Een maand en een half geleden is m'n ex bij me weggegaan, ze heeft bindingsangst en voelde zich op een bepaald moment te gebonden, ze twijfelde een tijdje en ik heb daar een beetje gepaniekeerd. Dit dreef haar wss volledig weg. Enkele weken geleden vernam ik dat ze met een van haar beste vrienden samen is nu.
Ik besef dus dat het over is, dat ze gelukkig is met iemand anders nu. En ik denk ook dat de drempels voor haar bij die persoon lager liggen, hij kent haar, hij kent al haar vrienden wss, mss kent zij zelfs zijn ouders al? Dit zijn allemaal drempels die ze bij mij wel had.. Dus ik weet dat dit voor haar een pak makkelijker zal zijn om haar bindingsangst te overwinnen bij hem. Ook al zei ze opt einde dat ze zich echt super heeft gehad bij me, en dat ze wou dat het anders liep, dat ze volledig zichzelf kon zijn, maar dat haar gevoelens niet meer hetzelfde waren nu de angst de kop op stak..
Maar ik hoop nog zo vaak, ik heb al 2-3 weken geen contact meer met haar en probeer haar dus ook ruimte te geven. Ze weet dat ik haar mis en dat ik van haar hou, maar zelf komt ze voorlopig niet, haar focus ligt ergens anders nu.

Ik sta op en ik ga slapen met haar in m'n gedachten, ik zet m'n leven verder en ben drastische veranderingen aan het doen in m'n manier van leven, veel dingen op m'n planning gezet zodat ik ook ergens naartoe kan leven. Maar dit neemt haar niet uit m'n gedachten, elke keer ik in m'n auto stap zie ik haar daar nog zitten, elke keer ik in m'n bed lig wou ik dat ze naast me lag, elke morgend als ik opsta wou ik dat ik een berichtje kreeg van haar, maar dit is niet zo en ik besef ook dat dit niet snel zal veranderen. Ik heb haar in m'n laatste berichtje gezegd dat ze moet weten dat m'n deur altijd op een kiertje zal staan en dat ze, wanneer ze zelf wilt, terug contact mag zoeken, maar dat ik dit nu effe niet kan, omdat het teveel pijn doet en ik haar zo niet kan loslaten.
Kan ik hier nog op hopen? Iedereen zal wel zeggen van niet, ook al weet niemand het echte antwoord hierop.
Ze weet dat ze me pijn gedaan heeft door weg te gaan maar ze weet ook dat ik haar echt goed heb behandeld, maar denk echt dat ze me dit geen 2e keer zou willen aandoen.

Ik raak vaak gefrustreerd de laatste tijd omdat ze nog zo vaak in m'n hoofd zit, ik wil dat het stopt, niet omdat ik haar wil vergeten, want dat kan ik niet, zal ik ook nooit kunnen, maar omdat ik rust wil in m'n hoofd, zonder elke dag te moeten denken aan wat ik had en wat ik nu niet meer heb..

Hoe laat ik het stoppen? Tijd over laten gaan is hier wss het antwoord op maar, het gevoel dat we nog steeds iets kunnen worden ooit, blijft sterk. Ik moet enkel mezelf "verbeteren" in de hoop dat, als ik haar ooit terugzie, ze terug onder de indruk is van me en niet herinnerd wordt aan hoe klein en kwetsbaar ik opt einde wel was..