Wat is er gebeurt dat je mij na 11 jaar plotseling verlaat?
Na twee weken van stress en onzekerheid (na een mededeling dat zij mij verlaat) belde zij mij gisteren op dat zij de afspraak om 's avonds even te praten af wil zeggen.
Zij wilde het niet en zij had het er met haar psychloog over gehad en die zei dat zij het dan ook niet moest doen.
Ik wilde graag praten nadat zij gereageerd had op mijn mail waarin ik vertelde dat het niet zo goed met haar ging.
Ik had het gevoel dat zij erg boos was om die mail die ik had gestuurd en dat was absoluut niet de strekking van de mail.
De mail was bedoeld zoals ik altijd met haar praatte als het niet zo lekker ging met haar.
Ik vind het erg jammer dat dit verkeerd is begrepen.
Ik begrijp eigenlijk niet wat er nu echt aan de hand is (geweest).
Dat zij niet verder wil zou zijn omdat zij graag een gezinnetje wil hebben en ik niet.
Deze *niet* van mij is door haar zelf afgedwongen omdat ik niet mocht zeggen "Ik weet niet of ik kinderen wil, nu in iedergeval niet. Misschien later wel".
Dus werd het "Nee, ik wil geen kinderen" om haar geen valse hoop te geven.
Ik hoorde gisteren in ons telefoongesprek dat zij er al 1,5 jaar mee bezig is.
Het lijkt er dus op dat zij 1,5 is bezig geweest zonder het daar met mij over te hebben.
Je houd toch niet je 1,5 jaar je mond dicht tegen je partner over iets waarmee je zit? Dat doe je toch niet?
Dat doet mij erg pijn en vraag mij af wat ik dan werkelijk voor haar betekend heb.
1,5 jaar, dat betekend dat het dus al ter sprake was tijdens de vakantie vorig jaar.
Het is allemaal zo oneerlijk op deze manier. Zij heeft mij gedumpt en heb nooit een kans gekregen.
Waar heb ik dit aan verdiend? Waarom wil zij niet vechten en moeite doen voor onze relatie?
Na 11 jaar is het van de een op de andere dag afgelopen. Dat kan je toch niet maken.
Ik heb het gevoel (en mijn gevoel heeft deze afgelopen weken overal gelijk op gekregen) dat er meer aan de hand is dan alleen de kinderkwestie.
Ik krijg tussen neus en lippen door ook nog te horen dat zij een liefdesrelatie wil een geen maatjes relatie.
Wat ik hierin jammer vind is dat zij het daar nooit op terug is gekomen in onze relatie en hier ook nooit zelf moeite heeft gedaan om daar iets aan te veranderen.
Voor haar is het een gedande zaak. Er worden allerlei redenen aangekaart om maar een legitime reden te vinden om de relatie te beeindigen.
Zeg me toch alsjeblieft de waarheid, kwets me. Dan kan ik mijn verdiet verwerken en weer door gaan. Heb ik daar geen recht op de waarheid na 11 jaar?
Ik denk dat zij hier al een hele tijd mee heeft gezeten maar dit nooit heeft durven te vertellen. En hoe langer je wacht met moeilijk dingen vertellen hoe moeilijker het is.
Ondertussen heeft zij al die tijd langzamerhand al afscheid genomen van mij. Hierdoor is haar gevoel voor mij al helemaal verdwenen als ik het te horen krijg.
Daardoor zijn nu al mijn goede bedoelingen nu in het verkeerde keelgat geschoten en is dit eerder bedrijgend en benauwend ervaren dan positief.
Ik heb voor mijn gevoel dus nooit een kans gehad/gekregen om aan haar frustratie's tegemoed te komen en rekening mee te houden.
Wat ik nu steeds meer door krijg is dat zij op dit gebied ontzettend gesloten is geweest naar mij toe.
Terwijl zij vaak wist te melden wat voor een fijne en open relatie wij hebben en hoe blij zij met haar leventje was.
Ondanks meerdere dringende verzoeken van mij kant om mij liever te kwetsen dan te liegen heeft zij toch meerdere malen gelogen tegen mij.
Ik voel me aan de kant gezet, bedrogen, belogen en beschuldigd omdat ik haar paranoia zou hebben gemaakt met mijn gedrag.
Dit gedrag is wel het gevolg geweest van haar eigen oneerlijkheid en stiekeme gedoe.
Ik ken mijzelf redelijk en heb ik haar verteld dat ik achterdochtig zou worden als er dingen gebeuren die niet in de haak zijn en als ik het gevoel krijg dat er stiekem word gedaan.
Vanaf de dag dat mij bekend werd dat zij bij mij weg wilde volgde er dingen die niet in de haak waren en werd er stiekem gedaan.
Als er hotmail werd opgestart werd er schichtig rond gekeken en aan mij gevraag "wat is er?".
PC gebruik is ineens veranderd van kaarten in typen. Plots word er om foto's gevraagd terwijl er normaal een taboe heerst over foto's van haarzelf.
Er moeten ineens foto's gemaakt worden van haar en het paard. Ik maakte nog een opmerking dat deze zeker voor het internet zijn. Als antwoord kreeg ik dat ik niet zo paranoia moet zijn.
Telefoon gaat van de ene dag op de andere mee naar bed en overal mee naar toe terwijl deze voorheen altijd vergeten werd en vaak in de hoek lag.
