Ik moet toch nog een keer van me afschrijven, ook al krijg ik al zulke lieve, geduldige en motiverende berichten van enkele van jullie... Want wat ik me afvraag: hoe nu verder? En vooral: hoe moet ik me nu voelen? Terecht dat in het begin de pijn nog volop aanwezig is en zal zijn. Ik merk ook dat ik van de ene emotie in de andere ga, maar wel minder heftig dan mijn vorig liefdesverdriet omdat daarbij ook enorme onzekerheid kwam kijken en ook wie de schuldige was. Nu weet ik dat ik niet aan mezelf hoef te twijfelen, maar dat er gewoon geen toekomst in zat en dat ik er dus goed aan heb gedaan om eruit te stappen.

Maar hij legt zich er ook bij neer nu. Hij heeft nog een aantal dagen het enige kanaal gepakt dat nog open stond, namelijk de mail. Afgelopen weekend kreeg ik nog drie keer een mail waarin stond: weet je het echt zeker, dat je al die leuke dingen samen wilt missen (beetje op gevoel spelen)? Weet je het sowieso wel zeker dat je wilt stoppen? En iedere keer als ik dan zei: ja het doe mij enorm veel pijn en hoe ik me bij jou voelde is voor mij een teken dat ik me zo bij iemand weer kan voelen (ook al heb je eerdere keren liefdesverdriet gehad), maar ik wil wel stoppen. Dan zei hij: ja ja, het zal wel, anders had je die keuze niet gemaakt. En dan word ik weer giftig/boos, want ik weet gewoon hoe de vork in de steel zit ook al ontkent hij nog steeds. Maar als hij het echt zo erg vond, dan stond hij wel voor mijn deur (zonder vriendin nog ergens).

Anyway, nu heb ik zoiets van: ik ben wel echt dom geweest. Dom om te denken dat hij uiteindelijk wel bij mij had willen blijven. Als ik deze keuze nu niet had gemaakt was er een moment gekozen dat het voor hem teveel zou worden. Maar voor mij kiezen, no way. En dan denk ik: was het allemaal wel zo " echt " als dat het soms voelde? En wat nu, gaat hij me nu zeker super snel vergeten? Hij zal over een aantal dagen/weken wel denken: wat een rust (in mijn hoofd). Had ik dat maar eerder gedaan.

Dat krijgg ik toch maar moeilijk afgeleerd. Ergens wil ik, als ik echt van iemand gehouden heb, toch nog in hun hoofden blijven hangen. Terwijl ik uit mijn eerste liefdesverdriet heb gezien dat wanneer je eenmaal over iemand heen bent, het niet meer super veel uitmaakt wat diegene op dit moment over je denkt. Dan is het vooral fijn die warme herinneringen te hebben.

En toch... toch hoop ik ergens nog dat hij nog wel eens aan me zal denken...