël gebied,een huis met grote tuin,in een nette buurt.
Twee schatten van kinderen,een mobilhome en diverse vakantie's daar had ik jaren voor opgebouwd.
Maar de liefde en respect waren ver zoek,jaren had ik me weggecijfert,toen ik eindelijk op mijn 40 de kracht vond om te gaan,binnen twee maanden had hij al een nieuwe vriendin.
Je zit in een rouwproces je komt er wel doorheen,en liet me voor dood achter.
Alles was ik kwijt mijn kinderen,mijn veilig huis alles,ik ging emotioneel 2 en een half jaar door een hel.
Er kwamen mensen op mijn pad die ook nog misbruik maakte van mijn toen onstabiele ik.
Langzaam kroop ik omhoog,en begon mijn eigenliefde weer te groeien,mijn zelfrespect.
En ik leerde hem kennen op een avond,geheel onverwachts toen ik niets meer verwachte.
Hij gaf me liefde en aandacht,maar toch waren er ook problemen,want ik had mijn verleden met de pijnen,niet helemaal goed verwerkt,dus reageerde ik soms te fel,en zei dat hij kon gaan.
Dat gebeurde te veel,we hielden van elkaar maar hij kon niet met me samen wonen,zodat ik de geborgenheid
bleef voelen want hij had nog een zoon,deze week besloten we na de zoveelste keer dat we beter uit elkaar konden gaan,het ging gewoon niet,maar dat had ik al meemaals mee gemaakt,maar het is nu definitief.
Ik heb dus liefdesverdriet en hij ook,maar het ging niet anders.
Voor mij hoeft het allemaal niet meer,en heb mijn hart gesloten,want het liep over van tranen.
Het maakte me onzeker die knipperlichtrelatie,ik ben 43 en ben er volgens mij te oud voor,we hebben een mooie tijd gekend maar we moeten verder,en ergens ergens voel en weet ik dat er iemand op me wacht.
Maar voorlopig gaat het stapje voor stapje,en een slot op mijn hartje.