Deze en nog meer verdachte symtomen waren voor mij een reden om mij ongerust te maken dat er iets niet klopte.
Tot mijn spijt waren mijn vermoedens waarheid en was er inderdaad wat aan de hand. Er was kontakt met iemand anders, wat voor een soort kontakt dit ook betekend voor haar. Een schouder, een praatpaal, een ... Alleen zij weet het antwoord. Voor mij heeft ze gewoon erg zitten liegen tegen mij en stiekem zitten doen.
Het feit is wel dat zij zelf wist dat dit niet ok was omdat dit duidelijk was door haar vreemde gedrag.
Was het onschuldig geweest dan had zij dit gedrag niet hoeven te vertonen.
Het gevolg van dit gedrag was dat ik daar erg onzeker van werd en bevestiging zocht in de hoop dat het niet waar zou zijn. Het tegendeel bleek waar.
Hiervan raakte ik gefrustreerd en ga dan door met zoeken totdat ik de waarheid achterhaald heb. Ik heb haar mail onderschept en zag dat zij ook op lexa bezig was geweest. Ergens onderweg in dit verhaal is zij het huis uitgegaan en bij familie gaan wonen.
Laatst ben ik nog met haar naar de arboarts geweest en daarna gezellig een broodje gegeten, heel leuk en erg gezellig.
s' avond voelde ik mij klote omdat ik alleen thuis zat. Het was een mooie zonnige avond dus ik dacht, ik ga ff pleite en ga een biertje pakken op een terrasje.
Pak de motor want het is heerlijk weer. Bijna aangekomen daar denk ik, ach schijt ga daar een beetje in mijn eentje zitten, ik rij lekker door naar het bos.
Met dat ik door rij zie ik haar met een kerel op een terras zitten. Mijn hart stond stil.
Ik stop en tuuter een paar keer. Zij ziet mij maar reageerd niet en komt ook niet naar mij toe.
Ik denk, dan kom ik wel even naar jullie toe. Zet de motor aan de kan loop naar hun toe en stel mijzelf voor aan de man, schuif een stoel aan en bestel een kop koffie.
Op de vraag aan haar wie dit is krijg ik een antwoord "Dat weet je toch, je hebt je net voorgesteld".
Na een opmerking van mij wat dit allemaal te betekenen hebt en "O, je hebt ook nog een kadootje gehad" meld zij dat dit echt niet kan zo.
Na die opmerking van haar dat die echt niet kan neem ik afscheid van "het stelletje".
Ik heb geen scene gemaakt uit respect haar. Ik had ook geen wraak gevoelens voor die man want die was zich van de prins geen kwaad.
Met dit gebeuren viel er een ontzettende spanning van mij af op een of andere manier en werd ik er erg rustig van. Ik verbaas mij er nog over.
Waarschijnlijk omdat mijn gevoelens bevestigd werden dat er wel degelijk achter mijn rug om dingen gebeuren.
Nu voel ik me erg klote, bedrogen, verdrietig en boos.
Ik vind het zo jammer dat ze niet meer van mij houd, niet wil vechten voor onze relatie en dat we uit elkaar gaan.
Ik was zo gelukkig met haar. Ik heb zoveel gelaten voor onze relatie.
Zoveel energie gestopt samen met haar in het oplossen van haar problemen.
Wat is het toch jammer. zo zo jammer.
Kon ik dit maar vertellen aan haar. Maar ik doe het niet. Die directe oprechte opbeurende mail viel ook al helemaal verkeerd.
Zo direct en open hier over praten gaat nu niet. Daar staat zij ook niet open voor.
Terwijl ik altijd heb gedacht dat wij wel zo'n relatie hadden waar alles besproken kan worden.
We hebben het daarover zo vaak gehad.
Morgenavond komt ze langs en gaan we even een gesprek aan.
Mijn gevoel zegt dat zij heel boos op mij is. Misschien een reactie die zij nodig heeft om afstand van mij te kunnen nemen.
Wat heb ik je aangedaan dat je je zo tegen mij hebt gekeerd en weg vlucht van mij en alles.
Onder tussen heeft ze al drie keer de afspraak om even te praten afgezegd om verschillende redenen.
Je vlucht weg, heb mij bedrogen en belogen en geeft mij niet de kans om er over te praten met jou.
Nu ben ik alle spullen van jou aan het inpakken die je binnenkort kan ophalen. Anders zet ik ze buiten de deur.
Ik wil je uit mijn leven zodat ik weer snel verder kan.
Ik ben ontzettend kwaad op je en ik hou ontzettend veel van je en wilde oud met je worden.
Je hebt dat in twee weken helemaal kapot gemaakt en ondanks dat ik goed kan vergeven denk ik niet dat ik je dit ooit kan vergeven.
Ik hoop niet dat dit jezelf ooit overkomt.
Vaarwel mijn schat, ik hoop dat je je eigenschap waar we al die jaren aan gewerkt hebben toch een keer de baas word.
Want gezien het verloop van de afgelopen maand heb je er helemaal niets van geleerd.
Zo ga je niet om met mensen en zeker niet met je (ex)partner.
Verstoppertje spelen lost nooit iets op.

Je onvoorwaardelijke "maatje" die door dik en dus ging en als een pitbull altijd naast je stond.