Begin vorig jaar ontmoette ik een meisje (zij 18, ik 22), voor mij het meest bijzondere meisje ooit ontmoet. Ik wordt niet snel op iemand, en zeker niet op de meest 'gebruikelijke' typetjes maar zij was precies waar ik naar zocht. Spraken een keer af wat heel leuk was maar daarna zei ze dat ze niet zeker was of ze meer dan alleen vrienden wou zijn. Tijdje hadden we elkaar niet gesproken maar ruim een maandje later had ik haar weer een berichtje gestuurd, waar ze erg positief op reageerde. We appte heel veel met elkaar de komende paar maanden, was heel leuk maar ze had wel al best last van stress van onder andere school wat niet goed liep en haar thuissituatie die rot ging. Duurde ook een paar maandjes voor we elkaar weer zagen maar het was toen wel heel leuk. Spraken daarna steeds meer af en kregen langzaam aan wat met elkaar, kwamen bij elkaar thuis (we wonen beide nog bij onze ouders). Ze lag intussen wel al flink met haar zelf en haar situatie thuis in de knoop wat best wel eens betekende dat ze opeens er helemaal door zat en soms paar dagen niet reageerde of opeens afspraakjes af zegde. Ik had veel begrip ervoor, al kostte het wel energie. Ik vond het wel de moeite waard omdat ze echt leuk was en ik haar graag steunde met alles.

Tot we in oktober ruzie kregen. Ik wou ik voor haar verjaardag naar de stad waar ze ooit gewoond heeft en samen een cadeau uitzoeken. Aan de telefoon zei ze daar haar vriendin (en die vriend) vroegen of ze die dag ook mee mochten, ik vroeg haar toen eerlijk of ze het goed vond of we met z'n twee zouden kunnen gaan en volgende keer met z'n vier wat af te spreken, ik had gewoon behoefte om even een dag met z'n twee te zijn, er werd toen vanuit de kant van haar vriendin al wat vaag gedaan maar ze zij zelf dat ze het goed vond. Die dag in de stad belde haar vriendin haar op en zij dat ze in de buurt waren en waar wij waren, konden ze gezellig mee. Ik werd toen beetje boos omdat we wat hadden afgesproken daarover maar m'n ex vond het lullig om ze weg te sturen en ze zou het er wel met haar over hebben. Ik baalde hier echt van en vroeg ook meermaals of we straks gewoon samen verder konden maar elke keer hoorde ik dat ze dat lullig zou vinden voor haar vriendin. Achter m'n rug om werd toen wat afgesproken (was intussen 1.5 uur verder) om nog een uur met z'n alle door de stad te gaan en dan verder te gaan. Werd toen echt kwaad gezien dit achter m'n rug om besproken was en ik eigenlijk helemaal niet de behoefte had hierin. Achteraf bleek dat ze mijn gezeur zeer irritant vond omdat ze er zelf ook niks aan kon doen die dag, ze zou ook niet weten dat ze toch zouden komen en hun wegsturen was ook geen optie voor haar. Ik snapte haar achteraf hier ook in en bood mijn excuus aan voor mijn gedrag, maar ik zei er wel bij dat als we wat afspreken ik het fijn vond als we elkaar er aan houden zodat ik jullie kan vertrouwen. Hier werd ze enorm boos om, en nog bozer toen ik zei dat ze me kwetste en ik het gevoel had ze mij niet belangrijk vond. Uiteindelijk, gezien ik ook ter plekke boos werd, heb ik m'n gevoelens maar ingenomen en haar bijna aan der voeten gesmeekt om me te vergeven, ik wou echt niet dat het om zoiets lulligs stuk zou lopen. Week later kreeg ze de diagnose depressie, en ik voelde me nog schuldiger dat ik toen in de stad zo moeilijk deed. Ik kocht voor haar nog een extra cadeautje en een kaart om te laten zien dat ik haar gevoelens heel serieus neem en ik het rot vond dat we ruzie hadden. Ik nam de schuld op me.

