Eén opmerking van een naaste familielid, en mijn gedachten gaan weer op volle toeren. En dan voel ik zo de drang om te schrijven. Iets wat af en toe opduikt en wat je normaal gesproken in een dagboek zou schrijven, om vervolgens de bladzijde weer om te slaan en door te gaan. Nu doe ik het online, omdat het toch wel voldoening biedt. Mensen met een meer-van-een-afstand-blik kunnen reageren die mij dan toch weer met beide benen op de grond kunnen zetten.

Ik heb nu een paar jaar een nieuwe relatie en nog steeds twijfel ik af en toe wel eens, omdat ik nog wel eens aan mijn ex denk. Nu denk je, twijfel? Wat doe je je vriend aan? Ik twijfel niet aan hém. Ik voel me namelijk enorm fijn bij hem, ik houd echt van hem, ben ook bang hem soms kwijt te raken (al gaat dit echt al veel beter, eigenwaarde groeit meer en meer). Ik heb plezier met hem, ik vind hem aantrekkelijk. We hebben helemaal niet vaak problemen, ik zie de toekomst met hem zitten.

Waarom dan nog zo moeten miepen, vraag je jezelf misschien af? Tsja, ik weet het ook niet goed. De redenen dat ik mijn ex vriend niet kan loslaten voor de volle 100% is denk ik omdat ik nog altijd wel eens afvraag waarom het niet werkte tussen ons terwijl er wel sprake was van een enorme wederzijdse liefde, waarom ik sommige stomme fouten heb gemaakt, en waarom ik hem niet gewoon kan accepteren als iemand die ik heel graag zag maar waarbij het niet lukte en hij uiteindelijk daarom niet meer wilde (terwijl ik ook hem zo vaak "aan de kant heb gezet" daarvoor).

Alsof iets wat je niet meer hebt, opeens zo aantrekkelijk wordt. En daarom weet ik dat ik niet zo moet zeuren en mijn ex het geluk moet gunnen. Eén ding, dat doe ik zeker wel. Al blijf ik stiekem ook kracht halen uit het feit dat het misschien niet alleen mijn schuld, dat hij ook een moeilijk persoon was. Terwijl ik weet dat ik niet zo mag denken. Dat het niet aan íemand ligt, maar aan onze combinatie. Maar dat kan ik op de een of andere manier niet. Dan voel ik me machteloos en onzeker.

Het heeft me wel voor altijd veranderd. Ik kan niet meer echt voor de volle 100% genieten altijd, natuurlijk is dat in iedere relatie zo. Het kan niet altijd perfect zijn en dat hoeft ook niet. Maar ik merk dat ik soms heel bang ben mijn vriend te verliezen, en op tijden dat ik me sterker voel ben ik juist weer mezelf aan het afvragen: wanneer is de relatie dusdanig dat je kunt zeggen, dit is het? Terwijl, als hij bij me is en me aan kijkt, voel ik me super gelukkig.

Ik weet niet hoe hiermee om te gaan, dus kabbel ik maar rustig aan verder met mijn leven. Het eist wel vaak mijn aandacht, niet altijd op dezelfde manier maar ik kan me nog steeds niet volledig zelfstandig vol zelfvertrouwen voelen en nog steeds heeft dit invloed op bijvoorbeeld mijn studie. Maar beetje bij beetje gaat het beter. En daar houd ik me dan maar ook aan vast.