Hallo allemaal
Ik val maar met de deur in huis, mijn liefdesverdriet lijkt alleen maar erger te worden ipv minder. Ik ben inmiddels bijna 2 jaar een alleenstaande moeder van 2 dochters, en probeer me staande te houden. Maar het lijkt me steeds slechter af te gaan, lijkt wel of ik tot nu toe in de overlevingsmodus zat en dat het verdriet nu pas in al zijn hevigheid toeslaat. Na een relatie van 22 jaar ontdekte ik 2 jaar geleden dat mijn toenmalige partner al een tijdje een affaire had, de grond sloeg onder me vandaan. En het lijkt alsof ik nog steeds aan het vallen ben, en ik kan het niet stoppen. Hij beloofde de relatie te verbreken, en hij zei te kiezen voor zijn gezin. Ja, dat zei hij, maar hij handelde anders. Hij bleef contact met haar houden, er kwam geen stom woord meer uit. Hij sloop constant het huis uit, pleegde stiekeme telefoontjes en zijn gsm aanraken was uit den boze. Hij wou alleen maar weg, weg uit huis en weg van mij. Ik werd steeds wanhopiger maar na de zoveelste ruzie trok ik het niet meer en heb ik gezegd dat dit geen leven meer was. Na een week vond ik een ander huurhuis en daar ging ik dan....
Ik wou niet maar wat dan? Gewenst was ik niet meer in mijn eigen huis, ik voelde me zo vernederd, gekrenkt, gebroken. Daarbij kwam nog dat we in een heel klein dorp wonen waar iedereen elkaar kent. En dus ook iedereen meteen wist wat er aan de hand was. Helaas kwam ik daardoor ook telkens zijn "liefje" tegen, en elke keer raakte ik daar zo overstuur van. Nu nog steeds.
Samen werkten we in onze eigen zaak die van oudsher van zijn ouders was, het was een mengeling van werken en huishouden en dat werkte prima. Doordat we elkaar overdag zo vaak zagen konden we in de avonduren iets meer dingen apart van elkaar ondernemen. Dat was ook geen probleem, totdat hij deze vrijheid gebruikte om een ander te gaan bezoeken. Hij liet zelfs de kinderen helemaal alleen thuis terwijl hij naar haar ging, ik was weg en in de veronderstelling dat ze veilig bij papa waren. Niet dus, kom je om 21.30 thuis en niemand weet waar papa is. En zitten er 2 kindjes helemaal alleen op bed. Wat er dan door je heen gaat, ik kan het niet beschrijven!
De periode daarvoor was ook niet makkelijk, ik kreeg borstkanker. Ik moest 2x geopereerd, in de tussentijd moesten we verhuizen, en daarna begon mijn serie chemo's. O wat voelde ik me lelijk, 1 borst eraf en geen haar meer. Maar het ging goed tussen ons, hij werkte iets minder. Ondanks de rotperiode waren we meer ontspannen, en ervan overtuigd dat ons gezin het belangrijkste was wat er was. Zelfs sex was mogelijk in deze toch hele nare periode, en ondanks mijn "afzichtelijkheid." Na 4 chemo's overleed mijn vader ook nog heel plotseling bij ons op de stoep, maar hé, wij konden alles aan.
En nu, ik kan het niet verwerken, denk dat het teveel is geweest de afgelopen jaren en dat dit de genadeklap is geweest. Ik lijk er maar niet bovenop te kunnen komen, veel gedoe met de financiële afwikkeling, geen baan meer, de kids om en om bij papa, in een huis wat veel te duur is voor me. Whats left, echt ik zie het einde van de tunnel niet meer?