Maandje ging voorbij waarop we elkaar een aantal keer gewoon normaal zagen (en ook gezellig was), maar ik merkte wel aan haar dat het echt slecht met haar ging, heel erg moe, veel afwezig en enorm veel stress thuis o.a. Ze vergat heel vaak dingen, zo ook als ik vroeg wanneer ik eens langs zou komen moest ik dat heel vaak nog maals vragen. Initiatief moest naar mijn gevoel steeds van mijn kant komen, maar als we elkaar zagen of spraken was het wel altijd leuk. Het kostte me heel veel energie gezien ik er meer in stak dan ik terug kreeg, maar ik vond haar echt de moeite om voor te vechten en ik geloofde er ook echt in dat haar depressie het moeilijk maakte, ik zag aan kleine dingetjes dat ze wel om me gaf (kleine cadeautjes die ik haar gaf had ze altijd bij bijvoorbeeld). Helaas maakte ik op gegeven moment een stomme fout. Ze was in de stad geweest en had o.a. iets gekocht voor mijn verjaardag (wat ik heel lief vond en mij het idee gaf ze ondanks alles toch wel echt om me gaf), ze zei dat ze zo thuis was en met ze zou appen. Ik hoorde toen heel de avond niets maar las op facebook dat ze uitging met vriendinnen. Nu vind ik dat helemaal niet erg natuurlijk, maar vond het lullig dat ik niet even een berichtje kreeg ik niet op haar zou moeten wachten. Savonds laat sprak ik haar wel even, wou nog wat afspreken voor morgen, maar ze antwoordde heel traag wat mij toen irriteerde. De dag zei ze dat ze niet kon komen omdat gisteravond haar stiefvader haar helemaal gek maakte (en daarom reageerde ze dus ook zo traag) en ze zich helemaal kut voelde en of ik het niet erg vond om volgende week na school wat af te spreken. Ik zei dat ik haar snapte en wenste haar sterkte zei ook dat ik het prima vond om maandag even wat af te spreken. Ze zou me laten weten hoe laat ze maandag op station was.

Maandag had ik nog niks van haar gehoord, ik voelde me vergeten (gezien na vrijdag) en ik zei er toen we elkaar alsnog zagen (ik appte haar waarna ze zei hoel aat ze er was) er even wat van dat ik het niet leuk vond dat ze me vergat. Ik vergaf het haar wel gelijk omdat ik ook wel wist dat ze het enorm moeilijk had dat weekend en probeerde het ook op een lieve manier te brengen. We bespraken wat er was gebeurd bij haar dat weekend. Ook vertelde me ze hoe leuk het vrijdag was met uitgaan. Ik voelde me lullig want week ervoor zei ze nog dat ze vrijdag liever niet met me wou afspreken omdat ze zich dan te moe voelt van school, maar ik zou haar zaterdag zien dus zei er niks over. Ik dacht toen als dat allemaal zo leuk is, dan kunnen we deze week ook wel weer afspreken, ze zou het me laten weten. Ik hoorde die avond daar niks van haar. De dag erop zei ze dat ze deze week niet kon omdat ze sinterklaas zou vieren op stage en thuis en het jammer zou vinden daar niet bij te kunnen zijn. Ik snapte haar wel maar vond het lastig dat ze voor mij geen begrip toonde of iets anders voorstelde. Ik was bang dat ze me weer zou vergeten dus ik smeekte haar voor de week erop een dagje vrij te houden en zei dat ik het jammer vond. Ik trok het op dat moment gewoon even niet meer om weer te horen dat ik haar niet zou zien die week en weer uit mijn initiatief iets te moeten regelen. Zeker omdat ik dat laatste maand al altijd had gedaan en ook tig aantal keer erachter aan moest zitten om erachter te komen of iets nou wel of niet ging. Ook als ze het al wist dat het niet ging moest ik er altijd om vragen om het te weten.

Dat werd haar allemaal te veel en ze voelde zich hier helemaal klote door in combinatie met haar depressie die toen echt heftig werd. Ik voelde me er helemaal klote bij en bood haar meermaals mijn excuus aan, maar ze zij dat als we weer zouden afspreken ze iets tegen me wilde zeggen. Ik had toen al door dat ze het uit wou maken, en voelde me daarom echt zo vreselijk. Probeerde haar te bellen (ze reageerde even niet) omdat ik helemaal in paniek was waar ze later nog bozer om werd, omdat ik op haar stalkende stiefvader leek hiermee. Ik besloot maar af te wachten tot ik haar op station zag. Toen ik haar zag zei ze me dat het nu niet ging en haar hoofd helemaal vol zat met al haar problemen, ik was toen (voor het eerste in jaaaaren) helemaal in tranen en smeekte haar te vertellen of er iets was wat ik fout deed (ik wou er wat aan doen dan) maar ze zei dat dat niet zo was. Ik was er echt kapot van. Ze zou me nog bellen hoe het week erop ging en dat we elkaar nog wel konden zien maar even minder.

