Hoi kiki,
Bedankt voor je reactie en advies.
Ik zal het opvolgen en niet meer smse.
Maar het eindigt dan wel zo onafgesloten.

Het stukje over het verder gaan.
Die dingen doe ik eigenlijk al en dat helpt ook zeker.
Maar soms niet goed genoeg.
Ben namelijk het eerste jaar gewoon gaan werken en gewoon door gegaan met sporten.
Mijn goeie vrienden heb ik ook niet laten vallen en ging met hun ook gewoon het een en ander ondernemen. Heb een reisje naar ny gemaakt. Ben veel rond gaan rijden met muziek aan in de auto. Lekker eten, met de honden wandelen, eigenlijk alles wat ik maar kon doen.
Alleen op het werk was ik echt klaar, dat was teveel en juist daar piekerde ik mezelf kapot.
Dus dat stopte maar de rest ging gewoon door.
En ik had onder tussen een nieuwe uitlaat klep erbij.
Behalve de muziek, sport ect was ik nu ook bezig geraakt aan een nieuwe online videogame.
Met flink wat goeie vrienden (waar ik ook al in het echt mee om ging) heb ik meer als honderdduizenden rivaal online spelers doorzeeft met miljoenen kogels, granaten en bommen.
Alle levels gehaald en dit gaat nog steeds allemaal door.
Een nieuwe laptop, spelcomputer, bed, stoel, kleren en lakens.
Al deze leuke dingen zijn nog steeds geweldig en de pijn van de liefde op de achtergrond maakt het alleen maar mooier!
Dus wat nu.. ik wil echt niet terug gaan werken. Dat lijkt me vreselijk.
Weet zeker dat het daar niet beter van word.
Kan het helen gedoe maar geen plekje geven.
Ook heb ik er veel over gepraat met vrienden en familie.
Maar het lijkt allemaal maar niet genoeg.
Tijd dat is het dan maar..
Snap mezelf en haar ook niet.
Ze maakte het uit een week voor dat ze met vriendinnen naar een feestvakantie ging.
Het kwam aan als een baksteen, ik wilde het liefste dood en schreef haar iets vreselijks.
De ruzie ging via internet en telefoon door.
Maar toen de toeval en ironie:
De eerste paar keer dat we elkaar weer in levendelijven zagen was op twee zelfmoordbegravenisen van kennissen die we beiden kende.
Maar voor haar was het nog niet goed genoeg.
Ze zoende met vrienden van me. Op dagen die in onze relatie betekenis hadden.
Voor de neus van andere vrienden en familie, wat een vernedering voor mij!
Deze mensen kan ik nu niet meer zien zonder dat ik kapot ga van de pijn.
Ze kwam naar de feestjes waar ik heen ging.
Heb haar haat en liefdes brieven en gedichten geschreven.
Sommige zijn te erg en hebben mij als de boos doener doen laten lijken.
Het was heel hard tegen heel hard. zoals de liefde ooit ook heel sterk was.
(Nu is het al maande stil hoor.)
Kan haar ook niet meer zien, doe me boodschappen al een jaar op een andere plaats.
Zoveel mensen kennen elkaar hier in de omgeving ook.
Voel me ook ongelofelijk schuldig aan iedereen die ik tot last ben en ben geweest met me gevoelens.
Zucht.. zo erg.. want ik houd nog steeds van haar..
Dus ik ga verder, geniet van alle voordelen van het alleen zijn.
Voel me klote om de nadelen en laat de pijn golven van afgelopen jaar en wat er nog komen gaat maar over me heen komen..