We zijn elkaar "heel erg toevallig" tegen gekomen. We kennen elkaar nu 5 maanden. We zijn in de eerste plaats dan ook hele goede vrienden. Ja, van daaruit is die liefde gekomen. Geloof me dat we daar niet op uit waren. Ik zeker niet, want ik had even heel erg genoeg van relaties, ik had net een hele zware achter de rug en wilde vooral rust rus rust en nog eens rust. Ik was op zoek naar mezelf en dus allesbehalve een relatie, kwam hem in deze tijd "heel toevallig tegen". Nee, het is ook geen lust, het is geen passie. Natuurlijk is er de aantrekkingskracht, maar daar draait het niet alleen om in de liefde.
Hij heeft ook nooit de slachtoffer gespeeld hoor....heeft me ook nooit voor de gek gehouden. Als vrienden hebben we het vaak over het leven gehad en daarin/daardoor hebben we elkaar gevonden. Je probeert het gevoel te onderdrukken en weg te stoppen (want je kent de realitier), maar je houdt jezelf voor de gek. Want harten weten wel als ze elkaar gevonden hebben.
Het is een gevoel dat je van iemand houdt voor wij die is. Wie hij was, nu is en wilt zijn. Het gevoel dat iemand buiten jezelf, je zoveel gelukkiger en blijer maakt. Je wordt levenslustig en wilt de allerkleinste dingen met elkaar delen en je voelt een hele intense liefde voor die persoon. Het gevoel dat die persoon je compleet maakt....
Ik weet een heel klein beetje van zijn relatie af. Op de verkeerde manier begonnen (inmiddels 10 jaar bij elkaar of zo), nooit rozengeur en maneschijn geweest. Vriendin spreekt vaker haar "ongelukkig zijn" uit.....maar berust erin als dat alles is wat het leven haar kan geven (wie zegt nou dat dat alles is?). Ze hebben regelmatig ruzies, hoort inmiddels bij hun relatie, staan heel verschillend in het leven (reden v/d ruzies)....het is vaker uit geweest. Het is geen toestand van diep ongeluk denk ik, niet slechter dan slecht....maar ze leven niet....geen van beiden, ze bestaan. Geen genegenheid....geen plezier, geen schoonheid...kil en koud....

Dat is toch geen liefde? Dat is toch geen leven? Dat is toch geen basis voor een relatie?

Ik weet dat hij haar geen pijn wilt doen en dat dat de voornaamste reden is waarom hij al die jaren volgehouden heeft...Natuurlijk houdt hij van haar en geeft hij om haar, maar niet zoals het hoort.... Hij wilt mij meer geven dan dat hij haar wilt geven. Hij zal zich heel schuldig voelen als hij het uit maakt. Hij heeft weleens tegen mij gezegd "ik wil dat zij zelf inziet dat we nu niet gelukkig zijn samen" Dus ik denk dat hij het gewoon niet aandurft om zijn hart te volgen uit angst voor de minder prettige consequenties (haar pijn doen en reacties beide families etc etc).... Hij wilt niet degene zijn die het uitmaakt, hij wilt niet de boeman zijn... Het stomme is dat zij ook wel beseft dat ze allebei ongelukkig zijn (ze spreekt het regelmatig uit), maar ze doen er geen van beiden iets aan.....

Ze weten het allebei wel....maar gaan zo te zien liever ongelukkig door het leven....

Wie ben ik dan om anders te willen?

Ze kunnen allebei zo veel gelukkiger zijn.....als ze elkaar laten gaan en elkaar de mogelijkheid geven om zo wel de liefde (die iedeern verdient) van hun leven tegen te komen.....liefde zoals liefde behoort te zijn zullen ze samen nooit kennen....

Ik weet het ook niet.....

"Hart en verstand zijn buren, maar vrienden zullen ze nooit worden."