ellendig en in de steek gelaten

hij blijft met me spelen en laat me ook niet echt kos zo onfair en hij houd van alles achter en zo heb ik het moeilijk het te kunnen plaatsen

5 dagen! Soms ben ik sterk, en soms stort ik in, ik zie wel in hoe belangrijk het is dat ik mijn eigen leven goed op poten heb gehouden, heb veel mensen om me heen, hobbies, leuk huis, fijne baan. Dat maakt het dragelijker. Goed voor jezelf zorgen is de beste remedie.

Eind oktober,...dus niet zo heel lang....

Eigenlijk voel ik me deze week, na een hoop weken zwaar klote gevoeld te hebben, eindelijk beter.

Ik heb nu 5 weken geleden voor het laatst contact gehad met mijn lief, al kom ik hem af en toe tegen op de campus. Mijn gevoelens gaan een beetje met een golfbeweging. Zijn afscheidsmailtje was mooi, en daar heb ik zeker anderhalve week op kunnen teren. Denken aan de tekst die hij me zond maakte me meteen vrolijk. In de tweede week zat ik toevallig in de buurt toen hij met iemand anders een gesprek voerde; ik kon hem van een afstandje een beetje bekijken en zijn stem horen; weer een week blij. Maar afgelopen week werkte het even anders. Ik liep door de gang en we zagen elkaar. Hij lachte net naar iemand, maar zijn gezicht vertrok naar bijzonder ernstig en verdrietig in een fractie van een seconde. In de pauze van zijn college kwam hij het lokaal niet uit, wat hij anders meestal wel doet - ik gok dat hij bang was voor grote ongemakkelijkheid als hij mij bij de koffieautomaat zou aantreffen. Ik concludeerde dat hij er serieus werk van aan het maken is om over me heen te komen (goed zo!), maar dat brak mijn hart dus wel in duizend stukjes. Ik ben er de hele week kapot van geweest. Het is ook niet toevallig dat ik me in deze week hier heb aangemeld
Nu gaat het weer iets beter. Ik heb mijn vriendinnen de oren van hun kop gepraat en ben hier gaan schrijven. Ik heb een gedicht voor hem geschreven (op mijn zwakste moment heb ik het zelfs ergens neergelegd waar hij het zou kunnen vinden, maar ik ben op tijd tot inkeer gekomen) en die woorden net zo lang teruggelezen tot ze geen pijn meer deden.

Heeft iemand anders ook de ervaring dat de benauwdheid komt en gaat? En is er een soort standaard cyclus ofzo, net zoiets als de four year en de seven year itch in een huwelijk? De four weeks panic of ldvd?

18 maanden totaal geen intersse meer in het leven.
Bij vrouwen, geen gevoel, geen aandrang om te versieren eigenlijk helemaal geen behoefte om kennis te maken, de zin ontbreekt totaal.
Vertouwen in vrouwen was na het uiteengaan al laag en alles wat ik mijn vrijgezelle periode aan vrouwen heb gezien en meegemaakt met die zogenaamde inhaalsslag van ze heeft mijn vertrouwen ver onder nul doen zakken.

Er is weinig veranderd qua emoties iets verbeterd iets minder verbitterd maar eigenlijk komt het nog steeds zoals in het begin toen uit was op neer dat ik dus net zo goed voor een trein kan springen...

We kennen elkaar,nu bijna 30 jaar.
Maar elk moment van de dag is ze in mijn gedachten.
Dat maakt mij helemaal gék!!
Já,ze heeft een plaatsje in mijn hart,maar néé ik zou haar toch niet terug willen!
En juist gister heb ik mijn ziel open gesteld voor iemand waar het heel goed mee klikt.
Pfff heel moeilijk allemaal!
ptm

Mijn relatie is acht maanden geleden, na acht jaar bij elkaar te zijn geweest, verbroken door mijn ex. Zijn er ondertussen veranderingen? Ja absoluut! De bizar snel op elkaar volgende moodswings volgen elkaar minder snel op, ik heb enigzins vertrouwen in de toekomst, en mijn zelfvertrouwen begint weer een beetje stijgen. Maar pijn is er zeer zeker nog steeds, en dat zie ik niet een twee drie verdwijnen. Toch mag ik niet klagen, en dat doe ik dan ook maar niet.

September vorig jaar gaf hij te kennen niet gelukkig te zijn en dacht erover om weg te gaan. 9 maanden geleden is hij ook echt vertrokken. Zit al een jaar met pijn en verdriet. Gelukkig worden de heftige momenten minder, ook de huilbuien zijn minder actief. Maar ik ervaar nog elke dag de pijn van het gemis...
Letje

Iets meer dan 3 jaar precies, veel langer dan de relatie duurde. Uiteraard mis je iemand nog steeds, ook de herinneringen zijn er nog, soms is het met weemoed dat ik eraan terugdenk en ook af en toe wel terugverlang..maar ik heb rust gevonden met de situatie. De tijd leert je aan een situatie te wennen, dus de pijn verdwijnt of word in ieder geval anders.
Dus ja, er zijn wel dingen veranderd en over het algemeen gaat het best goed met me. Al had ik 2 jaar lang een echte hel doorstaan, maar ook daar kijk ik achteraf anders tegenaan. Ik heb van niets echt spijt, zelfs de zwaarste tijd was het wel waard..want enkel omdat ik haar heb mogen kennen, liefhebben..al was het maar een tijdje, beschouw ik mezelf als een echte geluksvogel. Dus ook ik ben een bofkont,haha. Wat hetzelfde is gebleven is de liefde voor haar, die is niet veranderd.

Zo lang geleden was het. Bijna de helft van de tijd van de relatie zelf. Het eerste jaar leefde ik in de illusie dat als ik wat volwassener zou worden dat het dan weer aan zou gaan. Het ergste kwam daarna, toen ik hoorde dat zij een nieuwe vriend had. Toen was het nog eens een jaar pijn, verdriet en boosheid. Ik ben er eigenlijk pas een paar weken overheen. Zie mijn laatste twee blogs om te zien hoe ik me voel: best goed ik eigenlijk.

Jelle

Ik heb deze enquête gemaakt omdat ik me afvroeg hoe het bij andere nou zit, merk je echt verschil met de tijd geef je het snel op kom je er snel overheen of juist niet ?..

Bij mij is het nu 5 maanden uit heb hem ook sindsdien niet meer gezien maar toch denk ik nog elke dag aan hem, sinds kort heb ik besloten dat ik hem echt los moet laten dat het maar nog een illusie is, maar ergens lukt het toch allemaal niet en het is toch erg moeilijk.. ik zie wel een beetje verandering ik voel me niet echt beter alleen hoop ik minder en probeer me steeds bezig te houden in plaats van zelfmedelijden te hebben..