dribber, wat mooi verwoord, ik voel me ook zo....kan je niet helpen maar wil je alleen sterkte wensen, het is zo'n ontzettend pijnlijk klotegevoel!!!!!!!!!!!!

Tja hoe wij dat doen?

Weet jij wat mij altijd helpt? Met liefdesverdriet ben je normaal gesproken gewend om juist stil te staan bij de dingen die je had - en er nu niet meer zijn. Het heeft een negatieve lading door constant de gedachten door je hoofd te laten gaan over het gemis over hoe hij was, wat jullie samen deden, bovenal dat het nooit meer hetzelfde zal zijn etc... Snap je wat ik bedoel?

Nu, probeer je gedachten bewust niet naar dat gene te laten waar je gedachten niet moeten zijn. Veel mensen zoeken daarom afleiding, laten we wel zijn vaak zijn dat ook de momenten waarop het beter gaat. Focus op je eigen ding, noem bewust de dingen die je wel hebt en hoe leuk die WEL zijn,.. of schrijf ze op en plak het op je spiegel zodat je elke keer dit weer leest terwijl je jezelf in de ogen kijkt. Accepteer ook dat je verdrietig mag zijn, want het is eenmaal een aanslag op je lichaam en geest. Niks is even meer hetzelfde en je lichaam kickt als het ware af van een bepaalde patroon/routine die jij samen met je lief had.

Ik kan je zeggen het blijft een poosje zeer doen, maar naarmate tijd verstrijkt zal het steeds beter gaan met je.
Nu in deze tijd, dat het zomer is kan je genoeg afleiding zoeken en kijken naar mannen met strakke zwembroeken aan geniet, lach, leef

xxx knuffel

Mijn verhaal is dan wel anders dan bij jou, toch was ook ik mezelf kwijt.
Ik kan je wel vertellen dat het toch de tijd is die wonden heelt en afleiding, die heb jij dan wel en dat is helemaal goed, afleiding in de vorm van plezier ook.

Ja tijd...als ik terugkijk denk ik goh wat was ik er toen toch vreselijk ziek van, ik was er zooo erg aan toe, abnormaal groot, net als jij nu. Ik moest mezelf steeds weer oprapen, dat is nu helemaal weg.
Ik kan alleen maar zeggen, heb geduld en beetje bij beetje krijg je jezelf weer terug.
Mijn 'ik' was zo mijlenver verdwenen toen in die shock, voelde me een gedumpte kleenex...mijn 'ik' is bijna weer terug...het gaat gebeuren, geef het de tijd. Tijd gaat je wonden verzachten en helen. Geduld is een schone zaak en het loont!

Jij had (hebt) een groot liefdesgevoel en opeens moest je afkicken van ex...auw, auw dat doet zeer...dat is aan het helen nu...

Probeer ook niet te veel te piekeren, kap de gedachten na een tijdje af, het geeft je toch niet de antwoorden die je hebben wil, het zijn je eigen gedachten en je weet zelf er komen pijnlijke scenario's van als je er te veel in mee gaat. Dat is mijn tip dan om dat niet te doen. Ik heb dat ook wel gedaan hoor, ik ging mijn pijn steeds voeden, ik ging gewoon mee in mijn gedachtes, tot ik erover ging lezen en ook tips kreeg, kap het wat eerder af. Niet onderdrukken of wegstoppen, nee dat niet, maar het ook niet gaan voeden. Houd het een beetje in het midden, in balans voor de verwerking. Zit je in zo een grote pijnlijke scenario, bedenk dan, ik ga nu iets anders doen, mijn zinnen verzetten.

Haal je kracht naar boven! Je hebt dat nu zo nodig, het is moeilijk, ontzettend moeilijk, zie het als je doel om hier uit te komen. Ex is het eigenlijk niet waard om langer te treuren dan nodig is toch? Lees erover en wat een goed initiatief, je workshop! Geef jezelf een hele goede verwerking. Ik ben nog steeds bezig met dat doel en bij mij is het al veel meer leefbaar geworden, met nog wat rest-bijverschijnselen en kleine terugslagen. Ik draag ex nog naast me mee met hoop op loslaten zo spoedig mogelijk. Die dag, ik vind dat een feestdag!

Wat interessant, die workshop over loslaten, ik struin altijd het hele internet af over loslaten. Hoop dat je er baat bij hebt! Ben reuze benieuwd!

Veel liefs!

Hey jup heel herkenbaar. Het beste wat ik me kan bedenken is bezig blijven. Gisteren de banden van mijn auto verwisseld. Was een tijdverdrijf. Helaas zijn lege momenten het moeilijkste.
Toen mijn voorgaande relatie eindigde was het helemaal moeilijk. Mijn contract was maar voor 50% en ik dacht gek te worden als ik dan thuis kwam. Ik kon geen rust vinden.
Gelukkig gaat dat nu wel iets beter. Ik werk meer en heb nu mijn eigen huishouden en rotzooi om me bezig te houden. Dat is helaas nog niet alles.
Ik probeer me meestal te verzetten als ik geen zin heb om iets te doen of aan het uitstellen ben. Ik zeg dan tegen mezelf dat het toch gedaan moet worden. Beter nu dan morgen.
Het helpt mij even te vergeten. Even niet dat gevoel te hebben wat jij omschrijft.
Ik probeer me iedere dag een doel te stellen om te gaan doen. Soms dan kost het wat tijd om te bedenken. Maar het komt uiteindelijk wel. Vandaag wil ik een schets op een doek gaan maken van een oude foto met wat oud klasgenoten die ik binnenkort weer zie. Ben ik voorlopig weer even mee bezig.