Paar maanden later kregen we toevallig weer even contact nadat ik haar toevallig tegenkwam. Ze was erg afstandelijk maar vertelde wel dat het erg slecht met haar ging. Ik probeerde haar zoveel mogelijk te steunen. Vroeg haar of ze me nog eens wou zien maar dat wou ze niet. Ik vroeg haar toen of ze me nooit meer wou zien of gewoon nu niet door haar problemen, waarop ik een vaag antwoord kreeg dat ze op station duidelijk is geweest dat ze er klaar mee was (terwijl ze toen duidelijk had gezegd dat ze me minder wou zien). Na een gesprek kwam er van alles uit dat ze zich aan mij ergerde, dat ze nog steeds boos was op dat ik zo zeurde in de stad toen, en dat ik haar te vaak vroeg om af te spreken wanneer ze dat niet wou. Ik werd toen zelf enorm gefrustreerd omdat ik heel hard m'n best had gedaan dat van in de stad goed te maken en ALTIJD rekening hield met haar problemen en me slechts een keertje het me teveel werd (en ook mijn excuus daarvoor aanbood) en nu opeens hoor dat er van alles mis was met mij. Ik verweet haar toen dat ze nooit iemand iets kon vergeven wat ze zich enorm aantrok en haar opfokte (nee niet slim van mij ook die opmerking, meende die niet zo maar aaarghhh). Ze bleef er op hameren dat ze klaar was met mij, maar als ik letterlijk vroeg om het contact te verbreken reageerde ze weer gefrustreerd en kon ik het ook niet zelf verbreken (ik had teveel verdriet en frustratie daarvoor en ik wou het gewoon oplossen). Ze wou dat ik haar zou bellen omdat ze dacht dat ze niet duidelijk was over de app dat ze er klaar mee was (waarom wil je dan bellen??). Ik belde haar dus en ze zei me dat ze het gevoel had dat ik haar van alles de schuld gaf (zoals die situatie in de stad). Ik vond dat zo moeilijk om te horen omdat ik haar nooit de schuld wou geven maar gewoon zelf het even niet meer trok of gewoon duidelijk wou maken dat ze met kwetste en of het anders kon. Werd een gesprek van een uur, ik vroeg haar waarom als ze zo klaar met me was ze steeds maar blijft reageren. Ze zei dat ze dat uit fatsoen deed waarop ik voorstelde elkaar met rust te laten, maar ook dat was weer niet goed gezien ze volgens haar het geval had dat ik haar nu de schuld gaf dat we ruzie hadden. Ze klonk ook gekwetst toen ik dat zei. Afijn, ik snapte haar echt niet meer toen. Ze zei nog even dat als ze ooit er anders over dacht me een berichtje zou sturen, ik zei dat mag waarop ze weer boos werd dat ze dan wel een berichtje mag sturen. Ik stopte op gegeven moment maar met het gesprek met als laatste woorden dat ik haar succes wens met alles en ik haar nergens de schuld van wou geven. Als laatste zei ik dat ik hoop dat ik het voor iemand ooit wel goed kon doen. Dat laatste heb ik spijt van omdat ik het zo echt helemaal afsloot, maar ik kon het echt niet meer ik was echt kapot.

We hebben nu bijna 4 maanden geen contact meer gehad. Toch blijft het knagen aan mij, ik mis haar enorm, ik mis die leuke tijd voordat alles mis ging. Ik hou nog steeds van haar en voel me ook schuldig omdat het deels ook mis ging omdat ik het niet trok met haar depressie om te gaan. Heel dat laatste gesprek blijft maar door spoken. Ik wil gewoon alles uitpraten en langzaam verder weer iets opbouwen. Ik heb haar bewust niks meer gestuurd omdat ik het zelf niet meer trek/trok en ik weet dat ze echt heel serieus met zichzelf in de knoop zit en haar nu de tijd wil geven daaraan te werken. Ik denk ook dat ze door die depressie alles negatief in ziet en mij daarom niet begreep (en ik haar wrs ook niet ) waardoor we ruzie kregen.

Ik weet dat het waarschijnlijk valse hoop is, maar ik wil haar toch over een tijdje nog eens benaderen. Alleen hoe? Ik heb al een lange brief geschreven waar ik haar rustig uitleg dat ik veel om haar gaf maar ik het moeilijk vond om met bepaalde situaties om te gaan en haar dat uitleg bij dingen die we deden of zeiden. Geen idee of dat slim is, ik ben bang als ik gewoon hey hallo zeg ze niet meer reageert.

Ik hoop dat ze me na een tijdje wel begrijpt als ik dingen rustig uitleg. Tuurlijk ben ik tot op zekere hoogte ook wel een beetje boos, maar ik weet dat ze echt depressief is/was en dat ze daardoor haar zelf niet is. Ik hou van haar (zeker als je vecht voor iemand die ziek is, wat een depressie werkelijk is), zou het haar zo kunnen vergeven, ik wou dat ze mij ook kon vergeven . . .