Nou, zit ik dan. In ons huis, leeg, kaal. Alleen.
Ja, ze is weg, sinds 26 juni. Wie ben ik? Een gewone jongen, van 26. We hadden een relatie vanaf 01-10-11. Ik ken haar nu ongeveer 5 jaar. Waar het fout ging?
Nouja, we kochten een huis, of ik kocht een huis, op papier dan. Het huis is van mij, alhoewel, we hebben een samenlevingscontract, en daarbij behorend testament ed. Zij is mijn enige erfgenaam en andersom tot we eventuele kinderen zouden krijgen. Dat is een gezamenlijke beslissing geweest. Het was wel een huis van ongeveer 4 ton, een redelijk bedrag met best wel een hypotheek (ik kon ong. 6,5 lenen, ja ik heb best een goed lopende zaak, daar ging het niet om)

Nu hebben we ons huisje sinds vorig jaar. Eind 2014 hebben we het voorlopig koopcontract getekend. In april 2015 konden we pas verhuizen. Maargoed, ons huisje. Nu heb ik ADD, dus adhd, maar zonder het stuiteren (dat doe ik in mijn hoofd al voldoende ) Dat had ik altijd al btw. Ik wordt er sinds een x-aantal maanden voor behandeld. Omdat ik er niet meer alleen omheen kon werken, want ik had simpelweg teveel stress. Wij hadden stress moet ik zeggen.
Oh voeg daaraan toe, ik ben hoogbegaafd, zij heeft asperger. We zijn me een stelletje, maar wel ontzettend gelukkig, tot een tijdje geleden.

Het ging met de zaak minder, ik was dus minder. Ik voelde me minder, sliep en at nog amper, MOEST EN ZOU harder werken, voor ons. Om alles te fixen. Waar ik zovaak om gevraagd wordt. Ook op relationeel gebied.
En ik weet het verdomd goed. Dat is het meest frustrerende. Ik ben niet de domste, alhoewel ik soms wat traag van begrip blijk. Ondanks eventuele intelligentie. Geloof me, heb je niks aan. Extreem intelligent zijn, is simpelweg vervelend.

Oja, geld maakt dus serieus niet uit voor je geluk, zonder is niet leuk. Maar meer dan je nodig hebt, is meer stress.
Dat zag ik anders destijds... Ik dacht: mijn meisje verdient het beste, daar zorg ik wel voor. Zo gezegd zo gedaan etc.

Nu is ze na een heftige periode weg. Dat begon eind december, toen ze met het uitlaten van onze hond dr enkel brak, en ik haar met 220 km/u naar het ziekenhuis heb geracet. (er was niemand op de weg verder, en de auto is erop gebouwd al kan die niet harder dan 250 door begrenzing, en het was een noodgeval) Ik wil het commentaat voor zijn... Maar de noodzaak is duidelijk. Ze was vanaf toen dus thuis, want kon de deur niet uit. Ik werk het liefst ook vanuit huis, dan krijg ik simpelweg veel meer gedaan. Ik had collega's op de zaak zitten. Maar ik moest nog voor dr zorgen, niet dat ik het erg vond. Ik deed het met liefde. Maar het komt mij ook niet aanwaaien, daar moet ik gewoon een 70+ uur voor werken.

Ofwel, ergernis volgde. Ruzies, ontevredenheid. En op gegeven moment kwam ik erachter dat ze een huis voor zichzelf aan het zoeken was, toen brak ik. Ze ging op zoek naar een baan (ik heel erg trots en blij) maar toen ook een auto (we hebben er 2, ook 2 motoren, en zij nog een scooter) ofwel, ja, ze ging. Dat wist ik toen zeker. Ik was reeds een aantal maanden aan de ritalin. Positief, ik ben nu zo nuchter als wat, ik neem hierna mijn eerste 20mg van de dag. Ik ben overdag gedempt. Afgevlakt. Niet mezelf. Niet meer die spontane lieve jongen die ze heeft leren kennen. Maar dit is niet de oorzaak. De problemen zijn eerder begonnen. Ik ben wegens haar gestart met medicatie. (ik heb geen officiele diagnose, voor de ADD die ik heb. Omdat ik dat niet wil. En het hoeft niet,ik heb het enkel niet geregistreerd staan, is door meerdere psychiaters vastgesteld. ADHD-C gecombineerd type noemen ze het...)
Maargoed, de 26e juni ging ze plotseling, MOEST direct weg naar dr ouders, en ik voelde al hoe laat het was. Met ouders en halve familie erbij kwam ze een uur of 2 later thuis, ik aan het werk in mijn kantoor. Huilend, kapot. Zeggen dat ze ging. Echt niet vanuit dr gevoel, ze was oprecht verdrietig en doodongelukkig.

Ik? Was kapot. En nu, praten we nog, ze is gisteren nog geweest. Ze ziet me graag, maar als ik over iets begin ebt. relatie. Dan is ze steenkoud. Ze gaat ook 'echt niet' iets leuks met me doen. Alsof het het vreemdste is wat ik zou kunnen denken. Ik ben een ontzettend goede verkoper, ik kan mensen lezen, is een soort aangeboren handigheidje. Liegen of mijn gevoel onderdrukken, kan ik gewoon niet. (impulsief door add, en veel te veel principes, dat ben ik gewoon)

Nu is het 18 juli, ik heb dr niet onder druk gezet of wat dan ook. Maar ik wil niet alleen verder. Ik ga niet meer volle poule op de zaak zitten. Omdat het me daadwerkelijk geen ene reet meer kan interesseren. Dat is voor mij enkel nog mijn brood, verder zegt het me niks meer. Ik wil mij en haar, ons. Inkomen, dat komt wel. met een maandelijkse 3000 netto ipv 15000 ben ik ook perfect tevreden. En zij blijkbaar ook. Wist ik dat maar...

Nu moet ik dus iets. Haar terug. Ik heb er over nagedacht, ik eet niet meer, drink amper, slaap vrijwel niet. Ben van 95 kg naar 67 kg gegaan (dat begon een maand voor ze ging) Ik ben 1,85 lang en was altijd vrij fors, zowel spier als vetmassa zijn in 2 maanden simpelweg verdwenen, ik ben zowat 30kg afgevallen in 2 maanden. En het wil niet terugkomen.

Maar, wat moet je in godsnaam dan... Ze denkt oprecht dat ik niet meer van dr houdt, terwijl ik JUIST van haar houdt en daarom mezelf finaal naar de klote hielp, lichamelijk dan. Om enkel haar een perfect leven te kunnen bieden. Fout dus. Ik denk teveel na voor anderen, de reden dat ik voor haar ging, is dat ik haar niet als een boek kan lezen. Waarschijnlijk door de autische trekjes, waar ik ook van houdt. Zo is ze mijn meisje geworden en altijd geweest.

Ik ben verdrietig, kan en wil niet meer. Hoe in godsnaam verder?